Άννα Καρένινα – Κριτική

Τα τρένα που φύγαν αγάπες μου πήρανε. Αγάπες και κλαίνε ποια μοίρα τις μοίρανε; Το τρένο σε πήρε πουλί χελιδόνι μου… (Β. Γκούφας κ. Β. Ανδρέοπουλος)

Δεν υπάρχει τρόπος να συνοψίσεις την «Άννα Καρένινα», ένα έργο που αρχικά δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό «Ρούσκιι Βέστνικ» μεταξύ 1873 και 1877, ενώ εκδόθηκε για πρώτη φορά ως βιβλίο το 1878. Στο έργο του ο Τολστόι διαπραγματεύεται τα ανθρώπινα πάθη, όχι μόνο το ερωτικό αλλά και το πάθος για την πολιτική και τον ανθρώπινο μόχθο, ενώ ψυχογραφεί τους χαρακτήρες του μέσα στο κοινωνικό τους πλαίσιο.

Η φετινή παραγωγή του Εθνικού για την εν λόγω παράσταση, είχε όλα τα συστατικά μιας υπερπαραγωγής: πολυπληθή θίασο, έμπειρους ερμηνευτές, κομψά κουστούμια, κινηματογραφική μουσική κι ένα μεγαλοπρεπές τρένο επί σκηνής. 

Το χιόνι έπεφτε από ψηλά, ενώ το τρένο κυλούσε κυκλικά πάνω στη σκηνή του Εθνικού. Τα βαγόνια του γίνονταν άλλοτε δωμάτια κι άλλοτε είσοδοι κι έξοδοι για τους ερμηνευτές. Οι φωτισμοί του κ. Παυλόπουλου ακολουθούσαν το ταξίδι του τρένου πάνω στη σκηνή και μέσα στην ιστορία της Καρένινα. Ειδικά για τους λάτρεις των τρένων αυτή η παράσταση ήταν ιδανική. 

Αν όμως ένας θεατής, εκτός του τρένου, ήθελε να απολαύσει και το έργο, δυστυχώς τα εμπόδια υψώνονταν μπροστά του βουνό. Κατ’ αρχάς, παρά την μικροφωνική υποστήριξη, η πρωταγωνίστρια του έργου (Μ. Ναυπλιώτου) δεν ακουγόταν. Στον αντίποδα της υποτονικής σχεδόν ερμηνείας βρισκόταν μια ασύλληπτη υπερβολή (Γ. Γεννατάς). Η σκηνοθεσία κυλούσε γύρω από τις ράγες του τρένου, αποφεύγοντας να τονίσει κάτι από το αριστούργημα του Τολστόι. 

Στη διάρκεια της παράστασης υπήρξαν φωτεινές στιγμές από τον κ. Μπιμπίλα, τον κ. Ηλία και την κ. Μητροπούλου, κι ευτυχώς η διασκευή από τον κ. Αντώνη και Κωνσταντίνο Κούφαλη μετέφερε σχεδόν αυτούσια την ροή του λόγου. Φευ, το τρένο στέφθηκε για πολλοστή φορά πρωταγωνιστής. 

«Ο Τολστόι μας διδάσκει ότι η ευσπλαχνία έχει αξία και εμπλουτίζει τη ζωή μας μονάχα όταν είναι αυστηρή, ότι δηλαδή μπορούμε ν' αντιληφθούμε όλα τα καλά και τα άσχημα ενός χαρακτήρα, αλλά εξακολουθούμε να νιώθουμε πως στην πλειονότητά μας, εμείς οι άνθρωποι, είμαστε πιθανόν λίγο περισσότερο καλοί παρά φρικτοί». Νόρμαν Μέιλερ

Ταυτότητα παράστασης:

Μετάφραση / Διασκευή: Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης

Σκηνοθεσία / Δραματουργική επεξεργασία:  Πέτρος Ζούλιας

Σκηνικά / Κουστούμια: Αναστασία Αρσένη

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Επιμέλεια κίνησης:  Φώτης Διαμαντόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη:  Μαριάννα Τουντασάκη

Βοηθός σκηνογράφου:  Φώτης Μουρτάς

Βοηθός ενδυματολόγου:  Ελευθερία Πέτροβα

Διανομή (με σειρά εμφάνισης)

Κόμισσα Άννα Αρκάντιεβνα Καρένινα:  Μαρία Ναυπλιώτου

Κόμης Αλεξέι Αλεξάντροβιτς Καρένιν: Λάζαρος Γεωργακόπουλος

Κόμισσα Βρόνσκαγια: Κωνσταντίνα Τάκαλου

Καρνέι:  Αλέξανδρος Μπαλαμώτης

Ματβέι:  Δημήτρης Καραμπέτσης

Ματριόνα:  Μαριάννα Τουντασάκη

Πρίγκιπας Στεπάν (Στίβα) Αρκάντιεβιτς Ομπλόνσκι: Μελέτης Ηλίας

Πριγκίπισσα Ντάρια (Ντόλυ) Αλεξάντροβνα Ομπλόνσκι:  Ευδοκία Ρουμελιώτη

Πριγκίπισσα Αικατερίνα (Κίττυ) Αλεξάντροβνα Στσερμπάτσκαγια: Ευγενία Δημητροπούλου

Κονσταντίν (Κόστια) Ντμίτριτς Λέβιν: Μάξιμος Μουμούρης

Κόμισσα Νόρντστον: Ντίνα Αβαγιανού

Πριγκίπισσα Ελιζαμπέτα (Μπέτσυ) Τβιέρσκαγια / Μαρία Νικολάγεβνα: Δήμητρα Σιγάλα

Τβιέρσι / Γιατρός:  Μαρίνος Δεσσύλας

Κόμης Νόρντστον:  Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος

Κόμης Αλεξέι Κυρίλοβιτς Βρόνσκι:  Ορφέας Αυγουστίδης

Νικολάι Ντμίτριτς Λέβιν:  Γεράσιμος Γεννατάς

Γεγκόρουσκα / Μιχαήλοβ:  Θοδωρής Φραντζέσκος

Κόμης Καρνούνσκι / Αγόρι εράνου:  Γιάννης Αθητάκης

Ελεγκτής / Ιερέας / Φιόντορ:  Σταύρος Μερμήγκης

Κόμισσα Λύντια Ιβάνοβνα:  Μυρτώ Αλικάκη

Διπλωμάτης / Πιοτρ:  Αντώνης Χατζής

Πριγκίπισσα Σορόκινα / Σεριόζα / Μαμή:  Γεωργία Μητροπούλου

Μουζίκος / Ζυλ Λαντό:  Σπύρος Μπιμπίλας

Φωτογράφος της παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας