4:00 π.μ. Τετάρτη 6/1 του 2021

Μια ενόχληση ήταν αρκετή για να με ξυπνήσει. Κρύωνα. Σηκώθηκα να βάλω μπρος το καλοριφεράκι, ενώ το παράθυρο ήταν ανοιχτό.

Ένας δυνατός φωτισμός μου κίνησε την περιέργεια. Άνοιξα τα παντζούρια. Μια θολή, φωτεινή φιγούρα ήταν έξω από το μπαλκόνι μου.

"Καλώς ήρθες".

"Ποιος είσαι; τι είσαι;".

"Θα μάθεις σε λίγο που θα δούμε γκομενάκια", είπε χαμογελώντας και ξαφνικά βρεθήκαμε έξω από ένα γνώριμο σπίτι.

Σκέφτηκα, "καλή φάση!".

"Θα δεις την κοπέλα μου τώρα, λίγο νεότερη. Τώρα είναι πολύ καλύτερη", ανέφερε ο Θολός, ψιθυριστά.

Γούρλωσα τα μάτια.

Είδα τον εαυτό μου, αγκαλιά με την πρώην μου στον καναπέ. Θυμήθηκα και την μέρα και την ώρα. Πριν 16 χρόνια, Πειραιάς. Περνούσαμε ωραία. Βάλαμε ταινία, ξαπλώσαμε. Ακολούθησε μια ωραία ερωτική νύχτα.

Ένα νοσταλγικό, ευχάριστο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου. Με κοίταξε εκείνη τη στιγμή ο περίεργος τύπος, χαμογελώντας κι αυτός.

"Δε γίνεται Θολέ. Η πρώην μου ρε. Την αγαπούσα πολύ. 4,5 χρόνια ήμασταν μαζί", είπα έκπληκτος.

"Χαχαχα κι όμως, γίνεται, το έχει πει και ο Παντελίδης. Και όντως, είναι πολύ καλό παιδί. Και δυνατή στο σεξ", απάντησε το @ρχίδι.

And then... Darkness...

Ξύπνησα στο κρεβάτι μου.

"Ηλίθιο όνειρο", σκέφτηκα και ξαναέπεσα για ύπνο, λίγο πριν ακούσω μια κόρνα αυτοκινήτου.

Σηκώθηκα και το παράθυρο ήταν πάλι ανοιχτό.

"Let's have a ride, bitch!", μου είπε ο τύπος με τα μούσια και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στη θέση του συνοδηγού.

"Που με πας;".

"Θα δεις. Δεν πιστεύω να μη σ’αρέσουν οι ZZ Top" και στην ένταση που το έβαλε, ανατινάχτηκαν όλες οι πολυκατοικίες.

Φτάσαμε πια σε ένα μέρος που κάτι μου θύμιζε.

"Έχω ξανάρθει εδώ...", είπα στον μουσάτο.

"Μη βιάζεσαι", μου είπε, ενώ έπινε το ουίσκι του, κοιτώντας προς το διαμέρισμα. Οι τοίχοι έγιναν σιγά σιγά διάφανοι.

"Βλέπεις τώρα; ", με ρώτησε.

"Ναι. Εγώ είμαι. Έρχομαι με ένα ποτό", απάντησα.

"Περίμενε λίγο. Ήρθα για να δω την πρώην μου. Τώρα βέβαια είναι πολύ καλύτερη".

Στο σαλόνι είχε έρθει και αυτή πια. Πίναμε, φιλιόμασταν και βγάζαμε τα ρούχα μας.

"Μα πως, γιατί βλέπω κοπέλες του παρελθόντος μου;", αναρωτήθηκα.

"Χοχοχοχοχο", απάντησε το άγνωστο μουσάτο entity και πάλι... σκοτάδι.

Μάτια ξαφνικά ανοιχτά. Ενστικτωδώς κοίταξα. Κλειστό παράθυρο. Όλα ok.

"Μάλλον διπλό όνειρο", σκέφτηκα, όταν ξαφνικά ένας δυνατός, ζεστός αέρας έκανε θρύψαλα την τηλεόραση, τα τζάμια, τον υπολογιστή.

Σηκώθηκα έντρομος αν και περισσότερο νύσταζα.

Αυτό που αντίκρισα, δεν το είχα ποτέ φανταστεί. Ήταν τρομακτικό μα και όμορφο ταυτόχρονα.

Βγήκα στο μπαλκόνι και στον αέρα ήταν ένα τεράστιο, ζωσμένο από μπλε και κίτρινες φλόγες χέρι που μου έκανε κωλοδάχτυλο.

"Α, εσύ ήσουν... μάλιστα", είπα, βαριεστημένος και νυσταγμένος, κάνοντας του και γω κωλοδάχτυλο.

Με ένα δυνατό "χοχοχοχο" διασπάστηκε σε μικρά φλεγόμενα κωλοδαχτυλάκια και πέταξαν όλα, αφού ξαναενώθηκαν, προς τον ουρανό.

Ήταν το νεύμα των Χριστουγέννων.

*από τη συλλογή "Love, Death and Tsiodras", κεφάλαιο "Ινsοmνια"