Domestica | Νίκος Γρηγοριάδης

Ο Νίκος Γρηγοριάδης παρουσιάζει το νέο μουσικό βίντεο για το τραγούδι «Domestica» που ερμηνεύει ο ίδιος από το πρόσφατο άλμπουμ του «Ο Βασιλιάς Της Λύπης» στο οποίο συμμετέχουν ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μίλτος Πασχαλίδης και η Κατερίνα Κυρμιζή.

Το ποίημα «Domestica» του καταραμένου νεορομαντικού και συμβολιστή ποιητή Μήτσου Παπανικολάου (Ύδρα 1900 - Αθήνα 1943) χαρακτηρίζεται από ψυχική κόπωση, νοσταλγία για τα νεανικά χρόνια, έντονη λαχτάρα για μια χαμένη ευτυχία χωρίς ελπίδα επιστροφής. Ο συνθέτης Νίκος Γρηγοριάδης, ανέδειξε τους ειρωνικά -λόγω πανδημίας και οικονομικής κατάστασης- επίκαιρους στίχους του Μήτσου Παπανικολάου, ντύνοντάς  τους με αρμονική παραξενιά και μελωδική χαρμολύπη.

Το τραγούδι «Domestica» είναι το πέμπτο κατά σειρά από το άλμπουμ του Νίκου Γρηγοριάδη «Ο Βασιλιάς Της Λύπης» που οπτικοποιείται. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε Πήλιο και Αθήνα από τον Νίκο Γρηγοριάδη και την Κατερίνα Κυρμιζή. Εμφανίζονται ο μουσικός και ηχολήπτης Δήμος Μιχαλόπουλος, η ζωγράφος και καθηγήτρια εικαστικών στην ειδική αγωγή Ειρήνη Μονομμάτου και ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής Μιχάλης Κονιόρδος-ως άνθρωποι μοναχικοί που προσπαθούν να απαλύνουν τη μοναξιά τους.

Προηγήθηκαν το ομότιτλο του άλμπουμ ντουέτο του Γιώργου Νταλάρα με τον Μίλτο Πασχαλίδη σε στίχους του ιδίου του συνθέτη «Ο Βασιλιάς Της Λύπης», το «Κι Αν Έσβησε Σαν Ίσκιος» σε ερμηνεία Γιώργου Νταλάρα και σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη, το ντουέτο της  Κατερίνας Κυρμιζή και του Γιώργου Νταλάρα «Red Roses» σε στίχους του Χρήστου Γαβρήλου και η «Μπαλάντα Της Μάνας» σε ποίηση Μελισσάνθης σε ερμηνεία Κατερίνας Κυρμιζή.

Την ενορχήστρωση επιμελήθηκε ο ίδιος ο δημιουργός όπου έπαιξε ηλεκτρική, ακουστική κιθάρα και keyboards και συμπλήρωσαν στο μπάσο ο Γιάννης Γρηγορίου, στα τύμπανα ο Δημήτρης Αντωνιάδης και στα φωνητικά η Κατερίνα Κυρμιζή. Ηχοληψία, μίξη και mastering έκανε ο Ηλίας Λάκκας στο Studio Odeon και την παραγωγή την υπογράφουν οι Νίκος Γρηγοριάδης, Κατερίνα Κυρμιζή και Ηλίας Λάκκας.

Μπορείτε να το αγοράσετε το άλμπουμ εδώ

Μια-μια οι καρέκλες άδειασαν γύρω από το τραπέζι

στις ισκιωμένες κάμαρες ένα παιδί δεν παίζει,

ούτε ένα πιάνο, τίποτε – καμιά φωνή με τρίλιες

δεν βγαίνει απ’ του παράθυρου τις ισκιωμένες γρίλιες.

Σώπασε κάθε θόρυβος κάθε συνομιλία,

τρίζουν τα ξύλα απ’ τον καιρό και τη μελαγχολία.

Έχει η χαρά των γυρισμών από καιρό πεθάνει•

κλείσαν οι πόρτες του σταθμού, βράδιασε στο λιμάνι.

Είναι λευκές οι νύχτες μας

και μαύρες είν’ οι μέρες

και μαύρες είν’ οι μέρες

Τις πόρτες με τα νύχια τους,

σκαλίζουν οι φοβέρες,

σκαλίζουν οι φοβέρες

Μείναμε μόνοι κι ορφανοί. Τ’ αδέρφια μας που να ‘ναι;

Μόνο του φεγγαριού γλυκά τα μάτια μας κοιτάνε.

Κι εκείνου ακόμα τα μαλλιά ξάσπρισαν στους κροτάφους

γιατί, απ’ την πρώτη νύχτα του, βλέπει τη γη με τάφους•

Ακούμπα το κεφάλι σου στα χέρια και θυμήσου

τώρα που μελαγχολικοί μήνες θα σ’ αποκλείσουν.

Μείνανε τα φαντάσματα των είκοσι χρονών μας

μες στον καθρέφτη και γελούν με το παράπονό μας.

Είναι λευκές οι νύχτες μας

και μαύρες είν’ οι μέρες

και μαύρες είν’ οι μέρες

Τις πόρτες με τα νύχια τους,

σκαλίζουν οι φοβέρες,

σκαλίζουν οι φοβέρες