«Αυτά τα χείλη» - Η Νεράιδα και ο Πιανίστας

Κυριακή 27 Νοεμβρίου. Μουσική σκηνή HollyWood Stage. 

Η Αναστασία Έδεν και ο συνθέτης Άρης Βλάχος, παρουσίαζαν την μουσική τους παράσταση «Αυτά τα χείλη» με την υπογραφή του Μάνου Ελευθερίου.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να συμμετέχω στο κοινό τους, αλλά ήξερα πως κάθε παράσταση τους είναι ξεχωριστή. 

Με τον Άρη είμαστε φίλοι από τα χρόνια της αθωότητας. Κάπου εκεί, σε αυτή την ίδια γειτονιά που βρίσκεται η μουσική σκηνή του HollyWood, και πιο συγκεκριμένα μερικά στενά πιο κάτω, στα διαλείμματα του σχολείου, σκαρώναμε τα όνειρά μας σαν παιδιά. 

Κατέβηκα τα σκαλιά να τους ευχηθώ και να δω τα χαμόγελα τους. 

Ήρεμοι, άνετοι, στις τελευταίες στιγμές πρόβας και συγκέντρωσης πριν το live. 

Η Αναστασία Έδεν, μέσα σε ένα ασπρόμαυρο αέρινο φόρεμα, ευθυτενής, με ομορφιά απόκοσμη, κλασσική, ανέπαφη, αγέρας φρέσκος. Το θυμόμουν το φόρεμα αυτό. Το είχα δει το βίντεο κλιπ του «Αυτά τα χείλη», που πρόσφατα κυκλοφόρησε. Ο Άρης Βλάχος με ένα λευκό t-shirt, ταίριαζε δίπλα της απόλυτα. 

Ανταλλάξαμε γρήγορα τις κουβέντες μας και πήρα τον δρόμο για τραπέζι μου. Το μαγαζί γέμιζε. 

Ο Άρης ανέβηκε πρώτος, πήρε την θέση του στο πιάνο, μας καλωσόρισε ζεστά και υποδέχτηκε στην σκηνή την Αναστασία να ξεκινήσει το αυτό το ταξίδι, το αφιερωμένο στον έρωτα. 

Ανέβηκε τόσο συγκεντρωμένη και ταυτόχρονα τόσο υπέροχα εκφραστική με το χαμόγελό της να μας ακουμπάει όλους. Παλιά και νέα τραγούδια, ενορχηστρώσεις εξωπραγματικές, παλμός από τον κόσμο, χειροκροτήματα.

Ξάφνου, αιφνιδιάζοντας μας όλους, η μουσική σταματά και η Αναστασία κάθεται σιγά σιγά κάτω ενώ τα φώτα έσβησαν.  

Η αισθαντική και ήρεμη φωνή του ίδιου του Μάνου Ελευθερίου απήγγελνε ποίηση και τα ακροδάχτυλα του Άρη έστηναν χορό στο πιάνο. Έβλεπα τον κόσμο να έχει κλείσει τα μάτια μέσα στο μισοσκόταδο και να νιώθει. Να αισθάνεται την ποίηση στην ιερή συνένωση με τις νότες. 

Το «Αυτά τα χείλη» ξεκίνησε. 

«Θα σε αγαπάω για πάντα»

«Δεν θα σε προδώσω ποτέ. Δεν θα σου πω ψέματα»

«Είπες το πρώτο…..σε αγαπώ τώρα….τώρα» 

Όλος ο κόσμος ακολούθησε ρυθμικά χτυπώντας παλαμάκια, τραγουδώντας μαζί τους. Δεν άκουγα μουσική από κάποια στιγμή και μετά. Άκουγα την ελπίδα, την χαρά, την αγάπη σε νότες επάνω. Χόρευα νοερά και το ίδιο και ο κόσμος. Χαμογελούσαμε. Σπάνια το έχω συναντήσει. 

Έχουν έναν ανεξήγητο τρόπο να σε πασπαλίζουν με αστερόσκονη και να νιώθεις σε κάθε τους παράσταση πως είναι γιορτή. 

Οι μουσικοί που πλαισίωναν την Αναστασία στην φωνή και τον Άρη στον πιάνο, συγκλονιστικοί. Ο Σπύρος Παναγιωτόπουλος στα τύμπανα, ο Γιάννης Παπαναστασίου στο σαξόφωνο και ο Πέτρος Σταμέλος στο ηλεκτρικό μπάσο κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο και να μεταφέρουν τον παλμό και το νόημα του κάθε στίχου σε όλους μας. 

Η Κατερίνα Αρβανίτη παρούσα επίσης. Φωτογράφος από εκείνες που κυριολεκτικά εγκλωβίζουν το συναίσθημα στο καρέ. Που κάθε λήψη της είναι πίνακας ζωγραφικής. 

Το μόνο σίγουρο είναι πως τα ταξίδια αυτού του μουσικού ζευγαριού, είναι μοναδικά. 

Και αν έχεις την τύχη να είσαι συνταξιδιώτης τους, γυρίζεις διαφορετικός, πλήρης. Δεν χρειάζεσαι βαλίτσες, μα ούτε και ταυτότητα. 

Έχουν την ικανότητα να σε ταξιδεύουν σε μέρη που μόνο η μουσική σε πάει. Σε μέρη που γαληνεύουν την ψυχή, ξυπνούν τα πάθη, ενδυναμώνουν τις αισθήσεις και σε κάνουν να θέλεις κάθε φορά και άλλο και άλλο. 

Για όποιον επιθυμεί να τους δει, την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου τους συναντάμε στο Beton 7, Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού, Πύδνας 7 – Βοτανικός, στις 21:00, για ένα ακόμα μουσικό υπερθέαμα, σπονδή στον ίδιο τον έρωτα.