Άλλοι δεν κι άλλοι ζεν...

Υπάρχουν άνθρωποι γεμάτοι αρνητισμό και αμφιβολία. Δεν πιστεύουν σχεδόν σε τίποτα, δεν αγαπούν σχεδόν τίποτα, παντού βλέπουν το κακό, το μαύρο, την σκοπιμότητα και την ιδιοτέλεια. Στην ουσία δεν πιστεύουν στον εαυτό τους κι από εκεί ξεκινούν όλα. Ο γνωστός "καθρέφτης" που χρησιμοποιούμε όλο και συχνότερα τελευταία, η προβολή δηλαδή του δικού μας θέματος, προβλήματος ή αμφιβολίας απέναντι στον συνάνθρωπο, στο συναίσθημα, στο οτιδήποτε συμβαίνει και "οφείλεται" μια αντίδραση.

Υπάρχουν κι οι άνθρωποι που βρίσκονται μόνιμα σε κατάσταση διαλογισμού. Σκέφτονται συνεχώς, σπάνια εκφράζονται με λόγια ή γραφή, μπορεί να πουν μια κουβέντα την ημέρα (που οι ίδιοι θεωρούν εξαιρετικά σημαντική και στους υπόλοιπους δεν σημαίνει τίποτα) και γενικώς βρίσκονται στην γνωστή κατάσταση ζεν - που ομολογουμένως πολλοί θα θέλαμε να βρισκόμασταν κι εμείς, αλλά στην πραγματική της διάσταση κι όχι στην δήθεν.

Δεν είμαι σίγουρος αν φταίει η κούραση από ότι συμβαίνει γύρω μας, πάντως παρατηρώ τελευταία όλο και περισσότερους ανθρώπους να βρίσκονται είτε στην μία είτε στην άλλη κατάσταση, πολλές φορές μάλιστα να εναλλάσσουν ρόλους, από το δεν στο ζεν και τούμπλαλιν. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να ασπάζομαι κατά καιρούς ή να υπερβάλλω σε μια από τις δύο αυτές φάσεις, οπότε μπορώ να δικαιολογήσω εν μέρη γιατί μπορεί να συμβαίνει. Όμως από το να είμαι αρνητικός μια στο τόσο (δεν αγαπάω κανέναν, δεν μου αρέσει τίποτα, δεν πιστεύω σε τίποτα) ή υπερβολικά ήρεμος (τύπου δεν τρέχει τίποτα, η ζωή είναι ωραία, όλα καλά θα μας πάνε, η πεταλούδα του Αμαζονίου δεν θα εξαφανιστεί, η θεωρία του Χάους είναι μια ανοησία, κλπ.) αντίστοιχα αραιά και που δεν σημαίνει ότι στην καθημερινότητα και σε γενικές γραμμές μπορώ να συμπεριφέρομαι μόνο με τον έναν ή άλλο τρόπο.

Είναι τουλάχιστον κουραστικό, ακόμη χειρότερα κακό για τον ίδιο τον συμπεριφερόμενο, να έχει μια μονόπλευρη στάση ζωής. Αν το δεν είναι η συνηθέστερη φράση, συνήθεια, αίσθημα, συμπεριφορά σου, καλό θα ήταν να προσπαθείς είτε να το μετριάσεις είτε να βρεις εναλλακτικές λύσεις που θα το αντικαταστήσουν. Για παράδειγμα στην θέση του "δεν μου αρέσει" βάλε το "πάντως μου αρέσει πολύ" - παρακάμπτοντας έτσι το αρνητικό με κάτι απολύτως θετικό, στην χειρότερη κάνε το σε συνδυασμό: Δεν μου αρέσει η καρύδα, αλλά λατρεύω τα καρύδια (προσωπικό παράδειγμα...). Αυτό αφήνει μια γλυκύτερη αίσθηση τελικά...

Παρόμοια κουραστική (για τους άλλους πάντα, όχι για τον ίδιο) είναι η ζεν αντιμετώπιση των πάντων, ο διαλογισμός κι η ηρεμία σε ότι κι αν συμβαίνει, μπορεί να πέφτει ο κομήτης και να έρχεται ο Αρμαγεδδών αλλά ο ζεν τύπος θα τον υποδεχτεί με χαμόγελο και καρτερία πιστεύοντας ότι γίνεται για καλό κι ότι στην άλλη ζωή θα τρώει ρύζια και θα βρίσκεται με τα ούρι παρέα (καλά εδώ μπλέξαμε λίγο θρησκείες και θεωρίες αλλά για να καταλάβουμε το μέγεθος της υπερβολής).

Συμπέρασμα: ούτε δεν, ούτε ζεν, στα πάντα καλό είναι να υπάρχει το μέτρο, να μπορείς στον αρνητισμό του δεν να αντιτάξεις το ζεν και στην τελειότητα του ζεν την πραγματικότητα του δεν. Άνθρωποι είμαστε με όλες τις σχετικές αδυναμίες και δυνατότητες, άλλοτε αρνητικοί κι άλλοτε θετικοί σε βασικά θέματα της ζωής. Η ισορροπία είναι το ζητούμενο.

____________

δεν < αρχαία ελληνική οὐδέν, ουδέτερο της αντωνυμίας οὐδείς -

αρνητικό μόριο που τίθεται πριν από ρηματικό τύπο οριστικής έγκλισης.

σε ερωτήσεις, αντί προτροπής

ανάμεσα σε επανάληψη του ίδιου ρήματος για να προσδώσει την έννοια του περίπου, σχεδόν

Το τελικό ν της λέξης "δεν" όπως και των άρθρων τον, την κ.λπ. αποβάλλεται πριν από εξακολουθητικό σύμφωνο

____________

Ζεν είναι μια σχολή του Βουδισμού Μαχαγιάνα. Η ιαπωνική λέξη Ζεν προέρχεται από την ιαπωνική προφορά της κινεζικής λέξης Τσαν (κινεζικά: 禪, dʑjen, pinyin: Chán), η οποία με τη σειρά της προέρχεται από τη σανσκριτική λέξη dhyana, που σημαίνει "διαλογισμός" ή "κατάσταση διαλογισμού".

Το Ζεν τονίζει τη βιωματική Σοφία στην επίτευξη του διαφωτισμού. Ως εκ τούτου, από-υπογραμμίζει τη θεωρητική γνώση υπέρ της άμεσης υλοποίησης μέσω του διαλογισμού και της πρακτικής Ντάρμα. Οι διδασκαλίες του Ζεν περιλαμβάνουν διάφορες πηγές της θεωρίας Μαχαγιάνα, συμπεριλαμβανομένου τις διδασκαλίες των σχολών Yogacara, Tathagatagarbha και Huayan, καθώς και της λογοτεχνίας Prajñāpāramitā.

Η εμφάνιση του Ζεν ως μια ξεχωριστή σχολή του Βουδισμού εμφανίζεται ως Τσαν για πρώτη φορά στην Κίνα τον 6ο αιώνα. Από την Κίνα εξαπλώθηκε νότια έως το Βιετνάμ, και ανατολικά προς την Κορέα και την Ιαπωνία. Ως θέμα της παράδοσης, η καθιέρωση του Ζεν πιστώνεται στον Πέρση ή Νότιο Ινδό πρίγκηπα (μετέπειτα μοναχός) Bodhidharma, ο οποίος ήρθε στην Κίνα για να διδάξει μια «ειδική αναμετάδοση εκτός γραφών, που δεν στηρίζεται σε λέξεις ή γράμματα».