Απομίμηση Ζωής – Κριτική

Ένα κοντινό πλάνο στο πρόσωπο μιας γυναίκας κουρασμένης, ταλαιπωρημένης, που πονάει το κεφάλι της, αλλά το μυαλό της δουλεύει περίφημα. Ένας άντρας που τη ρωτάει επανειλημένα στοιχεία ταυτοποίησης. Ένα σπίτι: το διακύβευμα για μια Απομίμηση Ζωής. 

O Κόρνελ Μούντρουτσο, μεταχειριζόμενος κάθε δυνατό τεχνικό μέσο (σπέσιαλ εφέ, video art, ηχητικό περιβάλλον κα) σκηνοθετεί μια παράσταση που αφορά σε γεγονότα της ζωής ανθρώπων που επιβιώνουν, ίσως δεν ζουν πραγματικά αλλά επιβιώνουν. Η ζωή δεν είναι μόνο δραματική, είναι και κωμική, πονηρή, αθώα, ένοχη, ενστικτώδης. Ο σκηνοθέτης του «Λευκού Θεού» εφαρμόζει σε θεατρική συνθήκη κινηματογραφικές αναλογίες χωρίς να προδίδει την θεατρικότητα της παράστασης. 

Η « Απομίμηση Ζωής» διακρίνεται από μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο τεχνικό σκέλος και τις δυνατές ερμηνείες, με όμορφες ανατροπές που διατηρούν το ενδιαφέρον και την προσοχή του θεατή, με αποκορύφωμα ένα άκρως τεχνικό ιντερλούδιο που παραπέμπει ίσως στην τελευταία ταινία του Μούντρουτσο “Jupiter’s Moon”. Η Lili Monori είναι συνταρακτική μέσα στη λιτότητα της. Όσο κι αν πρέπει να παρακολουθείς τους υπέρτιτλους, είναι αδύνατο να μην παρακολουθήσεις τις εκφράσεις του προσώπου της, τον τρόπο με τον οποίο γέρνει το κεφάλι της, τις διορθωτικές κινήσεις των χεριών της. Ο Roland Rába, προκαλεί την σύγχιση: δεν ξέρεις αν θες να τον μισήσεις ή να τον συμπαθήσεις, στέκεται σ’ αυτό το μεταίχμιο όπου βρίσκονται τόσοι πολλοί για να επιβιώσουν μέσα τους και γύρω τους. 

Παρακολουθώντας την παράσταση, συχνά είχα την ίδια αίσθηση που μου δημιουργούν τα βιβλία του Ζωρζ Περέκ, συγκεκριμένα «Ζωή Οδηγίες Χρήσεως», σαν να παρακολουθώ στιγμιότυπα ζωής με βασικό άξονα και αναφορά το σπίτι, αυτό το σύμβολο της αστικής κουλτούρας. Δεν θα σταθώ στο ζήτημα που θίγει για τις μειονότητες, γιατί η ίδια η σκηνοθεσία το καθιστά σημείο εκκίνησης για την σύνδεση με ευρύτερες ουμανιστικές αναζητήσεις. Το φινάλε ήταν μια ανατροπή που ίσως δεν δέχτηκα πολύ ευχάριστα, μάλλον επειδή η ίδια η παράσταση μου δημιούργησε προσδοκίες για κάτι άλλο, ίσως πιο φιλοσοφικό, ίσως πιο αισθητικά προκλητικό. 

Imitation of Life - Review

A close up to the face of a tired and exhausted woman, who has headache, nevertheless she is more than fit to think. A man, who is repeatedly asking her questions for identification. A house: the stake for an Imitation of Life.

Kornél Mundruczó is directing – utilizing every possible technical medium (special effects, video art, sound effects etc) – a show that relates to the life events of people that survive, maybe these people do not actually live but they survive. Life is not only dramatic; it can also be comic, cunning, innocent, guilty, and instinctive. The director of “White God” applies the cinematic analogy at the theatrical context without betraying the theatricality of the show. 

“Imitation of Life” has a subtle balance between the technical part and intense performances; beautiful twists preserve the spectator’s interest and attention, cumulating to the technical interlude that might refer to Mundruczó’s latest film “Jupiter’s Moon”. Lili Monori is fascinating within this plainness of appearance. No matter the surtitles that one has to read, it is not possible to fail observing her face expressions, the way she leans her head, the adjustments of her hands. Roland Rába creates confusion: one cannot decide whether to hate or like, he stands at the peak where most of the people, who wish to survive within them and with the rest of the world, stand. 

Watching the show, often I felt the same way like reading Georges Perec’s  “Life A User’s Manual”, as if I was watching life – stills centered around the house, this urban culture’s symbol. I will not comment the minority issue, because the direction itself sets this point as the start line to connect this with more broad humanistic quests. The finale has been a twist that I didn’t take lightly, probably because the show itself has grown expectations for something different, maybe philosophical, and maybe aesthetically more challenging.