Αεροπορικές χλιδές

Παίρνεις που λες το αεροπλάνο με εταιρία ουχί λόου κοστ, μας φάγανε τα φτηνιάρικα, ας ζήσουμε μιαν ανθρώπινη εμπειρία! Και πας στην πύλη που δεν είναι η γνωστή στο τέρμα του Θεού και στου διαόλου τη μάνα, και δεν σου μετρούν το τσαντικό να ιδούν αν χωρεί στο κουτί το τσίγκινο, κι έχεις μια ποιότητα βρε αδερφέ, αισθάνεσαι λίγο πλούσιος (κατάτι) και μπαίνεις στο αερόπλανο που έχει ωραία χρώματα στα καθίσματα και μια πιο κομ ιλ φο εμφάνιση κι έρχεται το γεύμα! Α, το γεύμα. Το γεύμα που σου προσφέρουν και δεν το πληρώνεις, το γεύμα που δεν είναι οι αραβικές που κουβάλησες μόνος μέσα στο τσαντάκι με φόβο ψυχής μην την πιάσουν τη μαγιονέζα για υγρό άνω των 100ml και το φάει στο τέλος η κυρία στον έλεγχο, ναι έρχεται το γεύμα και θες να εντυπωσιαστείς, αλλά φευ...

Το γεύμα λοιπόν έρχεται σε ενδιαφέρον μωβ λευκό κουτί, έξυπνο design, με τίτλο “freshly made” και περιγραφή "εμπνευσμένο από την παραδοσιακή κουζίνα και δημιουργημένο από έμπειρους σεφ." Ω, πως το πουλάνε το γεύμα τους! 

Συγκινείσαι και το ανοίγεις. Μέσα έχει ένα διάφανο κουτί 8χ5 δηλαδή περίπου 40 εκατοστά εις τον κύβον, με κάτι παγωμένες βίδες κάτω -  κάτω (3-4 κουταλιές της σούπας όλες κι όλες), λίγα κομμάτια παγωμένου καρότου ενδιαμέσως και κάτι μπουκιές, μη φανταστείς, στο σύνολο 2 φυσιολογικές μπουκιές, ακαθόριστης πρωτεΐνης - μάλλον κοτόπουλο αλλά όρκο δεν θα πάρω, μεγάλος άνθρωπος, κρίμας είναι...

Όλο αυτό συνοδεύεται με ένα μικρό - μικρό, πτι και πεκένιο φραντζολάκι ψωμάκι, ένα κομματάκι τυρί, κασέρι ελβετικό διαλεχτό που βρωμάει ελαφρά ποδαρίλα, όχι από All Star, από κάτι πιο διακριτικό, ένα βουτυράκι παγωμένο -  το οποίο για να το απλώσεις με το πλαστικό μαχαιράκι είναι απλά αδύνατον και το επιδόρπιο!

Το επιδόρπιο είναι εμπειρία μοναδική! Έτερο κουτάκι, 5χ3, 15 ολάκερα εκατοστά εις τον κύβον, μισογεμισμένα με κάτι ανησυχητικά λευκό κι ένας σοκολατένιος ανθός στην κορυφή να αιωρείται σαν άγγελος στα νέφη.

Τελικά το άσπρο ήταν σαν σαπουνάδα με γεύση αχλάδι (πιο χημικό άρωμα μόνο σε χημικό πίλινγκ ή χημικό πόλεμο- είμαι βέβαιος ότι δεν πέθανε ούτε ένα αχλάδι για να δημιουργηθεί ο γευστικός αυτός θρίαμβος) ενώ το άνθος σοκολάτας ήταν τόσο απελπισμένα λεπτό που είχε σχεδόν αρνητικές θερμίδες.

Μετά από το πλούσιο αυτό γεύμα μπήκα σε σκέψεις μήπως έπρεπε τελικά να έχω την αραβική στην τσάντα για συμπλήρωμα…

Στο γυρισμό δε, το κουτάκι ήτο ίδιο και τ’ αυτό. Το κυρίως πιάτο – Θεός να το κάνει – ήταν μια λεπτή σαν τσιγαρόχαρτο φλοίδα σολομού καπνιστού, με ένα φυλλαράκι άνηθο πάνω να δίδει άρωμα (εμείς στα ξένα τον άνηθο τον λέμε dill, εσείς;) και πατατοσαλάτα από κάτω παγωμένη και ραντισμένη με την ίδια θεσπέσια σος που ήντουσαν ραντισμένες και οι βίδες του πηγαιμού.

Το επιδόρπιο δε, ένα μικρό αριστούργημα. Σαπωνώδης μους σοκολάτας με ένα κομματάκι Toblerone από πάνω, μια γευστική πανδαισία, ένα αγλάισμα στον ουρανίσκο. Η Toblerone, όχι η μους!

Άντε και του χρόνου με υγεία να μου έχουν μους φράουλα σαν αυτή που είχαμε φάει στο στρατό το 92 στο Καλπάκι που ήταν σαν σοβάς έτοιμος για σπατουλάρισμα και δεν ξεπλενόταν ποτέ ούτε απ το δίσκο, ούτε απ την ψυχή...