Ειρήνη – Κριτική

Οι Ολύμπιοι σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον εμφύλιο σπαραγμό των Ελλήνων εγκαταλείπουν τον Όλυμπο στον Πόλεμο. Ένας αμπελουργός, ο Τρυγαίος θα καβαλήσει το σκαθάρι του σε μια αναζήτηση της Ειρήνης, θα διαπραγματευτεί με τον Ερμή κάθε γιορτή και σχόλη, και θα κατορθώσει να απελευθερώσει την Δέσποινα Ειρήνη αλλά και να επιστρέψει με δύο πολύφερνες νύφες την Οπώρα – για τον ίδιο – και την Θεωρεία για τους Κυβερνώντες.

Στην Επίδαυρο αναβίωσε ο θρύλος της Αριστοφανικής Κωμωδίας με σαφείς αναφορές και γέφυρες τις μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι, σε μια μουσική παράσταση που σε παράσερνε σε μια γλυκιά θυμηδία.

Η Αριστοφανική διάνοια ήταν πανταχού παρούσα στο λιμπρέτο του Δημοσθένη Παπαμάρκου, ο οποίος δεν δίστασε να εισάγει στοιχεία της σύγχρονης Ελληνικής πολιτικής και ιστορικής συγκυρίας, προκαλώντας το γέλιο αλλά και την σκέψη. Γιατί, το έργο «Ειρήνη» υπήρξε ένας σχολιασμός ευθύβολος της εμφύλιας διαμάχης των Αθηναίων και Σπαρτιατών και μια ενδελεχής ανάδειξη της εύθραυστης ειρήνης, όταν λίγο πριν συναφθεί η Νικίειος Ειρήνη το 421π.Χ., πήρε το δεύτερο βραβείο στα Μεγάλα Διονύσια.

Η μουσική του Νίκου Κυπουργού, με την λυρικότητα που διακρίνει τον συνθέτη, συνόδεψε και ανάδειξε το ταξίδι αυτού του ταπεινού αλλά αποφασισμένου αμπελουργού που θα διαπραγματευόταν τα πάντα, εκτός από τον Διόνυσο! Η μουσική διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου, που δεν δίστασε να μετακινηθεί περιφερειακά της ορχήστρας του αρχαίου θεάτρου αλλά και να απευθυνθεί άμεσα στον Τρυγαίο, υπήρξε ένα ενεργό μέρος της θεατρικής δράσης. Η ίδια η παρουσία της Καμεράτα υπέβαλε την μορφή αυτής της μουσικής παράστασης που, παρά το γεγονός ότι βασίζεται στην Ειρήνη του Αριστοφάνη, είναι ίσως ότι πιο κοντινό στην ουσία του Αριστοφανικού έργου, εγώ προσωπικά έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια.
Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη σε συνδυασμό με την χορογραφία της Σεσίλ Μικρούτσικου απέδωσαν μια στέρεη και ταυτόχρονα ευλύγιστη και αιθέρια παράσταση που έδενε δραματικά τον Χορό με τους λυρικούς τραγουδιστές και τους ηθοποιούς. Μια ιδανική εξέλιξη των Αριστοφανικών Κωμωδιών όπως αναδείχθηκαν από τον δάσκαλο Κάρολο Κουν και αγαπήθηκαν από το κοινό κάθε ηλικίας και προέλευσης.

Ο ταλαντούχος Τζίμης Πανούσης ερμήνευσε τον ρόλο του Τρυγαίου με συγκινητική συστολή για την πληθωρική περσόνα του, επέδειξε αυθεντικό καλλιτεχνικό ήθος σε κάθε του κίνηση και διάδραση αποτελώντας ένα στέρεο σημείο στην σκηνική δράση. Εξαιρετικές υπήρξαν οι σκηνές του με τον Ερμή του Τάση Χριστογιαννόπουλου, με άφθονο γέλιο και λυρικότατες στιγμές. Απολαυστικότατοι η Ευαγγελία Καρακατσάνη και ο Νίκος Καρδώνης από την αρχή έως το τέλος, ευρηματικός ο Αιμιλιανός Σταματάκης στο ρόλο του Πολέμου και υποβλητική η Ειρήνη Καραγιάννη στον ρόλο της Ειρήνης. Συνολικά άπαντες οι συντελεστές υπήρξαν εκπληκτικοί.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο projection mapping του Στάθη Μήτσιου, τους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου και τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, τρία καίρια σημεία αυτής της παραγωγής που έδωσαν το στίγμα της μετεξέλιξης και της ανανέωσης αυτής της σημαντικής Αριστοφανικής Κωμωδίας.