Ε(υ)φορευτική επιτροπή

Έρχεται εκείνη η στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που του έρχεται το χαρτί. Όχι το χαρτί για το στρατό, αυτό το πήραμε στα νιάτα μας, το χρησιμοποιήσαμε για να κουρευτούμε, να ντυθούμε στα χακί, να βαράμε προσοχές σε αστέρια επί γης και στολής και τελικά να μας το ξαναδώσουν πίσω λευκό ή ροζ και όλα αυτά με την αγχωμένη μαλακία του Νταλάρα να παίζει στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Το χαρτί στο οποίο αναφέρομαι είναι αυτό της κλήσης για εφορευτική επιτροπή. 

Η πρώτη σου σκέψη είναι να μην πας. Πόσο μάλλον όταν είναι η τρίτη συνεχόμενη φορά που η κλήρωση δείχνει εσένα. Διάολε, ούτε η Αθανασία Νταβαρίνου τόσο τυχερή, το όνομα της οποίας πρωταγωνιστούσε ως το νικητήριο σε όλα τα τηλεπαιχνίδια πριν λίγα χρόνια. Κάπου σε πιάνει το φιλότιμο, κάπου σε πιάνουν μαλάκα και λες «ας πάω». Κυριακή 6 η ώρα το πρωί εκεί, οπότε ξύπνημα πολύ νωρίτερα, ειδικά αν μένεις και πιο μακριά. Εντάξει τι καλύτερο θα μπορούσες να κάνεις την Κυριακή σου; Να κοιμηθείς; Να ξεκουραστείς; Αστεία πράγματα. Με τον καφέ σου ανά χείρας γιατί δεν ξέρεις μέχρι που φτάνουν οι περικοπές και παίζει να μείνεις όλη μέρα χωρίς καφεΐνη και δεν είμαστε για τέτοια, παρουσιάζεσαι στον δικαστικό αντιπρόσωπο του εκλογικού τμήματος. Αυτός σε κοιτάει καλά-καλά και σου λέει «ευχαριστώ που ήρθατε» και εσύ κοιτάς γύρω και καταλαβαίνεις γιατί στο λέει αυτό. ΕΙΣΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΠΗΓΕ.

Οι αρμοδιότητες σου σαν μέλος της εφορευτικής επιτροπής δεν είναι κάτι σπουδαίο: Συγκεντρώνεις τα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων / συνδυασμών και τα κάνεις πακέτα, φροντίζοντας το πάνω πάνω να είναι διαφορετικό κάθε φορά, γιατί αν κάτι έχεις να κάνεις την Κυριακή σου είναι να προωθείς τα συμφέροντα κάποιου υποψηφίου, εκτός από το να κοιμάσαι. Αν τυχόν και μέσα στα εκατοντάδες που πακετάρεις, κάνεις κάποιο λάθος και βάλεις σε δύο συνεχόμενα πακέτα το ίδιο πάνω-πάνω, μην ανησυχείς, υπάρχει εκεί ο εκλογικός αντιπρόσωπος, ο οποίος θα φροντίσει να σε επιπλήξει και να σου επισημάνει ότι θα πρέπει είσαι προσεκτικός, ώστε να μην δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις. Άλλωστε τα exit polls το έχουν αποδείξει πολλές φορές (στο μυαλό τους): Ο ψηφοφόρος ψηφίζει το κόμμα που το ψηφοδέλτιο του είναι το πάνω-πάνω από αυτά που θα πάρει.

Στη διάρκεια αυτών των 12+ κάμποσων ακόμα ωρών βλέπεις πολλά πράγματα. Βλέπεις τα υπόλοιπα μέλη της εφορευτικής επιτροπής να έρχονται να ψηφίσουν άνετα και χωρίς τύψεις στις 18:45

-Μα κύριε είστε εφορευτική επιτροπή 

-Αχ δεν το ήξερα, δεν ενημερώθηκα

Λογικά μόνο εσύ ενημερώθηκες και ας μένεις 40 χιλιόμετρα μακριά από εκεί, οι υπόλοιποι που μένουν εκεί, μάλλον είναι πιο τυχεροί. Και κοίτα να δεις ατυχία, και δεν το ήξερε και ήρθε και σε μια ώρα που δεν μπορούσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του. 

