Πεδίο βολής (Αγριόπαπιες) – Κριτική

Δύο παιδικοί φίλοι, ο Γιάλμαρ και ο Γκρέγκερς, συναντιούνται μετά από χρόνια. Τα μυστικά και τα ψέματα αποκαλύπτονται το ένα μετά το άλλο καθώς οι δύο άντρες ξανά - συστήνονται μέσα από τις κοινωνικές, αστικές νόρμες που τους διαχωρίζουν και τους επιβάλλονται. 

Ο Ίψεν, στην «Αγριόπαπια» καθοδηγεί την «αναγνώριση» του θύτη και θύματος χωρίς όμως να συστήνει την κάθαρση, γιατί, επί της ουσίας κάνει μια ευγενική περιγραφή της αστικής αντίληψης για το ήθος, την κοινωνική τάξη και το μέτρο που αντιστοιχεί στον καθένα. 

Η παράσταση των influx - Πρόδρομου Τσινικόρη, πειραματίζεται αρχικά με το φύλο και την θέση ερμηνευτή – ρόλου και σε συνέχεια με το ίδιο το αστικό περιβάλλον που τους πλαισιώνει. Οι ερμηνείες της Ανθής Ευστρατιάδου και Κλέας Σαμαντά στους τρεις αντρικούς ρόλους των Γιάλμαρ, Βέρλε και γέρο Εκνταλ, κατορθώνει να μιλήσει για το ταξικό ζήτημα πέρα από την ηθικολογία των φύλων και τον περιορισμό του φεμινισμού . Αυτό το σημείο είναι μια επιτυχία ερμηνευτών και σκηνοθέτη που προσδίδει μια καινούρια αφήγηση στο έργο του Ίψεν, με πολλά περισσότερα επίπεδα και βαθύτερη διείσδυση στο θέμα της ταξικής χειραφέτησης. 

Στην παράσταση των influx - Πρόδρομου Τσινικόρη, όλοι είναι εν δυνάμει αγριόπαπιες, αν και η σκηνή όπου ο Γιάλμαρ, Ανθή Ευστρατιάδου, γδύνεται για να πέσει στη λίμνη είναι ίσως από τις πιο δημιουργικές αναπαραστάσεις της αγριόπαπιας που θα προτιμήσει τον πνιγμό από το να γίνει θήραμα του κυνηγού.  Η Κλέα Σαμαντά, ερμηνεύει το δίπολο Βέρλε και Έκνταλ, με τις λεπτές αποχρώσεις που επιτρέπουν να δούμε πόσο μπορεί το ζήτημα του ήθους αλλά και του οικονομικού στάτους να διαφοροποιούν τη ζωή ενός ή περισσοτέρων ατόμων.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο σκηνικό και την μουσική της παράστασης, καθώς αμφότερα μέσω της χρήσης τους από τους ερμηνευτές, υπερθεματίζουν αυτής της διπολικής σχέσης οικογένειας, κοινωνικής ανοχής ή απαξίωσης και οικονομικής επιφάνειας. Το δάπεδο του σκηνικού, είναι μια δήλωση για την υφή των οικογενειακών δεσμών και την ολοένα αυξανόμενη διάθεση να «σπρώξουμε» κάτω από το χαλί τα άσχημα ή δυσοίωνα ή ντροπιαστικά. Το τραγούδι της Έντβιγκ για τον κυνηγό από το δάσος, σε συνδυασμό με την σταδιακή τύφλωση πλέκουν μια αναθεωρημένη φιγούρα του «καλού άγριου», γεγονός που δικαιολογεί δραματουργικά τον εναλλακτικό επίλογο.  

Το «Πεδίο βολής (Αγριόπαπιες)», είναι μια ουσιαστική και σύγχρονη ανάγνωση του Ίψεν που θέτει καίρια ερωτήματα και επαναπροσδιορίζει την έννοια του πειραματισμού στο θέατρο. 

Info Παράστασης