Chico Freeman @ Boem Radio

Ο σπουδαίος σαξοφωνίστας και συνθέτης Chico Freeman σήμερα στις 23:00 σε μια αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε στο Boem Radio με την ευκαιρία των ζωντανών εμφανίσεων που κάνει στην χώρα μας. 

Γιός του τενόρου σαξοφωνίστα Von Freeman, πέρασε από το hard bop στην avant garde ή την latin και το blues έχοντας ήδη συμπληρώσει 45 χρόνια στην καρδιά της μεγάλης jazz δημιουργίας.

Το τρίο που εμφανίζεται στις συναυλίες:

Chico Freeman - Saxophones

Heiri Kanzig - Bass

Michael Baker - Drums

Official Site

Απομαγνητοφώνηση 

Αγαπητέ Chico θέλουμε να σε ευχαριστήσουμε εκ των προτέρων για τον χρόνο που μας διαθέτεις για να απαντήσεις στις ερωτήσεις του Boem Radio. Είμαστε παραπάνω από σίγουροι ότι οι ακροατές μας θα απολαύσουν αυτή τη συνέντευξη, όπως κάνουν και με την μουσική σου. 

Έχοντας μεγαλώσει σε μια οικογένεια με τόσο πολλούς σπουδαίους μουσικούς, δεν είναι παράξενο που έγινες κι εσύ ένας από αυτούς. Θυμάσαι πότε αποφάσισες πραγματικά ότι θα γινόσουν σαξοφωνίστας της Jazz; 

Ναι, είναι αλήθεια ότι μεγάλωσα σε μια οικογένεια με σπουδαίους μουσικούς. Πάντα ασχολούμουν με τις τέχνες, από παιδί ακόμα. Στο νηπιαγωγείο έπαιρνα μέρος στις εκδηλώσεις του σχολείου. Τραγουδούσα και έπαιζα πιάνο από τα 5 μου. Νομίζω ότι αποφάσισα πραγματικά να γίνω Jazz μουσικός στο Κολλέγιο. Έπαιζα τρομπέτα, την οποία άλλαξα σε σαξόφωνο και ίσως ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισα ότι θέλω να γίνω jazz μουσικός. Πήγαινα και έπαιζα με τον πατέρα μου στο «προβάδικο» που είχε και γνώρισα πολλούς σπουδαίους μουσικούς που έρχονταν στην πόλη να παίξουν, όπως τον Clifford Jordan και άλλους. Όταν τελείωναν τις εμφανίσεις τους στο “Jazz Showcase” ή το Chicago Jazz Festival, έρχονταν από το μέρος (σ.μ. «προβάδικο») του πατέρα μου και συνέχιζαν να παίζουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.  Πήγαινα κι εγώ και έπαιρνα μέρος τα Σαββατοκύριακα και πιστεύω ότι αυτό με έκανε τόσο αποφασισμένο να γίνω Jazz μουσικός. 

Οι “The Leaders” και οι “Roots” είναι δύο (super) groups με εσένα ηγέτη. Ποιες ήταν οι διαφορές και ομοιότητες μεταξύ τους (εκτός από εσένα προφανώς); 

Ναι, οι “The Leaders” και οι “Roots”, δύο σπουδαία συγκροτήματα που είχαν και τις διαφορές τους. Καταρχάς τα μέλη. Υπήρχαν 3 διαφορετικές περίοδοι στους “Leaders”. Η πρώτη με τους Don Cherry, Arthur Blythe, Don Pullen, Cecil McBee, Famoudou Don Moye και εμένα. Στη δεύτερη περίοδο του συγκροτήματος, ο Hilton Ruiz αντικατέστησε τον Don Pullen, με τους υπόλοιπους μουσικούς να παραμένουν οι ίδιοι. Η τρίτη περίοδος διήρκησε περισσότερο από όλες. Ο Kirk Lightsey στο πιάνο, ο Famoudou Don Moye στα drums, ο Lester Bowie αντικατέστησε τον Cherry και εγώ φυσικά στο tenor saxophone και soprano saxophone. Οι “Roots” είχαν δύο περιόδους. Η πρώτη μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο συγκροτημάτων είναι ότι οι “The Leaders” ήταν ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε από εμένα, γιατί ήθελα να δημιουργήσω ένα συγκρότημα με superstars που να θέλουν να παίξουν μαζί και να δημιουργήσουν μαζί μουσική. Αυτή η ιδέα γεννήθηκε γιατί προηγουμένως είχα δει ένα συγκρότημα στο Παρίσι, το οποίο το είχαν δημιουργήσει οι promoters από superstars και η μουσική τους δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, κατά τη γνώμη μου. Κι αυτό γιατί οι μουσικοί (που το απάρτιζαν) είχαν τόσο διαφορετική μουσική προσέγγιση και δεν έμοιαζαν να θέλουν να παίξουν μαζί, ότι δεν θα έκαναν ποτέ αυτό το συγκρότημα από μόνοι τους. 

