Απόρρητο (New constructive ethics) - Κριτική

Τρεις επιστήμονες, συμμετέχουν σε μια έρευνα που διεξάγει η εταιρεία "First world security" εκ μέρους του ερευνητικού κέντρου "New Constructive Ethic Centre for Scientific and Social Research" το έτος 2028. Τις συνεντεύξεις διεξάγει ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης, σε χώρο που προστατεύει την ιδιωτικότητα των συμμετεχόντων, με πλήρη εμπιστευτικότητα ως προς το περιεχόμενο των απαντήσεων τους. Οι ερωτήσεις καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα τόσο ως προς την επαγγελματική ιδιότητα αλλά δεν σταματούν εκεί, διερευνούν και την ιδιωτική ζωή τους. Όλες οι ερωτήσεις αποσκοπούν στην αξιολόγηση της συλλογικής συνείδησης του ανθρώπινου πολιτισμού με στόχο την βελτιστοποίηση της ανθρώπινης παραγωγικότητας. 

Τρεις συνεντεύξεις, τρεις απολογητικοί μονόλογοι για τα δεδομένα που δεν αλλάζουν, τρεις επιστήμονες: η Μόνικα ολιστικός ψυχολόγος, η Ρέγιεν μέλος της επιτροπής Βιοηθικής του Βατικανού και ο Μόργκαν, νευροβιολόγος, που υποδύονται με σειρά αναφοράς η Ταμίλλα Κουλίεβα, η Μαριάννα Κιμούλη και ο Χρήστος Στέργιογλου. Η Ταμίλλα Κουλίεβα, εκτός της ερμηνείας της Μόνικα αναλαμβάνει την σκηνοθεσία της παράστασης, και σημειώνει χαρακτηριστικά: “[...]το έργο «Απόρρητο (New constructive ethics)», η αλήθεια, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η σεξουαλική απελευθέρωση, η κλιματική αλλαγή, η αναγνώριση νέων κοινωνικών προτύπων, ο ρόλος της τεχνητής νοημοσύνης γίνονται τα αντικείμενα μιας συνεχόμενης σκηνικής διερεύνησης που ξεκινά από το πρώτο δευτερόλεπτο και δεν τελειώνει ποτέ. Παρά μόνο αναζητά τους τρόπους να αποδώσει με δικαιοσύνη σε κάθε πρωταγωνιστή το μερίδιο της ευθύνης του.»

Η παρουσία του ΑΙ γίνεται μέσω βιντεοπροβολής στο ιδιαίτερο και προσεγμένο σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, ενώ ο σχεδιασμός φωτισμών της Ελευθερία Ντεκώ αναδεικνύει την δυσοίωνη ατμόσφαιρα και το κλειστοφοβικό στοιχείο που επικρατεί στις συνεντεύξεις. Παρά την προβολή και την παρουσία του ΑΙ με τα πρόσωπα και την φωνή των δύο δημοσιογράφων, ο διάλογος με τα πρόσωπα του έργου διαθέτει μια ποιότητα επαγωγικής σκέψης, μια πορεία συλλογισμών,  παράθεση επιχειρημάτων μέσω ερωταπαντήσεων σαν προσομοίωση διαλεκτικής μάθησης: το ΑΙ κατευθύνει το εκάστοτε πρόσωπο να παραδεχτεί την αλήθεια που ήδη γνωρίζει για θέματα ζωτικής σημασίας. Αναπόφευκτα και οι τρεις συνεντεύξεις καταλήγουν στο σημείο που κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί: την αποτυχία της ανθρωπότητας να προστατεύσει και να προστατευτεί, την τέλεια πορεία της προς την αυτοκαταστροφή. 

