Άνευ Τίτλου ...

Τίτλος ... "Συμπληρώστε τον εσείς στο τέλος της ανάγνωσης"

Όσο και αν προσπάθησα να δώσω έναν τίτλο σε αυτό το βιωματικό/ημερολογιακό άρθρο, δεν τα κατάφερα. Τα συναισθήματα πολλά και αντικρουόμενα. Έτσι αποφάσισα να το αφήσω επάνω σας. 

11 Ιουλίου 2015, Σάββατο.

13η μέρα που η χώρα βρίσκεται υπό την ταμπέλα «Ελλάδα ώρα μηδέν»

04:30 βάναυσος ήχος ξυπνητηριού

05:00 αναχώρηση για διανομή συσσιτίου 

05:30 άφιξη στο σημείο συνάντησης 

Μέσα από το βανάκι βλέπω κόσμο συγκεντρωμένο. Παρατηρώ πρόσωπα και φιγούρες που αυτή την φορά, ήταν ήδη εκεί και μας περίμεναν. Δεν ήμασταν συνηθισμένοι σε αυτό. 

Μια εικόνα βγαλμένη από ασπρόμαυρη ταινία του παλιού κινηματογράφου. Όχι μόνο άστεγοι και άποροι. Αλλά και όσοι φοβόντουσαν πως δεν θα έχουν να φάνε. 

Το άνοιγμα της πόρτας μέσα στην ησυχία της ώρας έβαλε κίνηση και ήχο στην εικόνα. 

Οι κινήσεις ήταν κοφτές και αποτελεσματικές. Στήθηκε ο αυτοσχέδιος πάγκος, βγήκαν τα κεσεδάκια με τα νερά και ο χρόνος παγώνει. Γυρίζω πίσω μου διακριτικά όσο έστηνα μαζί με τα παιδιά τα κεσεδάκια, και ο «κόσμος» ξεπερνούσε τις προμήθειες μας. Το ξέραμε από την Τετάρτη πως θα ήταν δύσκολα αφού είχα εκφράσει τις προσωπικές μου ανησυχίες μου και στον Μανώλη και στον Θέμη που θα βοηθούσαν, αλλά αυτό δεν το περίμενα. Όταν το βιώνεις, είναι πάντα αλλιώς. 

«Φίλοι μου, δυστυχώς οι προμήθειες μας δεν φτάνουν να εξυπηρετήσουν όλους και όλες σας. Θα παρακαλούσα να δοθεί προτεραιότητα στα παιδιά αν υπάρχουν, σε όσους έχουν να φάνε πάνω από μια μέρα και στους ηλικιωμένους. Οι υπόλοιποι σας παρακαλώ να μοιραστείτε την μερίδα σας και θα τα καταφέρουμε! Θα είμαστε εδώ και αύριο»

Τι λόγια να βρεις να πεις σε κάποιον που δεν έχει φάει και πεινάει

Τι λόγια να βρεις να πεις σε κάποιον που θέλει να φάει για να πάρει φάρμακα

Τι λόγια να βρεις να πεις σε κάποιον δεν έχει χρήματα για να φάει

Τι λόγια να βρεις να πεις σε κάποιον που κοιμάται στον δρόμο και δεν μπορεί να γυρίσει στην χώρα του και δεν έχει να φάει

Ξαφνικά με πιάνει ένας οξύς πόνος στο στομάχι. Το ξέρω αυτό το συναίσθημα.. Είχε καιρό να με πιάσει. Έχω ιδρώσει και τρέμουν τα χέρια μου… γύρισα την πλάτη μου όσο πιο διακριτικά μπορούσα να μην βλέπουν τις σταγόνες κρύου ιδρώτα που κυριολεκτικά τρέχουν από το μέτωπό μου και το ότι τα μάτια μου έχουν φουσκώσει και είναι έτοιμα να βουρκώσουν… Προσπαθώ να μπλοκάρω τις σκέψεις μου όπως μου έχουν πει για να μην φτάνουν στο στομάχι, αλλά αυτή την φορά δεν είναι εφικτό. Έχω εγκλωβιστεί στην εικόνα εκείνη.

«Είσαι καλά» με ρωτάει ο Κώστας

«Όχι…Νομίζω έχω πάθει κρίση πανικού…το στομάχι μου…θα το διαχειριστώ, μην φοβάσαι, έχουμε δουλειά»

«Οκ, ηρέμησε, ξέχνα το»

«Στην ουρά είδα την κα Μαρία»

«Τι?????» 