Ήθελα να κάνω το αντίθετο από αυτό, να φτιάξω ένα συγκρότημα με superstars που θα φανταζόσουν ότι θα το έφτιαχναν και μόνοι τους. Πιστεύω ότι οι μουσικοί πρέπει να ελέγχουν την μουσική, όχι οι promoters. Η επόμενη διαφορά ήταν ότι οι “The Leaders” έπαιζαν αποκλειστικά πρωτότυπη μουσική. Οι “Roots” ξεκίνησαν σαν μια συνεργασία και η ιδέα ήταν να τιμήσουμε το σαξόφωνο και τον Adolphe Sax. Νομίζω ότι ήταν η 150η επέτειος από την εφεύρεση του σαξοφώνου από τον Adolphe Sax και σκεφτήκαμε να φτιάξουμε ένα συγκρότημα που να γιορτάζει αυτό το γεγονός και κανείς δεν έχει προσφέρει περισσότερα στο σαξόφωνο, στα μυστήριο (που το περιβάλλει)και τη φήμη του από τους jazz μουσικούς.  Οπότε, δεν ξεκινήσαμε να παίζουμε πρωτότυπη μουσική, αλλά μουσική που είχε παιχθεί από μεγάλους σαξοφωνίστες όπως ο Gene Hammonds, ακόμα και από τον πατέρα μου και άλλους. Αυτό ήταν το ξεκίνημα του συγκροτήματος, ως ιδέα. Όσο συνέχιζε όμως το συγκρότημα, αρχίσαμε να παίζουμε μουσική που γράφαμε και αφιερώναμε στους μεγάλους σαξοφωνίστες. Αυτές είναι οι δύο σημαντικότερες διαφορές, με ομοιότητα ότι και τα δύο ήταν συγκροτήματα με απίστευτους μουσικούς. 

Έχεις παίξει με τόσους πολλούς μεγάλους μουσικούς όλα αυτά τα χρόνια, μπορείς να αναφέρεις έναν ή περισσότερους που να είχαν την μεγαλύτερη επίδραση πάνω σου; Με ποιον δεν έχεις παίξει, αλλά θα ήθελες να συνεργαστείς; 

Ναι, έχω παίξει με τόσο πολλούς σπουδαίους μουσικούς, όλα αυτά τα χρόνια. Δύο από τους αγαπημένους μου είναι ο Elvin Jones και ο McCoy Tyner. Αμφότεροι, επειδή ο John Coltrane είχε τεράστια επίδραση στους ανθρώπους της γενιάς μου και ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του διάσημου κουαρτέτου του. Οπότε, η ευκαιρία να παίξω μαζί τους ήταν υπέροχη και μου άλλαξε τη ζωή.  Max Roach, Jack DeJohnette , Kenny Barron, John Hicks, όλοι αυτοί. Το ότι έπαιξα με τον πατέρα μου που ήταν απίστευτος μουσικός μερικά χρόνια και τους θείους μου Bruz και George και η ευκαιρία που είχα να μοιραστώ τη σκηνή μαζί τους. Πολλοί άλλοι ακόμα, όπως ο Charles Mingus, ο οποίος κατά κάποιον τρόπο με παρότρυνε να έρθω στη Νέα Υόρκη, αφού έπαιξα μαζί του. Και φυσικά είχα την ευκαιρία να παίξω πολλά είδη μουσικής, οπότε έπαιξα με τον James Brown, τους Jackson 5 και τον Michael Jackson, τους περισσότερους από τους καλλιτέχνες της Motown, όπως τους the Temptations, the Isley Brothers κλπ. 

