Χαμογέλα μου…

Σήμερα το πρωί, ξύπνησα με διάθεση Boem. Ολοκληρώνοντας το καθημερινό πρωινό μου τελετουργικό σαν ρομπότ, βγήκα στο δρόμο να αδράξω την ημέρα μου και αυτή μου την διάθεση θέλησα να την μοιραστώ με όσους άγνωστους και περαστικούς θα συναντούσα μέχρι να έφτανα στον προορισμό μου.

Το πρωινό μου είχε σκοπό. Ήταν το πρωινό που για αυτό τον μήνα θα έτρεχα στο μικρό μαγαζάκι του Μανώλη, θα περιμέναμε κλασσικά τον καθυστερημένο Θέμη, θα λέγαμε τα νέα μας και φυσικά θα πίναμε το τσάι με την κανέλα. Πέρασε κιόλας ένας μήνας και οι τελευταίες εβδομάδες ήταν πολύ έντονες για όλους μας. 

Ξέχασα να σας πω, ότι προσθέσαμε και λεμόνι στο τσάι!

Είχα φορέσει έντονα χρώματα και θα ήταν ευκολότερο να προσελκύσω τις «πεταλούδες στο Φως», θέλοντας να δημιουργήσω ένα καμβά με χρώματα. Το πρόσωπο μου λειτουργούσε σαν «τρανζιστοράκι» χαμόγελων και οι παραλήπτες μου το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να έχουν ανοιχτούς τους δέκτες τους. Χαμόγελο. Μια έκφραση του προσώπου η οποία συμβαίνει σιωπηλά και κάνει κρότο. 

Μπήκα στο μετρό και κατεβαίνοντας τις σκάλες προς τις αποβάθρες, σκόρπιζα απλόχερα τα χαμόγελά μου με περίσσια αυτοπεποίθηση και χαρά. Ένιωθα ότι χάριζα την πραμάτεια μου – την καλή μου διάθεση - ε και κάποιος θα την δεχόταν.  Τοίχοι, τοίχοι, τοίχοι. Αναζητούσα εκείνον, εκείνη ή εκείνους που θα είχαν τον δέκτη ανοιχτό. 

«Κανείς» αναρωτήθηκα και σιγά σιγά σκοτείνιασα…. Στάθηκα όρθια και άρχισα και παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Κεφάλια κατεβασμένα, βιασύνη ζωγραφισμένη με τρόπο αφηρημένο στα πρόσωπα, μελαγχολία με μια υποβόσκουσα θλίψη, άγχος, νευρικότητα. Άλλοι διάβαζαν, άλλοι άκουγαν μουσική, άλλοι με βλέμμα χαμένο στο τίποτα, άλλοι παράταιρα ντυμένοι λες και δεν είχαν καν κοιταχτεί σε καθρέπτη. 

Γύρισα το κεφάλι μου αριστερά δεξιά με απόγνωση. «Καλέ, μα τι έχετε πάθει όλοι;» δεν τόλμησα να το πω φωναχτά. Θα με έπαιρναν σίγουρα για τρελή. 

Βγήκα από το μετρό και μέχρι εκείνη την δεδομένη χρονική στιγμή, δεν είχα εντοπίσει έναν δέκτη ανοιχτό να δεχτεί το χαμόγελό μου και να γυρίσει σε μένα η ίδια ενέργεια. Ούτε έναν! 

Η διάθεσή μου είχε πάει περίπατο μέχρι που ξάφνου σκέφτηκα τον μικρό Γιάννη – θα σας μιλήσω άλλη ώρα για αυτόν- που πιανόμασταν χέρι χέρι και γυρίζαμε γύρω γύρω όλοι μέχρι να ζαλιστούμε.  Τραγουδούσαμε ένα δίστιχο δικής μας επινόησης και σύνθεσης από διάφορα τραγούδια. 

«Χαμογέλα, χαμογέλα, είναι η ζωή μια τρέλα, 

Χαμογέλα, χαμογέλα, είναι η ζωή γλυκιά σαν καραμέλα»

«Χαμογέλα, χαμογέλα, καπετάνιο χαμογέλα, 

Χαμογέλα, χαμογέλα, με τα όνειρα προπέλα»

Ο μικρός Γιάννης είναι το δικό μου αστέρι. 

Από αυτόν έμαθα πως αν μου χαμογελάς, η μέρα μου φωτίζει.

Πως λίγοι το μπορούν, αλλά πολλοί περισσότεροι το έχουν ανάγκη. 

Πως δεν θέλει κόπο, αλλά τρόπο βγαλμένο από παραμύθι, ναι! 

Πως όσο σκληρή και να είναι η καθημερινότητά μου, όταν μου χαμογελάς μου δίνεις δύναμη! Πως αν μου χαμογελάς, μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο! 

Πως αν μου χαμογελάς, δεν νιώθω μόνη.

Πως αν μου χαμογελάς βιώνουμε το σπανιότερο και μεταλλαγμένο φαινόμενο της πεταλούδας. Η δύναμη από το φτερούγισμά σου, διώχνει τα σύννεφα μέχρι την Κίνα. 

Δεν εκβιάζεται, δεν αγοράζεται, δεν δανείζεται, δεν κλέβεται! 

Χαρίζεται. 

Τι κοστίζει; Τίποτα 

Τι αξίζει; Τα πάντα

Χαμογέλα μου!