Αγκαλιά...

Ίσως δεν το γνωρίζετε, αλλά μια συνηθισμένη αγκαλιά κρατά περίπου τρία δευτερόλεπτα, σύμφωνα με μια έρευνα Βρετανών ψυχολόγων, που βασίστηκε στην μελέτη των αγκαλιών τις οποίες κάνουν οι αθλητές στους Ολυμπιακούς αγώνες. 

Η τυπική αγκαλιά κρατά όσο περίπου και μια σειρά από πολλές άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες και φυσιολογικές νευρολογικές διαδικασίες (από το κούνημα του χεριού όταν λέμε αντίο, μέχρι τις μουσικές «φράσεις» και τη διάρκεια της χαλαρής αναπνοής), πράγμα που ενισχύει την επιστημονική θεωρία ότι περνάμε τη ζωή μας, χωρίς φυσικά να το συνειδητοποιούμε, αντιλαμβανόμενοι το παρόν (το «τώρα») σε διαδοχικά διαστήματα των τριών δευτερολέπτων.  

Αυτά περί των επιστημονικών αναλύσεων για την αγκαλιά. Εγώ πάλι από την αγκαλιά αντιλαμβάνομαι αρκετά πράγματα για τον άλλο, αν και πολλές φορές με έχει ξεγελάσει. Από μικρός (φαντάζομαι όπως οι περισσότεροι) έβρισκα ασφάλεια στην πατρική ή μητρική αγκαλιά, αποζητούσα την ζεστή της γιαγιάς, του φίλου, του αδελφού. Μεγαλώνοντας ήρθε κι η ερωτική αυξάνοντας την ποικιλία τους. Πήρα πολύ ζεστές (έως αποπνικτικές) αγκαλιές που όμως αποδείχθηκαν ψεύτικες... το κάλπικο κάποιες φορές εμφανίστηκε γρήγορα, άλλες άργησε αρκετά.

Όπως και να έχει σίγουρα δεν κρατώ ούτε τον χρόνο ούτε την ένταση που μπορεί να έχει μια αγκαλιά αλλά την ουσία της. Προσπαθώ άλλοτε να αφουγκραστώ σε αυτή την σωματική επαφή τους χτύπους της καρδιάς του άλλου κι άλλοτε να αφεθώ στην ασφάλεια και την αλήθεια της.

Σε θυμάμαι αρκετές φορές να μου λες: "έλα πάρε με μια αγκαλίτσα μωρέ, τι σου ζητάω;" κι εγώ έρχομαι όταν το εννοείς, σε κοροϊδεύω όταν κάνεις πλάκα ή και στην δίνω ακόμη κι όταν δεν την ζητάς (αντιμετωπίζοντας το έκπληκτο βλέμμα σου...). 

Μου’ πες "πάρε σε μια αγκαλιά όσα πιο πολλά μπορείς από αυτά που αγαπάς" κι εγώ πήρα εσένα...