Είδες η ΔΕΗ;

Ξυπνάς το πρωί, χάρμα ο καιρός, ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαηδούν, τα λουλούδια ανθίζουν και η φύση οργιά - και σένα οργιά η μύτη που τρέχει σαν τον Ποδονύφτη το 94 που 'πνιξε Ν. Ιωνία και περίχωρα και ο λαιμός που γρεζάρει νωχελικά - να, σα να τρίβονται γυαλιά εκεί δίπλα στις ανθισμένες σου αμυγδαλές. Τα πόδια κομμένα, η μέση κομμάτια και τα χρόνια βαριά στους ώμους. Χαπακώνεσαι με χάπι Παριζιάνικο, διαλεχτό, και η έρμη μάνα σου πατά μιαν ένεση για τη μέση. 

Κάτω από την πόρτα όμως, κάποιος ρίχνει φάκελο λευκό σαν παρθενικό νυφικό, σαν το πρώτο χιόνι του Δεκέμβρη, σαν το χαμογέλιο κοριτσιού αθώου, και είναι ο φάκελος της ΔΕΗ το μαντάτο- αίφνης, από Σεπόλια μεταφέρεσαι Λαιμό Βουλιαγμένης το λιγότερο, δεν μπορεί, ζεις σε μεζονέτα και δεν το γνωρίζεις...

Έχω την αίσθηση ότι την αύξηση για τα σάντουιτς των υπαλλήλων σε μένα τη χρεώνουν όλη... Δεν μπορεί να λείπω από το σπίτι σχεδόν όλη τη βδομάδα και να έρχεται τόσο φουσκωμένος ο λογαριασμός- εκτός αν η ηλεκτρική οδοντόβουρτσα καταπίνει τις κιλοβατώρες αισθησιακά μα λαίμαργα, αν το ψυγείο εκτελεί χρέη θερμοσίφωνος, κάτι άλλο δεν λειτουργεί όσο λείπω. 

Ας είναι όμως, επειδή μάλλον λεφτά υπάρχουν θα το πιω το ποτήριο τούτο για άλλη μια φορά και θα το ξεχάσω - μέχρι να ρθει ο επόμενος εξοφλητικός... που θα ρθει - από τη ΔΕΗ δεν τη γλίτωσε ποτέ κανείς...