Defcon Fest Day 2, Σάββατο @An Club

Δεύτερη μέρα του Defcon Fest και με το που έμπαινες στο An Club, έβλεπες τη διαφορά από τη χτεσινή ημέρα: Πολύ περισσότερος κόσμος που γέμιζε τον χώρο και λειτουργούσε πολύ πιο θετικά για τα συγκροτήματα που ανέβαιναν στο σανίδι του An. Ενδιαφέρον στοιχείο επίσης ότι αρκετοί φορούσαν t-shirts των συγκροτημάτων που εμφανίζονταν, δείχνοντας ότι έχουν κοινό και κυρίως ότι υπάρχει κοινό που στηρίζει την ελληνική σκηνή. Ας δούμε τα συγκροτήματα της ημέρας με σειρά εμφάνισης:

The Mound

Οι 5μελείς The Mound άνοιξαν τη βραδιά σε ένα αρκετά γεμάτο An, κάτι που τους βοήθησε να ξεκινήσουν δυναμικά από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Γεμάτος, βαρύς ήχος, γρήγορες σχετικά ταχύτητες και εξαιρετικός ήχος, ειδικά για πρώτο συγκρότημα. Κινητικοί, με ήχο από heavy rock μέχρι stoner κι ένα EP στις αποσκευές τους, ξεκίνησαν ιδανικά το βράδυ μας. Στο τελευταίο τραγούδι ανέβηκε στη σκηνή και έπαιξε ο μόνιμος drummer τους που υπηρετεί την μαμά πατρίδα. Ωραίος ήχος κι ωραία εμφάνιση.

Hypnotic Nausea

Οι Hypnotic Nausea ανέβηκαν αμέσως μετά στη σκηνή και γέμισαν τον χώρο με το πειραματικό ψυχεδελικό post rock τους. Ήταν φανερό ότι έδιναν μεγάλη σημασία στη δημιουργία εικόνων μέσω της μουσικής τους, με ελάχιστους στίχους, αλλά και τη μετρημένη χρήση ambient και ηλεκτρονικών samples.  Μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις χωρίς να γίνονται βαρετές σε κανένα σημείο, αλλά με αρκετές αλλαγές. Ο μπασίστας είχε αναλάβει και τα πλήκτρα σε διάφορα κομμάτια. Ιδιαίτεροι, «ταξιδιάρικοι», με ωραίες ιδέες που κατέληγαν σε ωραίες συνθέσεις και αξίζουν σίγουρα μια προσεκτική ακρόαση. Πολύ καλή εμφάνιση. 

Green Yeti

Το πράσινο Γέτι προσγειώθηκε με δύναμη στη σκηνή του An και ο θόρυβος από την προσγείωση κόπασε μετά το τέλος του set τους. Το τρίο των Green Yeti ακουγόταν σαν να βρίσκονται πολύ περισσότερα άτομα πάνω στη σκηνή και το groovατο stoner τους ταρακούνησε αρκετά κεφάλια. Ένας ντράμερ να τα σπάει ασταμάτητα και να βγάζει δύναμη και ένταση, ένας κιθαρίστας να τραγουδάει, να παίζει, να σολάρει και να κάνει headbanging και ένας μπασίστας να βάζει τις βάσεις για το όλο οικοδόμημα με νεύρο, δύναμη και ασταμάτητη κίνηση. Ξεκίνησαν με το “The Yeti Has Landed” και τα έσπασαν μέχρι τέλους, κάνοντας τον κόσμο να επιδίδεται σε headbanging και κερδίζοντας άνετα το χειροκρότημα. Μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, με εναλλαγές τόσο στις ταχύτητες όσο και στους ρυθμούς, «ξεσπάσματα» και πολύ καλό ήχο. Εξαιρετική εμφάνιση από ένα πολύ καλό συγκρότημα και πλέον είμαστε σε αναμονή για τον δεύτερο δίσκο τους και τις συναυλίες που θα ακολουθήσουν. 

