Ευγενείς Πόθοι

Tα είδες που στα έλεγα;

Τώρα που βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑς και αλλάξαμε κυβέρνηση, αλλάξαμε ως άνθρωποι, ως οντότητες, ως πλήθος, ως απ' όλα.

Πλέον τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια δεν σταματούν πάνω ή μετά τη διάβαση, πλέον περιμένουν όλοι το φανάρι να ανάψει πράσινο και στο πορτοκαλί δεν μαρσάρουν- επιβραδύνουν- πλέον δίνουν προτεραιότητα και στον κακομοίρη στο στενό που περίμενε παλιότερα 3 ώρες - με κίνδυνο της ζωής του - να βγει στον κεντρικό, τα μηχανάκια δεν πάνε ανάποδα στο μονόδρομο και τα κράνη είναι στο κεφάλι και ουχί στον αγκώνα.

Τώρα που ο Βαρουφάκης έγινε σούπερ σταρ και θα την εκάμει τη Μέρκελ ψητή με πατάτες στο φούρνο, άλλαξε η οπτική μας. Ποδηλατόδρομοι φυτρώσανε παντού και όπου δεν έχει - μη φανταστείς, σε 2-3 σημεία - οι ποδηλάτες δεν πετάγονται σα μουρλοί ανάμεσα στα αυτοκίνητα σα να μην υπάρχει αύριο, περιμένουν τη σειρά τους, δεν πάνε ανάποδα ή κάθετα ή διαγωνίως ή δεν ξέρω κι εγώ πως αλλιώς, παρά ακολουθούν με σεβασμό, φοράνε το κρανάκι τους, δεν μιλούν στο κινητό, αλλά προσέχουν την κίνηση γύρω τους. Α, βάζουν και φώτα τη νύχτα, όχι όπως πριν 10 μέρες που έπρεπε να πέσει αστραπή εξ ουρανού μπας και τον δεις τον άτιμο τον ποδηλάτη να ακροβατεί μες στη μέση του δρόμου σα μοναχικό καβαλάρη του δικού του θανάτου.

Τώρα που ο Τσίπρας τους τρίζει τα δόντια εκεί πέρα και τα πράγματα παίρνουν άλλη ροή, οι γριές δεν πετάγονται στο οδόστρωμα φορτωμένες γογγύλια και κραμπολάχανα λες και υλοποιήθηκαν εκείνη τη στιγμή από εκείνο το παράλληλο σύμπαν που βρίσκονται οι χαμένες κάλτσες και τα μανταλάκια και η χρεωστική μου κάρτα που έφαγα τον κόσμο να τη βρω αλλά δεν τη βρήκα ποτέ, αλλά κοιτούν δεξιά-αριστερά πριν κατέβουν το πεζοδρόμιο, τα παιδάκια δεν ορμούν σα χείμαρρος πιο επικίνδυνος κι τον Άραξο, προχθές που γκρέμισε το γιοφύρι, με 2-3 έρμες δασκάλες να τα κυνηγούν με απειλές και προσευχές, παρά υπακούν στις συμβουλές και προτροπές τους και προσέχουν τα αυτοκίνητα, ο μπάρμπας που διπλοπαρκάρει και κλείνει το δρόμο για να πάρει τσιγάρα και το ΦΙΛΑΘΛΟ και τελικά κλείνει το δρόμο για κάνα μισάωρο γιατί έχει πιάσει ψιλό κουβεντάκι με τον περιπτερά περί των πάντων, από τον καιρό και την πολιτική κατάσταση μέχρι τις γυναίκες που όλες είναι επί χρήμασι εκδιδόμενες - εξόν της μητρός - αλλά παρκάρει 10 μέτρα πιο κάτω για να μην ενοχλεί.

Τώρα πια το σκουπιδιάρικο δεν βγαίνει 9 το πρωί να κλείσει τα πάντα στο πέρασμα του σκορπώντας μεθυστικά αρώματα σαπισμένων πορτοκαλόφλουδων, τώρα πια η πωλήτρια στα Prada δεν θα σε κοιτάξει λες και είσαι σκόνη (μην πω τίποτε άλλο) στο παπούτσι της, τώρα πια ο θείος δεν θα εξοργιστεί στη Δημόσια Υπηρεσία βρίζοντας Θεούς, δαιμόνους και σόγια Δημοσίων Υπαλλήλων, ενώ η κυρία στο γκισέ δεν θα κάνει γαλλικό, ούτε θα κοιτάξει σα μυγόχεσμα λέγοντάς σου να πας να πάρεις σφραγίδες από 1234 διαφορετικά γραφεία, τώρα πια η γειτόνισσα δεν θα πετάξει τα απόνερα της στο μπαλκόνι σου, δεν θα σε κουτσομπολέψει που αντί να ντυθείς λες και πας στον Κιάμο βγήκες με την τρύπια τη φόρμα για να πετάξεις τα σκουπίδια και να πάρεις φιλτράκια, και προς Θεού, ποτέ ξανά δεν θα σούρει τη σερβάντα εν ώρα κοινής ησυχίας - εκεί, να, να, που έχεις γλαρώσει και ονειρεύεσαι καλύτερες μέρες ή γκομενάκια σε παραλίες τροπικές ή σκέτες παραλίες τροπικές γιατί το χεις πλάι σου το γκομενάκι.

Τώρα λοιπόν, ναι, τώρα λοιπόν, αλλάξαμε. Γίναμε ευγενείς, δεν ξεκατινιαζόμαστε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είμαστε όλοι με το σεις και με το σας, δεν κουβαλάμε τα του σπιτιού στη δουλειά και τα της δουλειάς στο σπίτι, δεν παχαίνουμε πια και είμεθα όλοι γυμνασμένοι - σαν αρχαίοι θεοί, ακριβώς όπως μας αρμόζει. 

Για κάτσε μια στιγμή γιατί μου φάνηκε ότι άκουσα σούρσιμο σερβάντας, και είναι μόλις 7 το πρωί, κάτσε μισό λεπτό γιατί μια επίμονη κόρνα τρυπάει το αυτί μου, να δω στο μπαλκόνι, κάτσε γιατί βλέπω ένα σκουπιδιάρικο να χει κλείσει το στενό και πίσω μερικούς μαντραχαλαίους να βρίζουν, ενώ ένας ποδηλάτης έχει καβαλήσει το πεζοδρόμιο και κυνηγά μια γριά που μόλις βγήκε απ το φούρνο φορτωμένη μοσχομυριστό ψωμί, κάτσε, μπερδεύτηκα. Τι, δεν αλλάξαμε; Δεν γίναμε ευρωπαίοι; Δεν έγινε η Αθήνα ακόμα Ζυρίχη; Δεν ρέουν τα χαμόγελα σαν δροσιά στα φύλλα; 

Όχι ε; Κρίμα. Κρίμα βρε συ, μήπως να το βάλουμε μπροστά να γίνει αλήθεια; Ευκαιρία είναι. 

Όχι;

Μπα, ευσεβείς πόθοι....

Photos : Dina Vitzileou