Αμφίπολη: ένα όνομα βαρύ σαν υστερία

Μόνο σύμπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι οι ανασκαφές στον λόφο Κάστα (συγκρατείστε το όνομα) ξεκίνησαν ακριβώς σαράντα χρόνια από την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, τετρακόσια χρόνια από την αποτυχία του οθωμανικού στόλου να καταλάβει το νησί της Μάλτας, τέσσερις χιλιάδες χρόνια από το χτίσιμο του αυθαίρετου λουτροκαμπινέ πίσω από την Πύλη των Λεόντων στις Μυκήνες και ασφαλώς σαράντα χιλιάδες χρόνια μετά την πρώτη πτήση ελ-ληνικού διαστημοπλοίου για μη καπνιστές με προορισμό τον Σείριο (42^ο χιλιόμετρο εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας).

Όχι τυχαία, οι αδίστακτοι εβραιοτζιχαντιστές οι οποίοι χρηματοδοτούν την αρχαιολογική έρευνα προκειμένου να βάλουν χέρι στο πολύτιμο περιεχόμενο του μνημείου, φρόντισαν για άλλη μια φορά να παίξουν με τον ιερό γι’ αυτούς αριθμό τέσσερα και τα πολλαπλάσιά του, προκειμένου να καγχάσουν στο πρόσωπο των μυημένων και να τιμήσουν ασφαλώς τα μοιραία ντόρτια με τα οποία ο Άβελ κέρδισε στο τάβλι τον Κάιν και υπήρξαν ο πραγματικός λόγος της ειδεχθούς αδελφοκτονίας. 

Τι κρύβεται όμως αλήθεια στα σπλάχνα της ιερής ελληνικής γης; Ποιο μυστικό κρατά καλά φυλαγμένο το κολοσσιαίο κτίσμα που αργά αλλά σταθερά έρχεται στο φως;

Οι ειδικοί ερίζουν, προβάλλοντας διάφορες θεωρίες και εικασίες για το μνημείο. Ελληνικό ή ρωμαϊκό; Τάφος ή πολυάνδρειο; Νέαρχος, Κάσσανδρος, Ολυμπιάδα, Ηφαιστίωνας ή Τζίμυ Χόφα ο ένοικος του τάφου – εφόσον είναι τάφος;

Οι επικυρίαρχοι του πλανήτη όμως γνωρίζουν πριν από όλους και καλύτερα απ’ όλους τι πραγματικά κρύβεται στην Αμφίπολη.

Όσοι βιάζονται να απαντήσουν ότι στο λόφο Κάστα κρύβεται η χαμένη μας αξιοπρέπεια ή το μυστικό υπερόπλο Μπέβατρον του αείμνηστου Γκιόλβα (δασκάλου του Καραθεοδωρή, του Αϊνστάιν, του Αϊζενστάιν και του σεφ Λευτέρη Λαζάρου) το οποίο με δέσμη φωτονίων τηγανίζει μπριάμ σε απόσταση δυόμιση ετών φωτός, ΣΦΑΛΛΟΥΝ. Σφάλλουν οικτρά.
Το όνομα και μόνο του λόφου (Λόφος Κάστα) παραπέμπει στον ινδικό διαχωρισμό της κοινωνίας σε κάστες, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για αναγραμματισμό της λαοφιλούς στάκας, κρητικού μεζέ ο οποίος υπήρξε η βάση για το μινωικό πολιτιστικό και τεχνολογικό θαύμα.

Το μνημείο στην Αμφίπολη δεν είναι τίποτε άλλο από το θρυλικό εξοχικό κέντρο «Λαβύρινθος» για το οποίο τόσος λόγος γίνεται στην ελληνική μυθολογία αλλά οι ανόητοι ερμηνευτές της το θεωρούσαν όχι μεζεδοταβερνείο, αλλά σπίτι του Μινώταυρου, τόπο μαρτυρίου και συνάμα θαύμα της αρχιτεκτονικής του Δαιδάλου.

Όπως όμως ξεκάθαρα μας λέει ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, ο μεγάλος Δαίδαλος ήταν ο άνθρωπος ο οποίος κρατούσε το μυστικό του γευστικότερου ψησίματος κρέατος το οποίο προερχόταν από ζωντανό που ήταν αποτέλεσμα κτηνοβασίας (Μίνως + ταύρος = λαβ ή εναλλακτικά μινώταυρος) επτασφράγιστο, εξασφαλίζοντας πελατεία και φήμη. Το μυστικό πέρασε στον γιό του Ίκαρο και χάθηκε μαζί του όταν βρήκε τραγικό θάνατο από έκρηξη φιάλης προπανίου στο μπάρμπεκιου της ταβέρνας, γεγονός που λυρικά αποδόθηκε στη μυθολογία ως πτήση κοντά στον Ήλιο – η αέναη προσπάθεια για την βελτίωση του καλού ψητού.

Κλείνοντας αυτό το αποκαλυπτικό άρθρο, ας μην παραβλέπουμε ότι το όνομα «Αμφίπολις» δεν προέρχεται από το αμφί + πόλις, τουναντίον είναι ένας κρυπτικός τρόπος ώστε να οδηγήσει τον αληθινό αρχαιοδίφη στην πολυθρύλητη ταβέρνα. «Αν φάει (τις) πολύ», ήτοι Αμφ(άε)ιπολυ, και τελικά Αμφίπολη. Τα μάτια, τα αυτιά και τα ρουθούνια του ακούραστου εραστή της αληθινής γνώσης τώρα ας ερεθιστούν ακόμη περισσότερο.