Ακυβέρνητες Πολιτείες: Η Νυχτερίδα – Κριτική

1944, η Λαίδη Νάνσυ Κάμπελ φτάνει με το τρένο στην Αλεξάνδρεια, λίγο μετά θα ξανασυναντηθεί με τον Μάνο Σιμωνίδη. Η Μαρί – Κλωντ, κόρη της Λαίδης Άτκινσον μεσολαβεί για να προσφέρει ασφαλές καταφύγιο στον Φάνη, στη γκαρσονιέρα του Βέλγου τραπεζίτη εραστή της. Ο Παντελής με βαριά καρδιά θα φύγει από το διαμέρισμα της Ελένης. Ο αξιωματικός του Αγγλικού Στρατού Πήτερς είναι πάντα κατά πόδας... « αν ζούσε ο Μπάιρον, με ποιανού το μέρος θα πήγαινε;»

Το τρίτο μέρος της τριλογίας του Τσίρκα, σε συνέχεια της ιστορικής συνεργασίας Εθνικού και Θεάτρου Τέχνης ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη. Η διασκευή – δραματουργική επεξεργασία της «Νυχτερίδας» έχει γίνει από την Έλσα Ανδριανού. Για όποιον έχει δει και τις δύο προηγούμενες παραστάσεις: τη «Λέσχη» και την «Αριάγνη», η ατμόσφαιρα στην «Νυχτερίδα» είναι σαφώς πιο βαριά, πιο φορτισμένη καθώς πλησιάζουμε τα γεγονότα που θα οδηγήσουν στον Ελληνικό Εμφύλιο. 

Οι ηθοποιοί, φαίνονται πια για τα καλά μπολιασμένοι από το πνεύμα του Τσίρκα, οι εσωτερικοί μονόλογοι των ηρώων που λειτουργούν αφηγηματικά έχουν πλέον απογειωθεί ερμηνευτικά ενώ έκαστος αποδεικνύει ένα απίστευτο υποκριτικό εύρος και μια αφάνταση δημιουργικότητα ειδικά όσοι ερμηνεύουν περισσότερους από ένα χαρακτήρα. Ο Θανάσης Βλαβιανός στους ρόλους: Μπρουκς, Καρκαλέμης, «Χήρα» αλλά και τραπεζίτης  δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία. Η Κατερίνα Λυπηρίδου εκπλήσσει ευχάριστα με την εναλλαγή Μαρί Κλωντ – μητέρα της Τζούλια όπως και η Ερατώ Πίσση με την Λαίδη Άτκινσον και την Ελένη. Ο Θανάσης Δήμου και η Ηλέκτρα Νικολούζου εξαιρετικοί όπως κάθε φορά, με την απλότητα και την ευθύτητα που προσεγγίζουν τους χαρακτήρες τους. Αντίστοιχα οι Κριθαράς, Πασσάς, Στεφανάκης και Ψωμάς φαίνονται να έχουν εδραιώσει την μεταξύ τους σχέση ως σύντροφοι, σε βαθμό που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ανεξάρτητα σαν μεμονωμένο μονόπρακτο. 

Ο χώρος της Φρυνίχου δίνει μια συμβολική εγγύτητα, είναι ένας σκηνικός τόπος που μου φέρνει στο νου ναό, ειδικά όταν στο τέλος της παράστασης ανοίγει η πλάτη της σκηνής και σου δίνει μια εικόνα «ιερού». Το τραπέζι στο βάθος με τις κενές καρέκλες, αυτός ο μυστικός δείπνος υπό τη μουσική του Τσιτσάνη, η ανάμνηση της Αλεξάνδρειας, «χωρίς ντροπή, αναζητεί τον ήλιο που έχει χαθεί, στα σκοτάδια να βρει».