Το γεγονός ότι έπαιξα με μεγάλους μουσικούς της Jazz, RnB και funk, το ότι έπαιξα με τον Richard Davis, έναν από τους καλύτερους μπασίστες όλων των χρόνων. Επίσης, είχα την ευκαιρία να παίξω με τον Paco de Lucia και να μοιραστώ τη σκηνή με τον Andrea Bocelli και να «φιλοξενήσω» όλους αυτούς τους μουσικούς: τους διάφορους τσιγγάνους μουσικούς, τους μουσικούς από την Jamaica, την Ισπανία και άλλα μέρη. Όλο αυτό για μένα είναι θαυμάσιο και αναζωογονητικό. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω πετύχει στη ζωή μου είναι όταν έπαιξα στο Μέγαρο Μουσικής με το συγκρότημα μου, τον Chucho Valdez και τον Arturo Sandoval και συνειδητοποίησα ότι ήταν όνειρο μου να ακούσω την μουσική μου διασκευασμένη και παιγμένη από μια ορχήστρα 23 εγχόρδων, και αυτό έγινε εδώ στην Αθήνα, στο Μέγαρο Μουσικής. Η Ελλάδα μου έδωσε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Θα ήθελα στο μέλλον να παραμείνω ειλικρινής και αληθινός στην μουσική μου κατεύθυνση, ενώ παράλληλα να είμαι «ανοιχτός» σε νέα πράγματα. 

Υπήρχε κάποια στιγμή στη ζωή σου που να δίστασες για την μουσική σου πορεία; 

Μια πολύ καλή ερώτηση! Αν υπήρχε μια στιγμή που να δίστασα για την μουσική μου πορεία; Φυσικά! Παραπάνω από μια. Στο λύκειο και στο κολλέγιο ακόμα, έπαιζα μπάσκετ και μάλιστα, υπήρχε μια περίοδος που ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά. Στην πραγματικότητα, έγινα για ένα διάστημα επαγγελματίας παίζοντας με την Lugano στην Ελβετία και εκείνη την περίοδο προσπαθούσα να αποφασίσω αν θα προσπαθήσω να τελειοποιήσω το παιχνίδι μου ή θα συνεχίσω με την μουσική. Όταν κάναμε προετοιμασία πριν τη σαιζόν, έλαβα μια προσφορά για μια πολύ όμορφη περιοδεία και κατέληξα να επιλέγω την μουσική αντί του μπάσκετ. 

Μια άλλη περίπτωση ήταν όταν ήμουν στο σχολείο και έλαβα υποτροφία για ένα πανεπιστήμιο Μαθηματικών και επιστήμης υπολογιστών. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα να συνεχίσω σε αυτή την πορεία, καθώς μου άρεσαν τα μαθηματικά κι ο προγραμματισμός και σκεφτόμουν ότι μπορεί να δουλέψω για την Apple (γελάει) ή ακόμα και την Microsoft. Ήμουν ανεξάρτητος προγραμματιστής σε επιχειρήσεις, όπως βιβλιοπωλεία ή εταιρείες δημοσίων σχέσεων. Άλλη μια περίοδος που σκεφτόμουν να κάνω κάτι διαφορετικό. 

Ποια είναι η γνώμη σου για τις βραβεύσεις και τα βραβεία γενικά; (Oscar, Nobel, Grammy, Pulitzer κλπ)

Η γνώμη μου για τις βραβεύσεις και τα βραβεία; Χμμμ, αυτό είναι δύσκολο. Προφανώς είναι όμορφο να λαμβάνεις βραβεία. Πολλοί άνθρωποι που δεν λαμβάνουν θα σου πουν ότι δεν τους ενδιαφέρει και τόσο, μέχρι να τους προσφερθεί ένα. (γελάει) Όταν παίρνω ένα βραβείο, είναι ένα ωραίο συναίσθημα, αλλά δεν με παρακινεί αυτό. Δεν είμαι για αυτό σε αυτόν το χώρο, δεν παίζω μουσική γι’ αυτό. Το βραβείο για μένα είναι η ίδια η δουλειά και μπορώ να το πω αυτό με ειλικρίνεια. Είναι όμορφο όταν αναγνωρίζεσαι, όλοι θέλουν αναγνώριση. Αλλά θεωρώ πιο σημαντικό να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, στον δικό σου κόσμο. Η χαρά είναι στη δουλειά σου, στο έργο σου και πρέπει να το ανακαλύψεις αυτό και να το κρατήσεις σε κάθε μέρα εργασίας της ζωής σου. Το να δίνεις το μέγιστο των δυνατοτήτων σου είναι αυτό που σε κάνει να υπερέχεις και να πετυχαίνεις.   