Θα δεις παππούδες και γιαγιάδες να μπαίνουν στο παραβάν με το ψηφοδέλτιο έτοιμο και συμπληρωμένο, άλλους ηλικιωμένους που οριακά θυμούνται ποιος είναι ο Γερμανός («Αυτός ο Αλτσχάιμερ»), θα δεις ανθρώπους να σαλιώνουν τον φάκελο και ας έχει ταινία, θα δεις ανδρόγυνα να συζητάνε μεταξύ των δύο παραβάν ποιον να ψηφίσουν (γιατί δεν τα λένε από έξω) και ποιος είναι ο γιος της κυρά-Τασίας γιατί δεν τον βρίσκουν, νέους ανθρώπους να παίρνουν τηλέφωνο και να ρωτάνε τον μπαμπά ποιον τους είπε να ψηφίσουν, πουλμανάκι που σταματάει απέξω και ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου να ξεχύνονται δεκάδες καλόγριες με συνειδητή απόφαση να μην ξανακάνουν σεξ στη ζωή τους, αλλά «όχι και να μας κόψουν και την ψήφο ρε παιδιά», παππούδες που περιμένουν να δείξει 7:00 για να μπουν πρώτοι σαν οπαδοί συγκροτήματος που έχουν πιάσει στασίδι από τις 15:00, ενώ η συναυλία αρχίζει στις 23:00 και άλλα πολλά ευτράπελα. 

Έρχεται κόσμος, έρχονται καφέδες, έρχονται σουβλάκια, έρχονται κι άλλοι εκλογικοί αντιπρόσωποι, αν είσαι τυχερός έρχονται και άλλα μέλη της εφορευτικής επιτροπής, έρχονται γνωστοί που κουνάνε το κεφάλι με συμπάθεια όταν σε βλέπουν εκεί, έρχεται στιγμή που θες να πας τουαλέτα και να μην ξαναγυρίσεις, αλλά πρώτον δεν χωράς από το παράθυρο και δεύτερον τώρα έχεις φάει τα σουβλάκια και δεν μπορείς να τρέξεις αν σε κυνηγήσει η αστυνομία και τελικά, έρχεται και η πολυπόθητη ώρα που κλείνουν οι κάλπες. Και εκεί αρχίζει η πραγματική δουλειά σου και η πραγματική ενόχληση από τους εκλογικούς αντιπροσώπους. Αν ειδικά είσαι και τυχερός και ένας από αυτούς είναι και απόστρατος της Ελληνικής Αστυνομίας με καρφίτσα την ελληνική σημαία στο πέτο λες και οι υπόλοιποι είμαστε στη Ζιμπάμπουε, ξέρεις ότι θα σου βγάλει την πίστη. Μέτρημα, ξαναμέτρημα, «μα εδώ γιατί το πήρατε υπέρ του συνδυασμού», «ο νόμος λέει», «έλα Μιχάλη καλά πάμε εδώ», «πόσες είπατε ο κ. Παπαρίδης γιατί μιλούσα στο τηλέφωνο και δεν πρόσεχα;», «σας πειράζει να καπνίσω γιατί δεν μπορώ να βγαίνω έξω, ξέρετε απαγορεύεται», «με είχαν καλέσει και μένα μια φορά εφορευτική επιτροπή, αλλά δεν πήγα, δεν μου έκαναν τίποτα», «τέλος, μπορείτε να φύγετε, θα τα τελειώσω εγώ από εδώ και πέρα», «τα λέμε σε μια Κυριακή, στις επαναληπτικές». 

Γυρίζεις σπίτι με το ραδιόφωνο να παίζει εκλογικά αποτελέσματα και την φλέβα πάνω από το μάτι σου να παίζει επικίνδυνα πολύ.