Απ' τον Παγκολίνο στην Μαρμότα

Ο πρώτος μήνας της Άνοιξης πήρε θέση στο ημερολόγιο και μια ακόμα εβδομάδα έφτασε στην μέση της, όχι, βέβαια, ότι έχει πολύ σημασία μιας και η μέρα της μαρμότας έχει εδραιωθεί για τα καλά στη ζωή μας. Πιθανότατα θα δούμε και στο κινέζικο ωροσκόπιο μετά τη χρονιά του Σκύλου, του Παγκολίνου και τη χρονιά της Μαρμότας, όπου κάθε μέρα, κάθε μήνας, θα είναι πάντα τα ίδια. Ο εορτασμός αυτής της χρονιάς την πρωτοχρονιά, θα γίνεται σε στενό οικογενειακό κύκλο σε κάποιο σπίτι, με τους επισκέπτες να μην έχουν δικαίωμα μετακίνησης μετά τις 7 το απόγευμα. Η μόνη διασκέδαση θα είναι να βγαίνουν στο μπαλκόνι και να χειροκροτούν αυτά τα φαναράκια που αφήνουν ελεύθερα οι συμπαθείς Κινέζοι την Πρωτοχρονιά και να παρακολουθούν τον κ. Τακέσι και το κάστρο του, ο οποίος θα αφήνει τους καλεσμένους του να πίνουν και να τραγουδούν σαν τον δικό μας Σπύρο Παπαδόπουλο. 

Οι επόμενες δύο ζωές θα είναι κρίσιμες, καθώς αυτή τη χάνουμε σιγά σιγά. Ο χρόνος μέτρησης κρισιμότητας δεν έχει πλέον νόημα να μετριέται σε εβδομάδες, καθώς είναι κάτι αντίστοιχο με το να μετράς την περιουσία δισεκατομμυριούχου σε σεντς. Το θετικό είναι ότι σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, αυτό θα είναι το τελευταίο λοκντάουν, καθώς φαίνεται το φως στο τούνελ. Το φως στο τούνελ, βέβαια, είναι και το τελευταίο πράγμα που βλέπει κάποιος που πεθαίνει, οπότε δεν ξέρω πόσο καλό είναι αυτό. Επίσης αυτό με το τελευταίο λοκντάουν, μου θυμίζει μελλοθάνατο που δικαιούται το τελευταίο γεύμα του, οπότε φροντίζει να μασάει 876 φορές την κάθε μπουκιά, κάνοντας την όλη διαδικασία να κρατάει αιώνια. Άλλωστε, φυσικά και είναι το τελευταίο λοκντάουν, όταν δεν τελειώνει ποτέ και συνεχίζει να τεντώνεται κάθε μήνα με νέους περιορισμούς, σαν μπουφές σε εστιατόριο «ό, τι φας 15€». «Κύριε είστε 3 μέρες εδώ και τρώτε, νομίζω πρέπει να φύγετε σιγά-σιγά». 

Η νέα απαγόρευση που λογικά μπαίνει στη ζωή μας είναι η απαγόρευση διαδημοτικής μετακίνησης για τις ανάγκες της σωματικής άσκησης, η οποία περιορίζεται στη γειτονιά του κάθε πολίτη και μάλιστα χωρίς χρήση αυτοκινήτου. Χαράς ευαγγέλια για τους ανθρώπους που μένουν στη γωνία 2 δήμων, κάτι αρκετά συνηθισμένο σαν γεγονός, ανήμποροι να αποφασίσουν που ανήκει κάθε πόδι, νιώθοντας Ελβετοί σε οποιονδήποτε πόλεμο της ιστορίας. Ένα μέτρο που θα βοηθήσει πολύ, καθώς η μετάδοση γίνεται με την μετακίνηση προς κάποια θάλασσα ή βουνό και όχι τα πρωινά στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς πηγαίνοντας προς την εργασία. Άλλο ένα μέτρο που στοχεύει προς τη σωστή κατεύθυνση, κάτι που άλλωστε αποδεικνύεται από την αύξηση των κρουσμάτων σε 2000 με την κυκλοφορία να σταματάει στις 18:00 τα Σαββατοκύριακα. «-Αγάπη θα πάμε στους Τσεβάδες την Κυριακή; -Ναι, αλλά στις 18:00 πρέπει να είμαστε μέσα -Έχεις δίκιο, ας πάμε από τις 11 για καφέ». Πραγματικά είναι να απορεί κανείς, γιατί δεν δουλεύουν όλα αυτά τα μέτρα ενδελεχούς σκέψης. 

Οι εμβολιασμοί μπορεί να προχωρούν με αργούς ρυθμούς και η επιστροφή στην κανονικότητα να μοιάζει κυριολεκτικά με όνειρο θερινής νυκτός, αλλά τουλάχιστον μία ώρα παρακολούθησης ειδήσεων πείθει και τον πλέον δύσπιστο ότι έχει επιτευχθεί η συλλογική ανοησία. Σε μια κίνηση που θυμίζει κακή επιθεώρηση Μάρκου Σεφερλή ή επιθεώρηση (δεν έχει καλή και κακή εδώ) του Άνθιμου, ο Χαράλαμπος Αθανασίου από τη θέση του προεδρεύοντος στη Βουλή ανέφερε ότι ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η τα φαινόμενα σεξουαλικών κακοποιήσεων έχουν αυξηθεί μετά την κατάργηση της διάταξης του Ποινικού Κώδικα για την «παρά φύσιν ασέλγεια» από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Μια, μάλλον αναχρονιστική, διάταξη που καταργήθηκε μετά από αίτημα από το 2004 της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, διότι αντιμετώπιζε με διακριτό τρόπο τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Ένας πολύ λογικός συσχετισμός, ο οποίος θα μπορούσε να έχει βγει και από το στόμα γνωστού Ποινικολόγου. Επίσης, οι βιασμοί έχουν αυξηθεί από τότε που επιτράπηκε στις γυναίκες να ψηφίζουν, καθώς κυκλοφορούν πιο πολύ. Να περάσει το επόμενο παρατράγουδο παρακαλώ. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως πρέπει να με προβληματίσει ότι σε πολλά κείμενα μου υπάρχει αναφορά στην Αννίτα Πάνια.

Κλείνουμε το σημερινό κείμενο προσφέροντας το βραβείο σκατοψυχιάς στον αγαπημένο εκπρόσωπο της πιο αγαπημένης ομάδας εργαζόμενων, τον κ. Σταύρο Μπαλάσκα. Καλεσμένος σε πάνελ τηλεοπτικού σταθμού ανέφερε «Τα έχουν παίξει οι συνάδελφοι, γι’ αυτό πήγε ο υπαρχηγός. Πάνω από 100, 110 αστυνομικοί φυλάνε το σκήνωμα του Κουφοντίνα. Είναι απίστευτο αυτό». Μια πολύ όμορφη, ανθρώπινη στιγμή, από τον εκπρόσωπο και συνδικαλιστή της ΕΛ.ΑΣ. Που όταν ακούγεται κάτι τέτοιο τόσο απροκάλυπτα στην τηλεόραση, φαντάζομαι ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι ακούγεται όταν δεν υπάρχει κάμερα. Και το πρόβλημα δεν είναι αν αυτή τη στιγμή αναφέρθηκε έτσι στον (καταδικασμένο τρομοκράτη) Κουφοντίνα, το πρόβλημα είναι η αδιαφορία απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Γιατί πέρα από τις δηλώσεις και την απαξίωση ενός μελλοθάνατου, όταν βλέπεις ανθρώπους να βαράνε βάναυσα έναν άνθρωπο που φοράει ήδη χειροπέδες, φοιτητές, γέρους και να ρίχνουν δακρυγόνα σε μικρά παιδιά, μάλλον δεν υπολογίζουν και πολύ την ανθρώπινη ζωή.