Ποια είναι η εμπειρία σου από την εξερεύνηση που έκανες στις αρχές του 2000 στην ευρωπαϊκή σύγχρονη jazz σκηνή; Θεωρείς τον εαυτό σου «συλλέκτη» διαφορετικών μουσικών πολιτισμών; 

Θα έλεγα ναι. Είμαι ανοιχτός σε όλες τις μουσικές κουλτούρες, με ενδιαφέρει πολύ. Είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω σε όλη την Αφρική και ήταν θαυμάσιο. Όταν ήμουν στην Γκάνα, έπαιξα με κάποιους Αφρικανούς ντράμερ και ήταν απίστευτοι. Έχω συνεργαστεί με μουσικούς από όλο τον κόσμο, όπως πχ από την Ινδία. Στην Ευρώπη συνεργάστηκα με Ευρωπαίους μουσικούς και ανακάλυψα πολλούς σπουδαίους μουσικούς. Νομίζω ότι αυτή η μουσική, περισσότερο από όλα, μας φέρνει κοντά με τρόπους που εύχομαι να έβλεπαν κι άλλοι, όπως για παράδειγμα οι κυβερνήσεις, για να το αντιγράψουν. Όλες μου οι εμπειρίες είναι πολύ θετικές.

Πιστεύεις ότι η Jazz πρέπει να αναμειγνύεται με άλλα είδη (όπως το hip hop) ή πρέπει να παραμένει εκλεκτική; 

Εκλεκτικός σημαίνει να κάνεις νέα πράγματα. Ήμουν πάντα εκλεκτικός, οπότε το να αναμειγνύεις νέα είδη και να κάνεις νέα πράγματα είναι εκλεκτικό. Πιστεύω ότι η Jazz είναι μια ζωντανή οντότητα που μεγαλώνει και νομίζω ότι η Jazz πρέπει να είναι η Jazz, ο εαυτός της. Πρέπει να ζει και να μεγαλώνει, γιατί ζει μέσα στους ανθρώπους που τη δημιουργούν και εμπνέεται από τους ανθρώπους γύρω από αυτούς τους ανθρώπους, το περιβάλλον τους, τα πράγματα τους. Αυτό κάνει αυτή η μουσική και με κάθε νέο καλλιτέχνη που προστίθεται, με όλες τις προσωπικές φωνές και την έκφραση. Με την έκφραση με νέο περιεχόμενο που την κάνει τόσο υπέροχη. Οφείλουμε να είμαστε ο εαυτός μας, αλλά με σεβασμό στους γύρω μας. Αυτή η μουσική είναι η καλύτερη μουσική όταν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει. 

Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια σου; Υπάρχει η κυκλοφορία κάποιου δίσκου ανάμεσά τους;

Μόλις ηχογράφησα ένα δίσκο με το νέο μου σχήμα. Ονομάζεται “Chico Freeman 3 Bass+tep” και αποτελείται από 3 ακουστικά μπάσα και tenor saxophone. Καλά, σαξόφωνα γενικά γιατί μερικές φορές παίζω και soprano εκεί. Βρήκα 3 από τους καλύτερους μπασίστες της Ελβετίας. 3 απίστευτα χαρισματικούς ακουστικούς μπασίστες και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικούς στην μουσική τους προσέγγιση και κάναμε έναν όμορφο δίσκο, που θα κυκλοφορήσει στο άμεσο μέλλον. Θα κάνω επίσης μια μεγάλη περιοδεία στην Αμερική με τους “Chico Freeman Plus+tet”, ενός κουιντέτου με πιάνο, μπάσο, drums, vibes και σαξόφωνο. Οπότε δουλεύουμε με αυτό το σχήμα και για μια πιθανή ηχογράφηση. Αυτά είναι τα άμεσα σχέδια μου. 

