Ακραιόφιλο – Κριτική

Μια νεαρή επιστήμονας, ο Γιαν φωτογράφος, ένας στρατιώτης πιλότος ντρόουν και η αδελφή του Χάνα, ένας επικεφαλής γραφείου υπουργού και ένας νεαρός ακτιβιστής ο Αχμάντ, άντρες και γυναίκες στην αναζήτηση της «κανονικής ζωής». Επιτέλους, τι είναι «κανονική ζωή»;

Το ακραιόφιλο είναι ένα βακτήριο που βρίσκουμε στα βάθη του ωκεανού, ταυτόχρονα σε ένα ιδιότυπο παιχνίδι των λέξεων, «ακραιόφιλο» είναι το πάθος αυτών των χαρακτήρων για μια κανονική ζωή, τόσο μεγάλο είναι το πάθος τους που ενστερνίζονται το ακραίο. Οι ιστορίες τους παρεμβάλλονται, ωστόσο η θεματική συγκεντρώνει τους αναστεναγμούς, τις τύψεις ακόμα και τα όνειρα σαν μια βουτιά στις ρωγμές της συνείδησης. 

Η σκηνοθεσία της Ελιζαμπέθ Μαρί, πραγματικά προβάλλει την ευγλωττία ενός κειμένου τόσο υπαρξιστικού όσο και ρεαλιστικού, όπου οι ηθοποιοί ερμηνεύουν τις σκέψεις των χαρακτήρων με τρόπο ειλικρινή και τίμιο. Η συμπερίληψη του τραγουδιού της Νταλιντά και του ελληνικού παραδοσιακού προσθέτει στην μαγεία αυτής της αναζήτησης στο βάθος του ωκεανού, εκεί όπου όλα ξεκίνησαν και όλα αναπαύονται. 

«Λέξεις μαγικές που έχουν μια τακτική που ακούγονται ψεύτικες . Είσαι το κρυφό μου όνειρο. Ω ναι, εντελώς ψεύτικες. Λόγια, λόγια, λόγια...» Και οι τέσσερις ηθοποιοί μιλούν την ίδια γλώσσα, αλλά δεν καταφέρνουν ποτέ να καταλάβουν ο ένας τον άλλο. Μόνοι τους αποκλείστηκαν από αυτή την «κανονική ζωή» που οραματίζονται τόσο εμφατικά. Αλίμονο, μια σύγχρονη Βαβέλ, όπου οι άνθρωποι συναντιούνται χωρίς να βλέπονται, μιλούν χωρίς να επικοινωνούν και επιθυμούν αυτό που έχουν ήδη. 

Το Ακραιόφιλο της Αλεξάντρα Μπαντέα, στα χέρια της Ελιζαμπέθ Μαρί, μετατρέπεται σε μια παράσταση φιλοσοφική, απλή, ειλικρινή και τίμια. 

Η παράσταση έχει γαλλικούς  και ελληνικούς υπέρτιτλους.

Info

Extrêmophile  - Critique 

Une jeune scientifique, Yan un photographe, un soldat pilote de drones et sa sœur Hana, un chef de cabinet ministériel et un jeune activiste qui s’appelle Ahmad ; hommes et femmes à la recherche de la vie ‘normale’. En effet, qu’est que c’est la vie normale ?  

L’Extrêmophile c’est une bactérie qu’on trouve en eaux profondes, en même temps comme un jeu de mots ’extrêmophile’,  c’est l’engouement  de ses caractères pour une vie ordinaire,  tel sont les désirs qu’ils s’engagent à l’ extrême.  Les histoires interfèrent, pourtant la thématique recueille les soupirs, les remords même les rêves comme une plongée dans les fissures de la conscience.

La mise en scène par Elizabeth Marie, vraiment projette l’éloquence d’un texte existentialiste autant que réaliste, ou les acteurs interprètent les pensées de ses caractères de manière timide et intime. L’inclusion de la chanson de Dalida et la chanson folklorique grecque ajoute à la magie de cette recherche au fond de l’océan, là où tout est commencé et tout se repose. 

«Des mots magiques des mots tactiques.  Qui sonnent faux. Tu es mon rêve défendu. Oui, tellement faux. Paroles, paroles, paroles… » Tous les quatre acteurs parlent la même langue, mais ils n’arrivent jamais à se comprendre. Ils se sont exclus eux-mêmes de la vie ordinaire qui visionnent emphatiquement. Alas, une Babel contemporaine, ou les gens se rencontrent sans se voir, parlent sans communiquer et désirent ce qu’ils ont déjà obtenu. 

L’Extrêmophile de Alexandra Badea, aux mains d’Elizabeth Marie, se transforme à une performance philosophique simple, franche et timide. 

Il y en a de grec et de français surtitres.

Info