Είναι κι αυτός ο Σεπτέμβρης …

Θα έπρεπε να τον ονομάζουμε «Παγκόσμιο μήνα κατάθλιψης», αλλά μετά έβγαλαν οι Green Day το “Wake me up when September ends” και βρήκαν όλοι κάτι να ποστάρουν για να εκφράζονται αυτόν τον ολέθριο μήνα ανακατατάξεων και επαναπροσδιορισμού.

Κι έρχεται κι αυτή η πρώτη βροχούλα να ταιριάξει στην ψυχολογία σου σαν ταινία του Παπακαλιάτη…

Σεπτέμβριος: ο μήνας που το «αχ» και το «ουφ» πηγαίνει σύννεφο, το μαύρισμα αρχίζει και φεύγει και εκεί ακριβώς εμφανίζονται όλα τα ερωτηματικά της μέχρι τώρα ζωής σου. Ποιος είμαι; Που πάω; Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου; Μωρέ, μήπως να χωρίσω;

Όχι ολέθριε μήνα του υπέροχου κατά τα άλλα φθινοπώρου! Όχι, δεν θα σε αφήσω να μου πάρεις πίσω το καλοκαίρι μου. Εγώ το καλοκαίρι μου το αγαπώ και θα το κρατήσω λίγο ακόμα!

Και όχι, ολέθριε Σεπτέμβρη, δεν θα σε αφήσω να γίνεις ολέθριος.

Θα σε μετονομάσω σε μήνα «νέων αρχών» και μαζί θα βρούμε τρόπους να πάμε ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρά μας με τη νέα «σχολική χρονιά»! Θα αφήσουμε πίσω βαλτωμένες καταστάσεις και θα βγούμε βόλτα στο δρόμο! Να βρούμε νέες πηγές ζωής και να κοντοσταθούμε πάνω σε χαμόγελα φωτεινά! Θα φτιάξουμε, Σεπτέμβρη μου, ένα χειμώνα, ζεστό σαν καλοκαίρι!

Και να σου πω και κάτι… Βρέχε όσο θέλεις. Εμένα άλλωστε μ’ αρέσει ο Παπακαλιάτης!