Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα - Κριτική

Ποτέ μου δεν είχα δει παραγωγή της bijoux de kant μέχρι τώρα. Κακώς... 

Αν και δεν δραστηριοποιείται στον χώρο η ομάδα πολλά χρόνια έχει πετύχει να δημιουργήσει μια ιδιαίτερη συζήτηση γύρω από τις επιλογές της. Δικαίως θα έλεγα, βλέποντας την τελευταία της performance-παράσταση. 

Μια παραλλαγή του Άκη Δήμου στο θέμα του διηγήματος «Πρώτη αγάπη» του Ι. Κονδυλάκη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη που απλά σε καθηλώνει. Το Θέατρο Τέχνης είναι από τα λίγα θέατρα της πόλης όπου ανοίγοντας απλά και μόνο την κεντρική πόρτα νιώθεις το βάρος του παρελθόντος, το τρίξιμο αυτό που σε αναστατώνει και αδημονείς να ακούσεις το τρίτο κουδούνι για να ξεκινήσει η παράσταση.

Έχω δει αρκετές performances και ομολογώ πως δεν... Απέφευγα αυτές τις μεταμοντέρνες άκαρπες προσπάθειες αρκετών σκηνοθετών και λοιπών συντελεστών να δείξουν κάτι διαφορετικό. Εδώ o σκηνοθέτης και η ομάδα του χρησιμοποιεί απλά και ουσιαστικά μέσα, το σώμα και τη φωνή με ειλικρίνεια, καθαρότητα. Μας οδηγεί σε γκρεμούς και απόκρημνα τοπία και επιθυμίες, όπως λέει και ο ίδιος. Ακόμη και η γλώσσα που χρησιμοποιείται, αυτή η ρομαντική, «παλιά» γλώσσα δημιουργεί από μόνη της μια σκηνοθεσία μοναδική. Βιώνουμε απωθημένα, έρωτες ανεκπλήρωτους, αγάπες που πονάνε και άλλες που δεν τις φτάνουμε, πόνο, μοναξιά, επιθυμίες, όνειρα... Το σκηνικό, λιτό, απλό, χρησιμοποιεί σανίδες για να δηλώσει το σπίτι (το μέσα μας). Τα σκηνικά αντικείμενα ελάχιστα αλλά ουσιαστικά, όπως η παρουσία της αυθεντικής κάπας του βοσκού. Λίγα κεριά, ένα μαχαίρι, κάποια λουλούδια, ένα χειροποίητο τραπεζομάντηλο, ένα κρεβάτι. 

Τέσσερα πρόσωπα-φιγούρες, η καθεμιά με το δικό της βάρος. Η Μάνα, φιγούρα αρχετυπική. Μία μάνα, όχι τόσο σκληρή όσο ενδεχομένως να περιμέναμε, αλλά συμπαθής. Το παρελθόν της και το καθήκον της, ως μάνα και πατέρας μαζί, την τρώει, βιώνει διαρκώς μια πάλη μέσα της. Ο Γιώργης, το αθώο παιδί, γνωρίζει τον έρωτα σε μια γυναίκα «γριά» κατά 15 χρόνια μεγαλύτερή του. Απομακρύνεται, παρά την αντίδρασή του, από το Βαγγελιό  (την πολύπαθη ηρωίδα αλλά και συνάμα την αιτία του κακού) για να ξεχαστεί. Πάει στο βουνό, στον ξάδελφο, έναν άντρα μοναχό, κυνηγό. Η τέταρτη αυτή φιγούρα οδηγεί όλες τις άλλες στην αλήθεια τους. 

Μοναδική η σκηνική παρουσία και των τεσσάρων πρωταγωνιστών, της συγκλονιστικής Τάνιας Τσανακλίδου, της εξαιρετικής Λένας Δροσάκη, του πηγαίου Γιάννη Παπαδόπουλου και του Νικόλα Αγγελή. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στη Λένα Δροσάκη , της οποίας η κίνηση του σώματος, η έκφραση και το βλέμμα της δημιουργούν μια αισθησιακή ατμόσφαιρα  αλλά και στον αεικίνητο επί σκηνής Γιάννη Παπαδόπουλου που βιώνοντας την ενηλικίωσή του παρουσίασε εντάσεις και πάθη ρεαλιστικά. Αν και μικρός ο ρόλος του Νικόλα Αγγελή, η σκηνική του παρουσία, οι αθόρυβες μετακινήσεις του μέσα στον χώρο, δημιουργούσαν όλες εκείνες τις απαραίτητες συνθήκες για να προχωρήσει η δράση. Εκφραστικός στην απόδοση του ρόλου του πετυχαίνει να σηματοδοτήσει την διαφορετικότητα της τότε κοινωνίας. 

Για την Τάνια ότι και να πω είναι λίγο. Την πρωτοείδα κάπου στις αρχές του ’80 να κάνει πρόβες στην Piaf. Σε αυτή την μαγική παράσταση την τόσο μπροστά για την εποχή της. Ήταν έρωτας από την πρώτη ματιά. Έχει την δύναμη αυτή η γυναίκα να τρυπώνει στην καρδιά σου και να σε ρίχνει στα πατώματα είτε τραγουδάει είτε παίζει στο θέατρο. Αυτό έκανε και χθες το βράδυ. Η Τσανακλίδου απλά υπέροχη στον ρόλο της μάνας, χωρίς υπερβολές, αληθινή.

Μία θεατρική παράσταση εμπνευσμένη