Ανυπομονώ να σας δω στην Ελλάδα και στη συναυλία. Ευχαριστώ για τη συνέντευξη! 

English Version

Dear Chico thank you in advance for your time in answering some questions for Boem Radio. We are more than certain that our readers will enjoy this interview like they do with your music.

Being raised in a family with so many great musicians it isn't strange that you became one too. Do you remember when you actually decided that you would be a Jazz saxophonist?

Yes, I was raised in a family with great musicians, that is true. I have always been involved in the performing arts, even when I was younger. In the kindergarten I was part of  the shows that happened in school. I was singing and I was playing piano from the age of 5. I suppose when I actually decided I want to be a musician was when I was in college. I was playing trumpet and I changed to saxophone and this is probably the first time I decided I want to be a Jazz musician. I would go and jam with my dad at the jam session that he used. There I got to meet many great musicians that were coming  into town like Clifford Jordan and others. They would come after their performances in places like the “Jazz Showcase” and Chicago Jazz Festival they would come to my dad’s place and continue playing into the early morning hours. And I would go there at weekends and participate myself, so I believe that’s when I became really dedicated and decided I want to become a Jazz musician. 

“The Leaders” and the “Roots” two (super)groups with you as a leader, which was the differences and are the simularities (except yourself of course...) between them? 

Yes “The Leaders” and “Roots”, two great groups. They had differences of course. First of all was the personel: There were actually 3 incarnations of the Leaders. The first one with  Don Cherry, Arthur Blythe, Don Pullen, Cecil McBee, Famoudou Don Moye and myself. In the second incarnation of the group, Hilton Ruiz replaced Don Pullen and the rest of the musicians remained the same. The third incarnation was the one that lasted the longer. Kirk Lightsey on piano, Famoudou Don Moye drums and Lester Bowie replaced Cherry and myself on tenor saxophone and soprano saxophone of course. Roots now…There were two incarnations of “Roots”. The first big difference between the groups is that “the Leaders” was a band that was put together by myself with the idea of putting kind of a superstar band together with musicians who wanted to play together and make music together. That came about because previously I had seen a band in Paris that promoters had put together of superstars and the music wasn’t that great in my opinion. That was because the musicians were so far apart in their musical concept that they didn’t seem that they really want to play together, like they wouldn’t ever put together this band together on their own. I wanted to do the opposite of that, to put together a group of superstars that you could imagine that they would have put together the band in their own. I believe musicians should be in control of music, not promoters. Anyway. So that’s the first difference of two, because “the Leaders” were exclusively playing original music. “Roots” started out as a collaboration and the idea was to pay tribute to saxophone and Adolphe Sax. I think it was the 150th anniversary of the  invention of sax by Adolphe Sax and we thought to put together a group that celebrated that fact and no one has contributed more to the saxophone and its mysteries and its fame than jazz musicians. So we didn’t start up playing original music but we started playing music that had been played by great saxophonists like Gene Hammonds, even my father etc. And that was the beginning of that band, in terms of concept. As the band continued we began to play original music that we would write and dedicate to great saxophonists. So those are the really two major differences between the two groups and both similarities the fact they both were bands of incredible musicians.   

You have played with so many great musicians all those years, can you mention one (or more) that made the greatest impression on you? With whom that you haven't played yet would you like to have a collaboration?

Yes I have played with so many great musicians, all over the years. Two of my favorites: Elvin Jones and McCoy Tyner. Both because John Coltrane was a great influence of people my age and they were an inevitable part of his quartet, the famous quartet. So my opportunity to play with them was for me life changing and wonderful. But in addition Max Roach, Jack DeJohnette , Kenny Barron, John Hicks. Having played some years with my father who was an incredible musician and my uncles Bruz and George and having the opportunity to share the stage with them. There were many others like Charles Mingus who in a way encouraged me to come to New York after I played with him. And then of course I had the opportunity to play all kinds of music, so I played with James Brown, Jackson 5 and Michael Jackson, most of the Motown artists like the Temptations, the Isley Brothers etc. I think that in addition to playing with great Jazz and RnB and funk musicians, I played with Richard Davis, one of the best bassist players of all time. In addition, I had the opportunity to play with Paco de Lucia and share the stage with Andrea Bocelli and host all these musicians: the various gypsy musicians, Jamaican musicians, from Spain and other places etc and I find that to be stimulating and wonderful. One of the great things I accomplished in my life was when I played in Megaro Mousikis with my band and Chucho Valdez and Arturo Sandoval and I realized my dream was to have my music arranged and played by a 23 piece string orchestra and we were able to do it in Athens, in Megaro Mousikis. So Greece has offered me something: One of my dreams to come true. For the future I would like to make sure to continue to be honest and true to my direction and at the same time open to new things.     

