Point Of View

Προμηθέας Δεσμώτης – Ικέτιδες, από τον Ολιβιέ Πυ – Κριτική

Νάγια Παπαπάνου

Ένας Τιτάνας αλυσσοδένεται από τους νέους άρχοντες του Ολύμπου. Μια νεαρή ιέρεια μεταμορφωμένη σε Δαμάλα, καταδικάζεται σε ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι. Ο Ωκεανός κι οι κόρες του συντρέχουν με συμπάθεια τους τιμωρημένους. Πολύ καιρό αργότερα 50 κόρες από την Λιβύη θα προσπέσουν Ικέτιδες στη χώρα του βασιλιά Πελασγού, εκείνος θα μεταφέρει το αίτημα τους για άσυλο στο λαό του Άργους, ο οποίος θα επικυρώσει την ασυλία. 

Ο Ολιβιέ Πυ παρουσιάζει, με τα ελάχιστα μέσα, δύο έργα του Αισχύλου που σε μια σύγχρονη ανάγνωση αναφέρονται στο ζήτημα της υποδοχής του Ξένου και Κατατρεγμένου, στην αναγνώριση του Δίκαιου και την αποκατάσταση της Τάξης. Παρά τις δυσκολίες, τις ταπεινώσεις, τις αδικίες, παρά το εφήμερο των ανθρώπων η έννοια της Τιμής είναι ανέπαφη του Χρόνου.

Η μεταφορά του έργου γίνεται αυτούσια, με μια μικρή επέμβαση στο τέλος των Ικέτιδων. Προτάσσεται ο λόγος και η κίνηση παραμένει ελάχιστη, ακολουθώντας συγκεκριμένα μοτίβα που θυμίζουν τη σχολή του Λε Κοκ. Με μικρές διαφοροποιήσεις ο Philippe Girard, αλλάζει από ρόλο σε ρόλο με εξαιρετική ταχύτητα και απλά, λιτά μέσα, με συγκλονιστική την ερμηνεία του ως Ιώ. Ο Frédéric Le Sacripan, είναι ένας στιβαρός και ταυτόχρονα ανθρώπινος Προμηθέας, ενώ στη συνέχεια στον ρόλο του Πελασγού η δυναμική της φωνής και της παρουσίας του χαλιναγωγούνται κάτω από το ένδυμα του Άνακτος. Η Mireille Herbstmeyer, αέρινη και δροσερή ως Χορός των Ωκεανίδων, σταθερή και δραματική ως Δαναϊς, δρασκελίζει όλο το εύρος της σκηνής με την άνεση του ηθοποιού που ανήκει στον χώρο και την σιγουριά του καλλιτέχνη που γνωρίζει την προοπτική της ερμηνείας του.

Αναφορικά με το σκηνικό της παράστασης, δηλαδή την μαύρη, μακρόστενη εξέδρα με τα μεταλλικά στοιχεία, ένα ξεκάθαρο δείγμα βιομηχανικού σχεδιασμού, ομολογώ πως με ξένισε. Δεν φάνηκε να υπάρχει η ελάχιστη πρόθεση να συνδιαλλεχθεί εικαστικά με το αρχαίο θέατρο, ειδικά σε ένα χώρο όπως το μικρό θέατρο της Επιδαύρου όπου το τοπίο και τα υπάρχοντα κτίσματα θα μπορούσαν να αποτελέσουν έμπνευση και για πιο ειδικές κατασκευές όπως εγκαταστάσεις in situ. 

Συνολικά, η πρόταση του Ολιβιέ Πυ είναι μια δυναμική ανάγνωση των δύο αυτών έργων του Αισχύλου, που στις παρούσες συγκυρίες – πολιτικές και κοινωνικές – δίνει έρεισμα για μια ευρύτερη επικαιροποίηση της ηθικής διάστασης στα ζητήματα ασύλου και των δομών που ανταποκρίνονται στα αιτήματα αυτά. 


Prométhée Enchaîné  - Les Suppliantes, par Olivier Py - Revue

Un Titan enchaîné par les nouveaux dirigeants de l'Olympe. Une jeune prêtresse transformée en génisse, est condamnée à un voyage long et difficile. L'Océan et ses filles recourent avec sympathie les  punis. Après très longtemps, 50 filles venant de la Libye se rendent suppliantes au pays du roi Pelasgos, celui – ci qui portera leur demande d'asile au peuple d'Argos, qui validera l'immunité.

Olivier Py met en scène, avec la moindre des moyens, deux œuvres d'Eschyle qui, d΄après une lecture moderne, se réfèrent à la question de l'accueil de l’étranger et persécuté, à la reconnaissance du Droit et à la restauration de l'ordre. Malgré les difficultés, l'humiliation, l'injustice et malgré l'éphémère du genre humain; le concept de l’honneur reste  intact du temps.

La représentation de l’œuvre est presque non éditée, lors d’une petite opération à la fin des Suppliantes. Le texte se trouve au centre de l’attention, et le mouvement reste au minimum, suivant certains modèles qui rappellent  l'école de Le Coq. Philippe Girard, aux variations mineures, se transforme d'un rôle à l’autre, d’une manière automatisée et s’en servant des moyens simples, modestes; effectuant son interprétation sensationnelle de Io. Frédéric Le Sacripan, est un Prométhée robuste et simultanément humain, tandis qu’au rôle de Pelasgos, la dynamique de sa voix et présence se refrènent lorsqu’il incarne le Roi. Mireille Herbstmeyer, aérée et fraîche  comme la danse d’Océanides, stable et dramatique comme Danais, parcourt la scène avec le confort de l'acteur appartenant à l'espace et la tranquillité d'esprit de l'artiste qui connaît la perspective de son interprétation.

En ce qui concerne la scénographie, c’est-à-dire un podium noir, de forme oblongue avec des minéraux, un échantillon de design industriel clair, j’avoue que cela me confond. Il me semble  qu’il n’y avait aucune intention de lancer un dialogue artistique avec le théâtre antique. Surtout dans un endroit comme le petit théâtre d'Epidaure où les bâtiments existants et le paysage pourraient constituer une inspiration pour des constructions  plus spécialisées  comme ceux  des installations in situ.

Dans l'ensemble, la proposition d'Olivier Py est une lecture dynamique de ces deux œuvres d'Eschyle, que, dans les circonstances actuelles - politiques et sociales - constitue une base pour la mise à jour de la moralité concernant le sujet de l'asile et des structures qui répondent à ces demandes.

Σχόλια χρηστών

Για να συμμετέχετε στην συζήτηση πρέπει να γίνετε μέλη. Λάβετε μέρος σε κάποια συζήτηση κάνοντας roll-over στο αρχικό σχόλιο και πατήστε το κουμπί "Απάντηση". Για να εισάγετε ένα νέο σχόλιο χρησιμοποιήστε την φόρμα στο τέλος της λίστας.

Για να σχολιάσετε αυτό το άρθρο θα πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος