Τριστάνος και Ιζόλδη

Ποιος θα το περίμενε όταν πριν λίγα χρόνια είχαμε φύγει απογοητευμένοι (τρέχοντας για την ακρίβεια) από την παράσταση του Τανχόιζερ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, πως θα έφτανε η μέρα που θα περνάγαμε καλά σε παράσταση της Λυρικής και μάλιστα σε έργο του Βάγκνερ;

Κι όμως, μετά τον καλό προπέρσινο (αν δεν κάνω λάθος) Ιπτάμενο Ολλανδό στο Ηρώδειο, η χτεσινή παράσταση της όπερας Τριστάνος και Ιζόλδη ήταν άλλη μια ευχάριστη έκπληξη. 

Ωριμότερη από ποτέ η ορχήστρα της Λυρικής υπό την διεύθυνση του Μύρωνα Μιχαηλίδη, έδειξε πως με την κατάλληλη προετοιμασία μπορεί να κάνει δικό της κάθε ρεπερτόριο. Εξίσου καλοί και οι ερμηνευτές και η χορωδία. Αν και θα θέλαμε ο Τόρστεν Κερλ  ως Τριστάνος να είχε λίγο «μεγαλύτερη φωνή» αυτό δεν χάλασε την γενικά πολύ καλή εικόνα της παράστασης. Βοήθησαν σε αυτό και οι γεμάτες πάθος ερμηνείες των Αν Πέτερσεν  και Καταρίνα Νταλάυμαν στους ρόλους της Ιζόλδης και της Μπρανγκαίνε αντίστοιχα που δικαίως πήραν και το μεγαλύτερο χειροκρότημα.

Εξαιρετικά τα σκηνικά, τα κοστούμια και η σκηνοθεσία του Γιάννη Κόκκου που λειτούργησαν στο να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του έργου και όχι να γίνουν οι πρωταγωνιστές της παράστασης.

Μια πραγματικά πολύ καλή παράσταση την οποία ακόμα προλαβαίνετε να δείτε και η οποία αφήνει πολύ καλές υποσχέσεις για το μέλλον της Λυρικής Σκηνής εν αναμονή και της μεταφοράς της στο νέο κτήριο όπερας τον επόμενο χρόνο.