Was there a moment in your life that you hesitated about your music course?

Oh, this is a good question. Was there a moment in your life that you hesitated about your music course? Absolutely! There was more than one. I was a basketball player when I was in High school and even in college and there was a time when I wanted to go pro(professional). And I actually got the opportunity when I played pro for a short while with Lugano in Switzerland and at that point I was debating whether I should try to perfect my basketball playing more or continue with music. When I was on the team working out preseason, I got an offer to do a very nice tour, and I ended up choosing the tour music over basketball. Another time was when I was in school and I received a scholarship for a university of mathematics and computer science. And that was a time when I debated whether I wanted to continue on that path, I enjoyed mathematics and programming  and thought about working for Apple (he laughs) or Microsoft even.  I was independent programming for businesses, I did bookstores and other kinds like public relations, so that was another time when I was thinking of doing something different. 

What's your opinion about nominations and awards in general (Oscar, Nobel, Grammy, Pulitzer etc).

My opinion about nominations and awards in general? Hmm, that’s difficult. It’s nice to receive awards obviously. Many people who don’t receive might say that they don’t care that much about them until they are being offered one (laughs). When I get an award it’s a nice feeling, but it doesn’t motivate me. That’s not why in in this business, that’s not why I play music. The reward for me it’s the work itself and I can honestly say that. It’s nice when you are recognized, everyone wants recognition.  But I think more important is to recognize yourself in your own self world.  I believe that the joy is in the work and if you can find that and keep that in every working day of your life. Giving your best, that’s what’s necessary to excel and succeed. 

What's your experience on exploring Europe's modern Jazz scene in the early 2000s? Are you a "collector" of different music cultures? 

I would say yes. I’m open to all music cultures, I’ m very interested. I had the opportunity to travel throughout Africa and that was wonderful to hear this. When I was in Ghana, I had the opportunity to play with that African drummers and they were just incredible. I have also worked with musicians from all over the world India for example. In Europe, working with European musicians, I have found many great musicians. I think this music more than anything else brings us together in ways that I wish the rest of the world like governments could emulate. My experiences have all been positive.  

Do you believe that Jazz must mix with new genres (such as hip-hop) or should stay eclectic?

Eclectic means to do new things, I ‘ve always been eclectic so mixing with new genres and doing things is being eclectic. But I do believe jazz is a living and growing entity. I think jazz must be jazz, it must be itself. It must live and grow because it lives in the people that make it and is inspired from the people around the people that make it, the environment, the things. This is what this music does and I think that with every new artist, every new musician that comes along and with the all personal voice because this music is about self expression. But self expression with new context and that’s what makes it so wonderful. We all ought to be ourselves and in the same time we must have respect for all around us. And I believe this music to make  the best music and really do what is supposed to do and when it does what it does, that’s what happens.       

Which are your future projects? Is a new album release among them?

I just recorded a new recording with a new project  that I put together. It’s called Chico Freeman 3 Bass+tep and feature 3 acoustic basses and tenor saxophone. Well saxophones, sometimes I play soprano there. I found three of the absolute best bassists in Switzerland: leei ta onomata. 3 incredibly gifted acoustic bass players and in addition very different in their approach to playing and we just made a beautiful recording, which will be released in the near future. I also have a great tour in America, I call it the Chico Freeman Plus+tet and it is a quintet that features piano, bass, vibes, drums and saxophone. So I’m working on this project, we are working on a potential recording. These are the most immediate projects that I have plans for in the near future.   

Looking forward to seeing you in Greece and see you in the concert. Thank you for this interview. Bye. This is Chico Freeman, hope to see you soon.