Instant Boner

Τα 6 μέλη των Instant Boner (ο ένας σαξοφωνίστας) πήραν θέση στη σκηνή του An και κυριολεκτικά την γέμισαν, τόσο λόγω παρουσίας αλλά και με τον ήχο τους. Ξεκίνησαν με γρήγορες ταχύτητες και ξεδίπλωσαν το δυναμικό stoner τους με σόλο από κιθάρες και σαξόφωνο. Όχι η συνηθισμένη συνταγή, με το αποτέλεσμα να μην βγαίνει παράταιρο, αλλά απόλυτα εναρμονισμένο. Το σαξόφωνο στήριζε τις πιο ήρεμες στιγμές τους και γέμιζε τα πιο γρήγορα κομμάτια. Όσο περνούσε το set, το συγκρότημα έριχνε τις ταχύτητες παίρνοντας πιο blues μονοπάτια και διασκεύασε το Foxy Lady. Οι πιο Blues στιγμές τους νομίζω ότι τους πάνε περισσότερο και επιτρέπουν και στο σαξόφωνο να πάρει πιο ενεργό ρόλο. Ο ήχος τους είχε επιρροές από διαφορετικά είδη, χωρίς στεγανά, με το συγκρότημα να το αποδεικνύει φορώντας t-shirts από Mastodon μέχρι Frank Zappa. Highlight του set τους το τελευταίο τους κομμάτι που ξεκίνησε από blues και κατέληξε σε ένα οργιαστικό μουσικό κρεσέντο με το συγκρότημα να τα σπάει επί σκηνής.  

Naxatras

Σε ένα φεστιβάλ που τα περισσότερα σχήματα της ημέρας παίζουν stoner, είναι λογικό ότι οι ώρες εμφάνισης μετακινούνται προς τα πίσω. Οπότε δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση ότι το headliner τρίο των Naxatras πήρε θέση στη σκηνή του An Club περίπου στη 1. Ψυχεδελικοί, χωρίς να φοβούνται να πατήσουν γκάζι και πετάλια. Μουσική, εφέ, φώτα, όλα συντελούσαν στο να δημιουργηθεί η (ψευδ)αίσθηση ότι είσαι κάπου στο διάστημα. Το μπάσο και τα ντραμς έχτιζαν έναν ογκώδη τοίχο και η κιθάρα σόλαρε και σκορπούσε ψυχεδέλεια στο χώρο και τον ήχο. Οι ίδιοι χαμογελούσαν σεμνά κάθε φορά που ο κόσμος τους επευφημούσε και χαμογελούσαν, ειδικά όταν δημιούργησαν το πρώτο mosh pit της βραδιάς. Ο ήχος τους κυμαινόταν στα όρια του ψυχεδελικού (σκληρού) ροκ με πολύ ωραίες συνθέσεις και ένα αίσθημα ταξιδιού στο διάστημα. Αν έπρεπε να περιγράψω τον ήχο τους με μια εικόνα αυτή θα ήταν η εξής: οι Pink Floyd να ταξιδεύουν στο διάστημα μαστουρωμένοι και στο πικάπ να παίζουν οι Doors. Στο “I Am the Beyonder” ο κόσμος και το συγκρότημα τα έσπασε και οι ίδιοι δεν σταματούσαν να ευχαριστούν τον κόσμο. Εξαιρετική εμφάνιση σε αρκετά μεγάλο κοινό παρά το προχωρημένο της ώρας, εξαιρετικός ήχος και νομίζω ότι όσοι δεν τους ήξεραν, σίγουρα πρέπει να τους έψαξαν μετά. Έπαιξαν μιάμιση ώρα και μας ταξίδεψαν για πολύ περισσότερη.

Στα θετικά : Ο πολύ καλύτερος ήχος από την πρώτη μέρα και το πολύ περισσότερο κοινό. Αρκετός κόσμος με t-shirts των συγκροτημάτων. 

Στα αρνητικά : Φαντάζομαι ότι η ώρα έναρξης του τελευταίου συγκροτήματος, έκανε κάποιους να χάσουν μεγάλο μέρος του set για να προλάβουν τα τελευταία μέσα μαζικής μεταφοράς.