«Ηρέμησε»

«Είμαι καλύτερα. Είναι στην ουρά και περιμένει»

«Μα πως»

«Τα νέα δεδομένα Κώστα. Μέσα σε 2 εβδομάδες η σύνταξη τελείωσε. Τα παιδιά της είναι σε αναγκαστική άδεια, μου το είπε η κα Κατερίνα, αλλά δεν περίμενα τέτοια στάση. Περίμενα να μας μιλήσει. Τι θα κάνουμε, δεν φτάνει για όλους»

«Θα τα καταφέρουμε, έχε πίστη»

«Πάμε και βλέπουμε»

Η διανομή ξεκινά. Φοράμε χαμόγελα. Εγώ τουλάχιστον εκείνη την ημέρα το «φορούσα». Το στομάχι μου είχε παραδοθεί άνευ όρων στο μέλλον και σε όλα όσα άσχημα έβλεπα σαν όραμα.

500 μερίδες. 

«Τελικά παιδί μου, δεν σταματάτε να χαμογελάτε ποτέ» μου λέει όσο μου χαϊδεύει το χέρι παίρνοντας το κεσεδάκι 

«κα Μαρία γιατί δεν είπατε κάτι νωρίτερα» 

«Έλα, κάνε γρήγορα, περιμένει κόσμος» μου απαντά με αφοπλιστικό χαμόγελο και με την επιβλητική φωνή της που πριν δύο εβδομάδες έδινε εντολές και χάνεται….. 

Η «αξιοπρέπεια» είναι μια λέξη που σε αυτή την γυναίκα βρήκε το νόημα της…

07:30 οι μερίδες τελειώνουν 

Ο Παντελής προσφέρει από τις τελευταίες μερίδες σε κάποιον άστεγο μετανάστη. Λίγο πιο πέρα στο πεζοδρόμιο κάθεται να το ανοίξει και σχεδόν μπορείς να ακούσεις το στομάχι του να γουργουρίζει από την πείνα και να νιώσεις την σιελόρροια που έχει ξεκινήσει. Τον παρατηρώ από μακριά μιας και οι δικές μου ανατεθειμένες προμήθειες προς διανομή είχαν τελειώσει. 

Σηκώνεται και σκέφτομαι θα φύγει να το απολαύσει. Αντιθέτως, το προσφέρει σε υπέργηρο Κύριο που δεν πρόλαβε να πάρει και έφευγε. Δεν το δέχεται, το δίνει πίσω. Επιμένει. Τον πιάνει από τον ώμο. Δακρύζει σιωπηλά. Τον αγκαλιάζει.  Ο πόνος στο στομάχι δυναμώνει. Τον «πρόδωσα» με την σκέψη μου. Νιώθω τόσο μικρή μπροστά σε αυτή την σκηνή που εξελίσσεται εμπρός μου.  

Η λέξη «ήθος» δεν έχει χρώμα, ηλικία και χώρα.

Ο ιδρώτας παραμένει. Θέλω να ουρλιάξω μέχρι η φωνή μου να σταματήσει να βγαίνει. Αντιθέτως, παραμένω παρατηρητής στην δική μας παράσταση εκείνη την ώρα, που σαν αυτή θα γραφτούν πολλές και πολλές ακόμα.

Το μοιράστηκα μαζί σας, όχι για να σπάσει και το δικό σας το στομάχι. Για μένα αναμφίβολα, ήταν μια από τις δυσκολότερες εμπειρίες. Αλλά γιατί όλοι μαζί ενωμένοι, ΜΠΟΡΟΎΜΕ και ας είναι αυτό ένα μήνυμα αισιοδοξίας και παρακίνησης. 

Κοιτάξτε καλά τους γύρω σας. Δείτε μέσα τους πραγματικά και προσπαθήστε να τους καταλάβετε. Μπορεί να κρύβουν πολύ καλά το ότι χρειάζονται στήριξη.

Χαϊδέψτε ένα χέρι, προφέρετε μια ζεστή αγκαλιά, κρατήστε σφιχτά δύο μάγουλα. 

Προσφέρετε άνευ όρων  την ανθρωπιά σας. 

«Συνωμοτήστε» με την αγάπη. Το σύμπαν, θα σας το γυρίσει πίσω.