Camelot

Πριν από ακριβώς επτά χρόνια πολύ καλή φίλη με την ευκαιρία της μετακόμισης στο διαμέρισμα που ζω ακόμα είπε την ατάκα: "είναι το προσωπικό σου Κάμελοτ αυτή η τοποθεσία..."

Συνυφασμένο με το φανταστικό, την ιδεατή πολιτεία, τη συντροφικότητα, τα πλούτη σε όλα τα επίπεδα, πρόκειται για το βρετανικό αντίστοιχο της δικής μας Ατλαντίδας. Πως μου ήρθε ξαφνικά όμως; 

Σκέφτομαι ότι λίγο πολύ όλοι μας έχουμε στο μυαλό μια παρόμοια τοποθεσία, ένα φανταστικό μέρος, όπου όλα τα θέματα επιλύονται γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι, με αγαπημένα πρόσωπα, τρώγοντας και πίνοντας, όπου όλα τα προβλήματα λύνονται με τη γέννησή τους κι όπου - πηγαίνοντάς το λίγο παραπέρα - ο κάθε Λάνσελοτ δεν πρόκειται να προδώσει ποτέ τον Αρθούρο του.

Και μετά; ξύπνησα; Ναι, και με είδα μέσα στο Κάμελότ μου, με αγαπημένα πρόσωπα, να γελάμε, να πίνουμε, να γλεντάμε και να λύνουμε όλα μας τα θέματα.

Οι Ιππότες της στρογγυλής τραπέζης απαλλαγμένοι από τις βαριές πανοπλίες κι αφού έχουν αναμετρηθεί με δράκους, κακούς μάγους και υποχθόνια πλάσματα χαλαρώνουν και συζητούν τις εμπειρίες τους, ζουν την στιγμή και δεν αγχώνονται για το αύριο.

Κάθε μετακόμιση ή αλλαγή μου γεννά μια άγρια διάθεση για τη ζωή, η φανταστική τοποθέτηση πραγμάτων, η καθημερινότητα που αλλάζει, οι διαδρομές, οι εικόνες ακόμη κι οι αναγκαστικές κουραστικές διαδικασίες φαντάζουν ευκολότερες.

Το δικό μου Κάμελοτ βρίσκεται πολύ κοντά στους "δύο δρόμους που τελικά δεν τέμνονται, δεν είναι ούτε παράλληλοι ούτε κάθετοι"... το δικό σας; 

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που σε πείσμα των καιρών μπορούν να φαντάζονται ευτυχισμένα μέρη, στιγμές και καταστάσεις.