Αϊτή, μια performance για την Ιστορία – Κριτική

Πόσες ερωτήσεις χωρούν σε μια παράσταση; Πόσα πράγματα δεν ξέρουμε;  Αυτοί οι δύο άντρες δεν μας συστήθηκαν ποτέ, ποιοι είναι; Εσείς με τι γελάτε και με τι κλαίτε; Κλαίτε; Μήπως κλαίτε από τα γέλια; Μήπως γελάτε με τα χάλια μας; Ως πότε θα βασιζόμαστε στην καλοσύνη των ξένων; Όταν το Έθνος ενηλικιώνεται, γίνεται Κράτος; Το Ελληνικό Έθνος ενηλικιώθηκε ποτέ;  

Αυτό το ερώτημα κι άλλα πολλά, κι άλλα τόσα που θα σας γεννηθούν περιέχονται στην «Αϊτή, μια performance για την Ιστορία».

Ίσως ακουστώ υπερβολική, αλλά αυτό το "μη κείμενο" του Μάριου Τσάγκαρη και του Άλκη Ζούπα, είναι μια έκκληση αφύπνισης της συνείδησης του Νέο Έλληνα. Μια σωρεία ερωτημάτων που έχουν έρεισμα και βάση αρθρώνονται ή μάλλον "ποστάρονται" επί σκηνής προκαλώντας το γέλιο μέχρι τη στιγμή που τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα και τότε το γνωστό ανέκδοτο: "αστυνομικός - όργανο - μπουζούκι" λαμβάνει διαστάσεις προπαγάνδας. 

Το ευφυέστατο σκηνικό με τα βιβλία, τα φωτιστικά στοιχεία χειρός και οι αναφορές σε παιδικά παιχνίδια μέσω της κίνησης, συνθέτουν ένα θεατρικό τοπίο που αγκαλιάζει τον θεατή με οικειότητα και εγγύτητα. Αυτό ακριβώς το στοιχείο δημιουργεί την ρήξη της ασφάλειας, και το "κόψιμο του γέλωτα" μόλις αρχίσουν να μιλούν μέσω καρτών, τότε έρχεται η συνείδηση και η εξήγηση γιατί μπορεί τα πράγματα να πάνε δεξιότερα των δεξιών ή αριστερότερα των αριστερών και τότε "κλάφ' τα Χαράλαμπε!"

Οι Άλκης Ζούπας και Γιώργος Καπινιάρης, φαίνονται και είναι άνετοι στο ρόλο αυτών των μυστηριωδών ανδρών, που θα μπορούσαν να είναι και avatar χρηστών του internet. Ο χρόνος και ο ρυθμός της ερμηνείας τους είναι καίριος στην προκειμένη για αυτό το εφφέ, σαν να είναι ταυτόχρονα μπροστά σε οθόνη κάποιας ηλεκτρονικής συσκευής αλλά και εντός του διαδικτύου προβάλλοντας τις δημοσιεύσεις τους μέσω του λόγου. Σε αυτή την αίσθηση συντείνουν και η ηχητική επιμέλεια αλλά και η εικαστική προσέγγιση μέσω του βίντεο. 

Η «Αϊτή, μια performance για την Ιστορία», είναι μια παράσταση που θα απολαύσουν όλοι όσοι έχουν γεννηθεί τον προηγούμενο αιώνα και τώρα ακόμα είναι σε παραγωγική ηλικία, κοινώς τα παιδιά της «αλλαγής»!