Ντρίγκι, Ντρίγκι Μάνα Μου

Ξέρω, ξέρω μην φωνάζεις ... έχω καιρό να γράψω κάτι ...

Δεν θα υποσχεθώ για άλλη μια φορά ότι θα φανώ συνεπής, θα γράφω πιο συχνά, θα, θα, θα ... Δεν θα το κάνω μάτια μου ... Τσάμπα λόγια!

Ας το πάρουμε όμως από την αρχή ... Κρίση ... Φτώχεια ... Διλήμματα ... Ευρώ ή Δραχμή ... Μέσα ή Έξω ... Δύση ή Ανατολή ... πολλά τα ή βρε αδερφέ!

Ντρίγκι, Ντρίγκι Μάνα Μου ... Ένα ΑΧ πελώριο ακούγεται από παντού ... Ένα ΑΧ βουβό, υπόκωφο,  που δεν το ακούς, αλλά το νιώθεις ... μια βόλτα να βγεις στους δρόμους και το ΑΧ το ξεβράζει η άσφαλτος, το πεζοδρόμιο, η πλατεία, τα δέντρα, τα λουλούδια.

Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ η μόνιμη επωδός ... θα βγούμε από το ευρώ; θα φαλιρίσουμε μέσα στο ευρώ; θα πάμε στην δραχμή; θα πεινάσουμε; θα γίνει επανάσταση; έρχεται το τέλος του χρόνου; έρχεται ο Αρμαγεδδών κι η Δευτέρα Παρουσία; θα επιβεβαιωθεί ο Παΐσιος; Βαγγελίστρα μου τι θα δούνε τα μάτια μας!!!

Ιστορία από παλιά ...

Το 2004 η Ελλάδα χόρευε στους ρυθμούς των Ολυμπιακών αγώνων, των μπουζουκιών και του Ηρωδείου. Τα ευρώ κάναν πάρτι κι ένα τεράστιο χαμόγελο ήταν μόνιμα καρφωμένο στα πρόσωπα των απανταχού Ελλήνων. Στα πρόσωπα όλων εκτός από το δικό μου. Το 2004 αγαπημένοι μου, χτύπησα την προσωπική μου χρεωκοπία!!! Το κακό είναι πως πήρα στον λαιμό μου κι αγαπημένους μου ανθρώπους, αλλά business is business που λεν και στο χωριό μου.

Ήρθε και χτύπησε την πόρτα η αγαπημένη κατάθλιψη, 6 μήνες μου κατσικώθηκε. Δεν έβγαινα από το σπίτι ούτε για να πάω στο περίπτερο να πάρω τσιγάρα. Οι "φίλοι" εξαφανίστηκαν. Μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί που έμειναν. Αυτοί που ερχόντουσαν να με δουν, που με έπαιρναν καθημερινά τηλέφωνο, που πέρναγαν έξω από το σπίτι και έβαζαν μια φωνή για να δουν αν είμαι καλά. Καλά ο Θεός να το κάνει...

Η αισιοδοξία που έχω από κατασκευή χάθηκε κι η απαισιοδοξία κι η μαυρίλα γέμισε όλο μου το είναι. Δεν είναι δυνατόν, δεν είμαι αυτός, δεν μπορεί να είμαι αυτός. Γιατί το μόνο που σκέφτομαι, το μόνο που βγαίνει από την ψυχή μου είναι ένα ΑΧ και τίποτα άλλο;

Ήρθα κι άσπρισα (καλά μην φανταστείς στο μούσι), πέρασα μια ελαφριά γαστρορραγία κaι μια βαριά περιοδοντίτιδα ... Και κάπου εκεί ξύπνησα ... Και κάπου εκεί πήρα ξανά την ζωή μου στα χέρια μου ...

Το πάλεψα, ξεκίνησα από το μηδέν, έφυγα από το χωριό και ήρθα Αθήνα έχοντας χρήματα ίσα, ίσα για την βενζίνη και τα διόδια. Άρχισα να στέλνω βιογραφικά παντού, να βγαίνω τα βράδια έχοντας 2 ευρώ στην τσέπη και ένα πακέτο τσιγάρα, να γνωρίζω νέους ανθρώπους και να κάνω νέους φίλους καρδιάς. Ανθρώπους που ήταν εκεί για μένα. Ανθρώπους που με αγάπησαν για αυτό που είμαι κι όχι για αυτό που φαινόταν. Ανθρώπους που έψαξαν να με βρουν, που μπήκαν στον κόπο να με ανακαλύψουν.

Η ζωή άρχισε να αποκτά νόημα. Έτρωγα όταν είχα, άρχισα να εκτιμώ την ντομάτα και το καρπούζι στην εποχή τους, όταν πέφταν οι τιμές κι όχι όλο τον χρόνο. Ε και; Τι έγινε; Άλλωστε στην εποχή τους είναι και πιο νόστιμα. Από τον Καρούζο βρέθηκα να αγοράζω παντελόνια και ρούχα από τις λαϊκές. Ε και; Τι έγινε; Συνδύαζα τα παλιά, τα ακριβά, με τα φτηνά της λαϊκής και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό ... πιστέψτε με ...

Έπιασα την ζωή από τα κέρατα, την καβάλησα και την πήγα εκεί που θέλω εγώ ... οι άλλοι στις δικές τους ζωές, όχι στην δική μου, εγώ αποφασίζω πια ...

Μεγάλο κέρδος, μεγάλη περιουσία οι φίλοι ...

Σήμερα

Ε, και τι έγινε; Άντε και βγήκαμε από το ευρώ και πήγαμε στην δραχμή. Ε, και τι έγινε; Θα τρώμε την ντομάτα το καλοκαίρι και θα τρώμε κρέας κάθε Κυριακή. Ε, και τι έγινε; Δεν θα έχω πετρέλαιο τον χειμώνα; Ε, και τι έγινε; Εδώ και 4 χρόνια καλοριφέρ γιοκ. Δεν θα αγοράσω συνολάκι σινιέ; Ε, και τι έγινε; Μια χαρά και της λαϊκής. Δεν θα μπορώ να αλλάξω αυτοκίνητο; Πλάκα κάνεις; Μπορώ τώρα; Δεν θα κάνω μπάνιο με το τάδε ή το δείνα αφρόλουτρο; Ε, και τι έγινε; Μια χαρά και το πράσινο σαπούνι, ούτε πιτυρίδα είχα πιτσιρίκι αλλά ούτε και καμιά δερματοπάθεια. 

Άσε μας κουκλίτσα μου που θα πέσω να πεθάνω! Το 2004 ήμουν μόνος και τα κατάφερα. Το 2015 είμαστε (τουλάχιστον έτσι θέλω να ελπίζω) όλοι μαζί. Τι λέτε δεν θα τα καταφέρουμε; Είμαι σίγουρος πως ναι, αρκεί να συμβούν δύο από αυτά τα σπάνια που κατά καιρούς καταφέρνουμε ... Να είμαστε ενωμένοι (σπάνιο αλλά όποτε το κάνουμε, κεντάμε καρδιά μου) και να αποφασίσουμε επιτέλους να κλείσουμε τα αυτιά μας και να ανοίξουμε τις καρδιές μας!

Ένα φόβο μόνο έχω ... μην χάσω τον άνθρωπο ... μην χάσω τον φίλο ...