Είναι κάποιες μέρες.

Είναι κάποιες μέρες. 

Είναι αυτές οι μέρες οι μαύρες οι σκοτεινές. 

Είναι οι μέρες που κατεβάζεις ρολά, σκέφτεσαι το χτες, το τώρα, το αύριο. 

Προσπαθείς να πιαστείς από κάπου, να βρεις ένα χέρι, ένα χαμόγελο, μια κουβέντα. Να σταθείς να χαμογελάσεις. Να πεις θα περάσει κι αυτό, η ζωή είναι ωραία. 

Η ζωή είναι ωραία. Για τους άλλους. Για σένα δεν. 

Για σένα μαύρο. 

Μαύρο, πένθος, θάνατος. 

Έχει φύγει το χρώμα. Ούτε καν γκρίζο. Μαύρο. Χωρίς αποχρώσεις. 

Ακούς μουσική και δεν υπάρχει η χαρά. 

Βλέπεις θέατρο και δεν υπάρχει μαγεία. 

Βγαίνεις στον κόσμο. Δεν υπάρχει φλερτ. Μόνο μαύρο. 

Από τα πρόσωπα που συναντάς μέχρι τα βλέμματα, αυτά τα σκοτεινά, τα τρομαχτικά που σε ρουφάνε μέσα στην άβυσσο τους. 

Και συ δεν θέλεις να δεις, να ακούσεις, να αγγίξεις κανέναν. 

Και βουλιάζεις, όλο και πιο βαθιά. 

Δουλεύεις για να πληρώνεσαι και να πληρώνεις. 

Δουλεύεις για να μην σκέφτεσαι. 

Δουλεύεις για να μην ζεις. 

Και θυμώνεις, θυμώνεις πολύ. 

Θυμώνεις με σένα, με τους άλλους, με όλα. 

Ξεσπάς σε ένα πληκτρολόγιο, βρίζεις, σε βρίζουν, είσαι χαρούμενος. 

Αρκεί; 

Σου αρκεί; 

Κοιμάσαι. 

Βλέπεις όνειρα, βλέπεις χρώμα, βλέπεις άλλη ζωή. 

Βλέπεις πως υπάρχει κι άλλος δρόμος. 

Και ξυπνάς. 

Θέλεις χρώμα.

Θέλεις τη ζωή που είχες.

Θέλεις πίσω την ζωή που σου πήραν.

Το μαύρο αρχίζει να διαλύεται. 

Γίνεται κόκκινο, στην αρχή θολό, μετά σκούρο. 

Σαν αίμα. 

Σπας το πληκτρολόγιο. 

Πετάς το κινητό. 

Κλείνεις την τηλεόραση. 

Παίρνεις πίσω την ζωή σου. 

Ζεις όπως παλιά. 

Στον δρόμο. 

Ξεσηκώνεσαι. 

Επαναστατείς. 

Παίρνεις πίσω την ζωή που σου έκλεψαν. 

Είναι κάποιες μέρες. 

Είναι αυτές οι μέρες οι κόκκινες οι φωτεινές.