Αυτοί Μισσισσίππη εμείς Ελέφαντες...

Αναφέρομαι βέβαια στον εναλλακτικό τρόπο μέτρησης δευτερολέπτων μεταξύ ομιλούντων την Αγγλική και την Ελληνική (ή μήπως όχι;).

Όταν δεν μπορούμε να μετρήσουμε τα δευτερόλεπτα με χρονόμετρο μετράμε με ελέφαντες φωναχτά (ή από μέσα μας), ένα κολπάκι που άκουσα για πρώτη φορά από φίλο φωτογράφο όταν θέλοντας να κρατήσει περισσότερο το κλείστρο του φακού ανοιχτό προς έκθεση είχε αρχίσει να μετράει δίπλα μου: ένας ελέφαντας, δύο ελέφαντες, τρεις ελέφαντες...

Αργότερα σε κάποια ταινία άκουσα κάποιον Αμερικανό να μετράει Μισσισσιππήδες αντίστοιχα για να κρατήσει συγκεκριμένο χρόνο. Το προφανές συμπέρασμα που έβγαλα ήταν ότι χρειαζόταν κάποια τετρασύλλαβη λέξη σε οποιαδήποτε γλώσσα ώστε να ισοδυναμεί με το δευτερόλεπτο.

Έφτιαχνα λοιπόν το τσαγάκι μου χθες στην δουλειά κι έχοντας ακούσει κάπου ότι χρειάζεται 3-4 λεπτά να παραμένει το φακελάκι στο ζεστό νερό γιατί περισσότερο γίνεται πολύ βαρύ και καθώς δεν φοράω ρολόι εδώ και πολλά χρόνια, άρχισα να μετράω ελέφαντες, συγκεκριμένα μέτρησα περί τους 200... Όταν κάθισα στο γραφείο με το αχνιστό τσαγάκι μου ήρθε πάλι η σκέψη που με έχει απασχολήσει πολλές φορές στο παρελθόν: γιατί να χάνουμε τόσες στιγμές, τόσα δευτερόλεπτα, κάνοντας τίποτα στην ουσία, χάνοντας τον χρόνο μας απλά περιμένοντας; Περιμένουμε σε ατελείωτες ουρές σε υπηρεσίες κοιτάζοντας κατά καιρούς τον χρόνο που περνάει άσκοπα, περπατάμε προς την δουλειά χαζεύοντας τις βιτρίνες ή μετρώντας βήματα, σκαλοπάτια ή ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, σκεφτόμαστε τι χρωστάμε, τι να ψωνίσουμε, τι να φάμε, τι να δούμε και χάνουμε την ουσία. Τον ίδιο τον χρόνο που χάνουμε χωρίς να το συνειδητοποιούμε.

Ένας τυπάκος από τον Μαυρίκιο (περίπου γκουρού η περίπτωση) μου είχε πει να προσπαθώ να συνειδητοποιώ τι κάνω και πως κάθε στιγμή, τύπου: τώρα γράφω και με τα δύο μου χέρια, πατάω τα πλήκτρα και ταυτόχρονα σκέφτομαι τι θα γράψω, γράφω και σκέφτομαι, είμαι εδώ συνειδητά, τίποτα δεν αποσπά την προσοχή μου από την συνειδητότητα της στιγμής κλπ. Πράγμα δύσκολο αν το σκεφτείς στην καθημερινότητα, σκέψου να λες τώρα σηκώνω το αριστερό μου πόδι, τώρα πατά πρώτα η φτέρνα και μετά τα δάχτυλα όταν περπατάς ας πούμε...

Όμως από την άλλη γιατί να μην σκέφτεσαι πως μπορείς να βελτιώσεις την ζωή σου, την εμφάνιση ή τον τρόπο σου γενικότερα αυτές τις "κενές" στιγμές; Γιατί να μην φέρνεις στο μυαλό όμορφες εικόνες, πράγματα που θα σου κάνουν την ζωή καλύτερη, πως θα βελτιώσεις την σχέση σου με τους συνανθρώπους, τα ζώα ή την φύση; 

Είμαστε τόσο εγωιστικά κλεισμένοι στον μικρόκοσμο ο καθένας μας που προτιμάμε να πετάμε τα δευτερόλεπτα παρά να τα αξιοποιούμε. Όσο και να ρίχνουμε το βάρος σε εξωτερικούς παράγοντες εμείς οι ίδιοι φταίμε που δεν αρπάζουμε τον κάθε μισσισσίπη και τον κάθε ελέφαντα για να χαρούμε μια βόλτα πάνω τους... Μια βόλτα σε ένα ποτάμι καλών σκέψεων και ιδεών, μια βόλτα με το ασφαλές παχύδερμο σε μια ζούγκλα που μας περιβάλει...

Ένας ελέφαντας, δύο ελέφαντες, τρεις ελέφαντες... εκατό ελέφαντες, φτου και βγαίνω...