Διακοπές με μόν’ ρεπό, χωρίς λεφτά

Το Καλοκαίρι έφτασε, οπότε  ετοιμαζόμαστε ήδη για τις πρώτες συναυλίες γεμάτες στριμωξίδι, νερωμένη μπύρα, μη νερωμένες μασχάλες, γερασμένα συγκροτήματα και line ups που «φωνάζουν» αρπαχτή πιο πολύ κι από επιστολές του Ιησού, τις οποίες όσο διαβάζεις βγάζεις και μαλλιά. Με συγχωρείτε, αυτή η ανακύκλωση περασμένων κειμένων και περασμένων μεγαλείων φταίει για αυτό το κείμενο. Προφανώς δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι τέτοιο, η συναυλιακή κίνηση και φέτος θα θυμίζει δρόμους στην περίοδο του lockdown. Του πρώτου lockdown, του ορθόδοξου, όχι των επόμενων που πήραμε το κολάι.

Όσο κι αν η μέση μας κραυγάζει το αντίθετο, συναυλία είναι κάτι διαφορετικό από κάθισμα στην καρέκλα και προσπάθεια τραγουδιού μέσα από την μάσκα. Η συναυλία είναι άπειρη ορθοστασία για να πιάσεις καλή θέση, την οποία θα χάσεις μετά τα πρώτα σπρωξίματα ή στην πρώτη επίσκεψη στην τουαλέτα. Συναυλία είναι η αραιωμένη μπύρα που αγοράζεις πεισματικά και σισσυφικά, παρότι ξέρεις ότι θα το μετανιώσεις τόσο οικονομικά όσο και χάνοντας την μισή συναυλία περιμένοντας στην ουρά για την τουαλέτα. Συναυλία είναι οι ιδρωμένες μασχάλες των διπλανών, σε συνδυασμό με πολλές ακόμα μυρωδιές που σε μετατρέπουν σε έναν σομελιέ δυσοσμίας αναρωτώμενο τι μυρίζει, που διάολο βρέθηκε αυτό το σκουρόχρωμο κουλί στην μπλούζα σου και κυρίως τι είναι. Συναυλία είναι το χυμένο ποτό του διπλανού πάνω σου, οι ζεστές μπύρες που καβάτζωσες στη ζούλα για να πιεις, αλλά και οι τόπλες διπλανοί σου που πέφτουν πάνω σου και θεωρούν ότι επειδή έχουν τρίχες σε πλάτη, ώμους και λαιμό, δεν χρειάζεται να βάλουν μπλούζα.

Κι όμως, συναυλία είναι όλα τα παραπάνω τα οποία αγόγγυστα δέχεσαι, αλλά και η χαρά του να βλέπεις ένα αγαπημένο σου συγκρότημα ζωντανά, παρέα με φίλους, πίνοντας μπύρες και χαμογελώντας ηλίθια μετά τη συναυλία, στο δρόμο για το σπίτι. Πιθανότατα το χαμόγελο οφείλεται στις προαναφερθείσες μυρωδιές, αλλά και στο βούισμα των αυτιών, καθώς ευγενικά υποθέτεις ότι ο διπλανός σου λέει κάποιο αστείο, το οποίο δεν ακούς και στην τρίτη προσπάθεια να τον καταλάβεις, απλώς παραιτείσαι. Ναι, συναυλία είναι και το καθιστό σε μια περίοδο που δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα και οι καλλιτέχνες χρειάζονται στήριξη. Εκτός αν μιλάμε για την Μόνικα, εκεί λυπάμαι, αλλά στήριξη χρειαζόμαστε όσοι ακούσαμε το τραγούδι στην επέτειο των 40 χρόνων από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Που μακάρι, δηλαδή, να μην μας είχαν εντάξει ποτέ αν ήταν να γλιτώσουμε αυτό το μαρτύριο. Και οι καλεσμένοι; Αυτούς δεν τους σκέφτηκε κανείς; Θα χρειαστούμε πάλι κάποια οικονομική ενίσχυση και στα αυτιά των Ηγετών θα αντηχούν ακόμα οι άστοχες νότες της τραγουδίστριας, κάνοντας τους να μας απαντούν “why, tell me why”.

Και μιας και μιλάμε για αστοχίες, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην Αφροδίτη Λατινοπούλου, πολιτευτή της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη. Σε μια ανάρτηση στο twitter πληκτρογραφημένη από τα χέρια παλαιάς κοπής και σίγουρα όχι σύγχρονης γυναίκας, επιτέθηκε εναντίον των γυναικών που τολμάνε να δημοσιεύσουν «κάθε τι αντιαισθητικό πάνω τους, όπως οι ραγάδες, οι πανάδες, η κυτταρίτιδα και τρίχες». Ναι, τρίχες είναι όλα αυτά που είπε, αλλά αναφέρθηκε όντως και στις τρίχες και σε «θλιβερές μειοψηφίες» που τα κάνουν αυτά. Μακάρι, οι επόμενες ψήφοι που θα λάβει να είναι όντως θλιβερή μειοψηφία και να χωθεί πάλι στο λαγούμι της δεκαετίας του ’50, στο οποίο ανήκει. Φυσικά η μπάλα πήρε και τους άντρες που ξυρίζουν το σώμα τους, φοράνε γυναικεία ρούχα και οτιδήποτε άλλο δεν χωράει στο μυαλό και την αισθητική της. Καλώς μας ήρθες 2021, γιατί φυσικά το τι γουστάρει να κάνει ο καθένας, σταματάει στην αισθητική της κ. Λατινοπούλου. Μόνο με τέτοια μυαλά και απόψεις θα πάψουν να εξαφανίζονται άνθρωποι όπως η Δήμητρα της Λέσβου και να αυτοκτονούν άνθρωποι λόγω bullying. 

Κλείνοντας με τις αστοχίες, δεν θα μπορούσε να λείπει δίπλα από μια τέτοια λέξη το όνομα του Superypourgman της καρδιάς μας, Κωστή Χατζηδάκη. Σε μια χώρα που τα εργασιακά δικαιώματα είναι άγνωστες λέξεις και η μαύρη εργασία είναι   από τις πιο γνωστές, ο Υπουργός Εργασίας ήρθε να βάλει τάξη στα οικονομικά και τη ζωή μας. Δουλεύεις υπερωρία; Εύγε νέε μου, να πάρε ένα δίωρο να ξεκουραστείς και ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Οι εργαζόμενοι λοιπόν που θα δουλεύουν υπερωρίες (πάντα σε συνεννόηση με τον εργοδότη)  θα πληρώνονται σε ρεπό, κάτι που είναι πάντα χρήσιμο στο ταμείο του supermarket. Θα μου πεις, ο άνθρωπος είναι σπουδαγμένος, ίσως εννοούσε repos ρε βλάχο και όχι ρεπό(ς) κι εμείς οι πληβείοι τον παρεξηγήσαμε. Σε κάθε περίπτωση, η στήλη δεν κρατάει κακίες, οπότε από πλευράς μας να ευχηθούμε ένα μόνιμο ρεπό από τα υπουργικά καθήκοντα στον άνθρωπο, να μπορέσει να ξεκουραστεί, να κάνει τα μπανάκια του (και χειμερινά), γιατί όσο να ναι όλα αυτά τα χρόνια εργασίας, κουράζουν.