Οι τρεις ηθοποιοί υποδύονται τα πρόσωπα του έργου με εξαιρετική άνεση και με μια μοναδική αθωότητα σε καίριες στιγμές των συνεντεύξεων τους, όπως η σκηνή που ο Χρήστος Στέργιογλου παίζει με τα μπατζάκια του παντελονιού του υποτιμώντας τρόπον τινα την ικανότητα του ΑΙ να κατανοήσει ή να μάθει να κατανοεί την ανθρώπινη σωματική επικοινωνία. Η Μαριάννα Κιμούλη πολύ πιο άνετη σωματικά σαν Ρέγιεν αλλά και πιο εκρηκτική στις αντιδράσεις της συμπληρώνει την “comme il faut” στάση της Μόνικα που υποδύεται η Ταμίλλα Κουλίεβα η οποία σπάει αυτή την φόρμα όταν σχεδόν κάνει ερωτική εξομολόγηση και μας παραστά έναν άνθρωπο ευτυχισμένο και πλήρη, αποδεσμευμένο των κοινωνικών επιβολών. Οφείλω να ομολογήσω ότι ο ρυθμός που αναπτύσσει ο Χρήστος Στέργιογλου, στον μονόλογο του για τον Θεό καταλήγοντας στην συνάρτηση ανθρώπινου νου, ΑΙ και playstation ειναι απολαυστικός και καταιγιστικός στην δραματική του παράσταση.

Τα έργα του  Ivan Vyrypaev παίζονται πολύ συχνά τα τελευταία τρία χρόνια, φέτος εγώ τουλάχιστον ειδα δύο, το “Απόρρητο” (New constructive ethics) και το “Συνέδριο για το Ιραν”. Και τα δύο έργα καταφεύγουν σε ένα διδακτισμό, μια συγγραφική διάθεση να μας τα κάνει “λιανά” (σε αντίθεση με το “Γένεσις Νο 2” που το βρίσκω ευφυές), προσωπικά αυτό με απωθεί και αναπόφευκτα με κάνει να αναπολώ τα έργα του Τσέχωφ που καταπιάνονται εξίσου με τα περιβαλλοντολογικά ζητήματα και την ανθρώπινη επιβίωση - εξέλιξη. Μολαταύτα, οφείλω να πω ότι η μεταφορά του στην σκηνή προσπερνά αυτό που εγώ θεωρώ ως αρνητικό στοιχείο, τον διδακτισμό δηλαδή, προτάσσοντας δυνατές ερμηνείες, σφιχτό ρυθμό και μελετημένη σκηνοθεσία. 

Συντελεστές:

Μετάφραση- Απόδοση: Βεατρίκη Ψυχάρη

Σκηνοθεσία: Ταμίλλα Κουλίεβα

Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς

Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελευθερία Ντεκώ

Σχεδιασμός κοστουμιών, Εικαστικά & Video-Art: Νίκος Τσουκνίδας

Ενδυματολόγος: Λένα Μινά

Κατασκευή κοστουμιών: Ατελιέ Τσιούνη

Μουσική: Dof Twogee

Sound synthesis – sound design: Μανώλης Μανουσάκης

Μίξη ήχου: Κώστας Στυλιανού

Make Up artist: Χρύσα Ράικου

Φωτογράφος: Μαριλένα Αναστασιάδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Άρτεμις Κυβέλου

Πρόσωπα:

Monica Borowska: Ταμίλλα Κουλίεβα

Rayen Arrow: Μαριάννα Κιμούλη

Morgan Smith: Χρήστος Στέργιογλου

AI - one: Έλλη Στάη, Παύλος Τσίμας

Παραγωγή: Kolossaion Productions 

B2Square: Digital Promo & Video Productions Βίκυ Αναγνωστοπούλου, Βεατρίκη Ψυχάρη 

Το “Απόρρητο” (New constructive ethics) του Ivan Vyrypaev σε σκηνοθεσία Ταμίλλα Κουλίεβα, ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο ARTBOX FARGANI για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, από την Παρασκευή 28 Μαρτίου έως την Κυριακή 13 Απριλίου (Κυριακή των Βαΐων).

Προπώληση εισιτηρίων: more.com