Άγγελος Εξολοθρευτής – Κριτική

Έχεις δει άγγελο ποτέ; Ποτέ δεν τους βλέπουμε. Όμως αναγνωρίζουμε την παρουσία τους από τα γεγονότα. Αυτά που δεν θα συνέβαιναν ποτέ αν δεν επενέβαιναν. Ποιος είναι ο Άγγελος Εξολοθρευτής: ο Νόμπιλε, η Βαλκυρία, ο Ραούλ, η Αλίθια, η Χουάνα, η Σίλβια, ο Χούλιο ή μήπως είναι η σονάτα, Paradiso;

Η Άντζελα Μπρούσκου διασκευάζει και σκηνοθετεί τον «Άγγελο Εξολοθρευτή» του Λουίς Μπουνιουέλ, σε μετάφραση / απόδοση του Θέμελη Γλυνάτση, με μια πλειάδα ικανών και ξεχωριστών συντελεστών. Τα σκηνικά της Μαρίας Παπαδημητρίου, επιτυγχάνουν άμεσα και καίρια το σήμα κατατεθέν της αριστοκρατίας που θα εγκλωβιστεί μέσα στην παράνοια της απώλειας της ελεύθερης βούλησης, ανάμεσα σε βαριά έπιπλα, έναν λαβύρινθο καθρεφτών και μια ντουλάπα, που συνιστά την τουαλέτα. Τα κοστούμια της Μπρούσκου σε συνδυασμό με τις κομμώσεις του Νικόλα Βιλλιώτη, αναδεικνύουν αυτή την λεπτή γραμμή που χωρίζει τον εκλεπτυσμό από την Διονυσιακή έξαρση, ειδικά στην περίπτωση της Nalyssa Green, που από την αναγεννησιακή πρώτη εμφάνιση στη σκηνή καταλήγει στο αναμάλλιασμα της υπέροχης κώμης της. 

Όταν επιλέγεις ένα έργο σουρεαλιστικό, και δη  ένα έργο κινηματογραφικό, τα πεδία ερμηνείας πολλαπλασιάζονται. Το πρώτο σημείο όπου διαφαίνεται αυτό είναι οι ερμηνείες, καθώς ο κάθε ηθοποιός έχει σκύψει πάνω από τον «χαρακτήρα» του και ίσως αφήνεται λιγότερο στο σουρεάλ των καταστάσεων που προκύπτουν. Αναπόφευκτα ξεχωρίζουν η Παρθενόπη Μπουζούρη και ο Χάρης Φραγκούλης, κυρίως χάρις σ’ αυτή την σχέση που αναπτύσσουν μέσα στην διάρκεια της παράστασης αλλά και στην διαδρομή που χαράζουν επί σκηνής, με τον Φραγκούλη να δεσμεύεται λιγότερο από τον ρόλο και περισσότερο από την σουρεαλιστική τάση του έργου. Η Θέμις Μπαζάκα, είναι μια εξαιρετικά «ανθρώπινη» Λουθία που στα πλαίσια της «καλής οικοδέσποινας» θα τα κάνει όλα. Φυσικά αίσθηση προκαλούν και ο Κωνσταντίνος Τζούμας και ο Άγγελος Παπαδημητρίου δίνοντας μια ιδιαίτερη δύναμη με την παρουσία τους. 

Τα κοντινά πλάνα που πραγματοποιούνται στη διάρκεια της παράστασης, δημιουργούν μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα, όμως η σκηνική δράση αυτή καθ’ αυτή - ειδικά η σκηνή των Μαινάδων με κορυφαία την Μπαζάκα καθώς και το αυτομαστίγωμα και η αναφορά στο ιησουιτικό δόγμα με πρωταγωνιστή τον Φραγκούλη - ξεχωρίζουν αισθητά. Ως διασκευή της ταινίας, η απόδοση επί σκηνής αναπαράγει αρκετά στοιχεία του Μπονιουελικού έργου, όμως ίσως και να μην χρειάζονταν, καθώς η σκηνοθεσία της Μπρούσκου έχει βρει τα πατήματα εκείνα που θα βασίσουν την παράσταση της στο σήμερα. 

Ο «Άγγελος Εξολοθρευτής» είναι πέραν κάθε αμφιβολίας μια αιχμηρή κριτική στα αστικά πρότυπα, χωρίς όμως να χάνει στιγμή την φρεσκάδα του σουρεαλιστικού δράματος. Προσωπικά, θα ήθελα να το ξαναδώ, ειδικά όταν, συν τω χρόνω, έχει αποκτήσει πλέον την τριβή του ρυθμού και των εντάσεων που του αναλογούν.

The Exterminating Angel – Review

Have you ever seen an angel? We never see them. But we recognize their presence from what has happened. Those things that would never have happened if it weren’t for their intervention. Who is the Exterminating Angel: Nobile, Valkyrie, Raoul, Alicia, Juana, Julio or the sonata “Paradiso”?

Angela Brouskou adapts and directs Louis Buñuel’s “The Exterminating Angel”, translation and adaptation by Themelis Glynatsis, with a group of competent and special partners. Maria Papadimitriou’s sets grasp the very essence of aristocracy that will be trapped in the paranoia of the loss of free will, between heavy furniture, a mirror labyrinth and a closet that serves as bathroom. Brouskou’s costumes in combination with the hair styling by Nikola Villioti, bring out the thin line that separates elegance from Dionysus rush, especially in the case of Nalyssa Green, who enters with a particular renaissance hair style and ends with her hair all messed up. 

When one chooses a surrealistic play, moreover a film, fields of interpretation maximize. The first point where this is evident has to do with performing, since every actor has focused into his / her character and perhaps tends to let go less to the surreal of the circumstances. Inevitably Parthenopi Bouzouri and Haris Fragoulis stand out, mostly because of this relationship that they build up during the show but also due to the journey each one takes on stage, with Fragoulis committing less to the part and more to the surreal trend of the play. Themis Bazaka, is an extremely humane Lucia, who in the context of good hostess will do everything. Naturally, both Konstantinos Tzoumas and Angelos Papadimitriou create sensation and give a certain power with their presence. 

Close ups during the show, create a cinematic atmosphere; however the stage action per se, especially the scene of the Maenads with Bazaka as leader, as well as the self-wiping and the reference to the Jesuit dogma with Fragoulis as the leading persona, stand out. As an adaptation from the film, the rendering on stage recreates a lot of Buñuel’s elements, nevertheless maybe this was surplus, because Brouskou’s staging has strong groundwork to relate the play to modern times. 

“Exterminating Angel” is beyond doubt a sharp critique of the bourgeois standards, without losing the freshness of a surrealistic drama. Personally, I would like to see it again, especially when, with time, has gained more in rhythm and tension.