Brit Floyd live @ Piraeus Academy - Review

Το τι σημαίνουν οι Pink Floyd για την Μουσική και τι έχουν προσφέρει είναι κάτι που δεν χωράει σε λίγες γραμμές κειμένου. 33 χρόνια από την αποχώρηση του Roger Waters και 24 χρόνια από την τελευταία φορά που μάγεψαν κάποιο κοινό (δεν υπολογίζω την επανένωση-σφηνάκι για τις ανάγκες του Live8 του 2005), οι νεότεροι οπαδοί τους μείναμε διψασμένοι και πόσο μάλλον οι εν Ελλάδι οπαδοί. Καλά τα studio albums και οι επανεκδόσεις αυτών, αλλά η εμπειρία του να ακούς live τα κομμάτια των Pink Floyd συνοδευόμενα από εξαιρετικά video και light show είναι κάτι εξωπραγματικό.

Η ευκαιρία δόθηκε με την επίσκεψη στη χώρα μας των Brit Floyd, της κορυφαίας αυτή τη στιγμή tribute band στους Pink Floyd. Οι Βρεττανοί επισκέφτηκαν τη χώρα μας στο πλαίσιο της Eclipse World Tour περιοδεία τους και έπαιξαν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια των Pink Floyd. Το Piraeus Academy γεμάτο από κόσμο κάθε ηλικίας, από μπαμπάδες που είχαν φέρει τα παιδιά τους, πιτσιρικάδες μέχρι και ασπρομάλληδες γερόλυκους που είχαν προλάβει τους Pink Floyd στην ακμή τους. Η 45η επέτειος κυκλοφορίας του τουλάχιστον επιβλητικού Dark Side Of The Moon ήταν απλώς η αφορμή, με τα τραγούδια να συλλέγονται από διάφορους δίσκους. Όταν όμως η αρχή μιας συναυλίας είναι το Shine On You Crazy Diamond, τα λόγια δεν έχουν και πολύ σημασία.

Το 3ωρο show χωρισμένο σε δύο μέρη, με ένα εικοσάλεπτο διάλειμμα στο ενδιάμεσο. Ο κρυστάλλινος ήχος επέτρεπε να ακούσεις κάθε μαγική νότα που γράφτηκε από την πένα του David Gilmour και Roger Waters, ενώ οι εκτελέσεις των κομματιών ήταν ίδιες με τις αυθεντικές. Τόσο οι εκτελέσεις των κομματιών, όσο και η χρήση των ρυθμίσεων και εφέ στα όργανα, σε έκαναν να κλείνεις τα μάτια και να ονειρεύεσαι ότι ακούς τους πραγματικούς Floyd. Θεωρώ ότι ακούστηκαν όλα τα αγαπημένα κομμάτια των Pink Floyd σε όλη τους την μεγαλοπρέπεια και μάλιστα με light και video show αντάξιο της μουσικής. Τα laser σε συνδυασμό με τα αυθεντικά video, δημιουργούσαν μια υπνωτιστική δύναμη που σε έκανε να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από τη σκηνή. 

Οι μουσικοί του συγκροτήματος εξαιρετικοί, δεμένοι, τεχνίτες και με σεβασμό στο υλικό που έπαιζαν. Το τραγούδι είχαν αναλάβει τόσο ο μπασίστας Ian Cattell όσο και ο Daniel Darlington που έπαιζε κιθάρα, slide και ήταν ο μαέστρος πίσω από όλο αυτό που ακούγαμε. Στα πολύ θετικά της βραδιάς η εξαιρετική χορωδία με τις 3 κοπέλες, Emily Jollands, Jacquie Williams και Angela Cervantes που έδειξαν ότι διαθέτουν απίστευτες φωνές. Ειδικά η ερμηνεία της Emily Jollands στο “The Great Gig In The Sky” έκανε το κοινό να τη χειροκρατάει εκστασιασμένο για ώρα. Πέρα από τα φωνητικά των προαναφερθέντων που ήταν πάρα πολύ καλά, νομίζω ότι αυτό που έκανε περισσότερη εντύπωση είναι οι κιθάρες. Οι Edo Scordo και Damian Darlington είχαν κάνει πραγματικά τρομερή δουλειά και είχαν αποτυπώσει στο απόλυτο τον μαγικό ήχο από τις κιθάρες των Pink Floyd. Το δεύτερο και μεγάλο solo του Comfortably Numb έφτανε για να πάω ικανοποιημένος σπίτι μου. 

Με την έναρξη κάθε τραγουδιού έβλεπες το εξώφυλλο του δίσκου και τη χρονολογία του, ενώ σχεδόν όλα τα κομμάτια συνοδεύονταν από εξαιρετικά video εποχής Pink Floyd με τις κατάλληλες προσθήκες (πχ Donald Trump). Η εμφάνιση στην οθόνη του Syd Barrett έφερε χειροκροτήματα και συγκίνηση, ενώ σε πολλές περιπτώσεις το προβαλλόμενο video κέντριζε το ενδιαφέρον σου και ξεχνιόσουν παρακολουθώντας το. Τα φώτα και laser απλώς ολοκλήρωσαν και οπτικά μια μαγική εμπειρία. Είτε έπαιζαν κάποιο ψυχεδελικό τραγούδι είτε κάποιο από τα μεγαλοπρεπή Prog έπη των Pink Floyd, οι Brit Floyd μετέφεραν στο απόλυτο την ατμόσφαιρα του μεγάλου συγκροτήματος. Ήταν μια συναυλία που χαίρομαι πραγματικά που την βίωσα και θα την ξαναέβλεπα ξανά και ξανά, χωρίς κανένα δισταγμό.

Setlist

Πρώτο set

Shine On You Crazy Diamond (I-V), Arnold Layne, High Hopes, Another Brick In The Wall Part 2, Mother, Sorrow, Money, Pigs (Three Different Ones)

Δεύτερο set

Speak To Me, Breathe, Time, The Great Gig in The Sky, Take It Back, A Great Day For Freedom, The Dogs Of War, Have A Cigar, Wish You Were Here, One Of These Days, Southampton Dock, The Final Cut, Comfortably Numb

Encore

Brain Damage, Eclipse, Run Like Hell