Εκκλησιαστής – κριτική

Ο Εκκλησιαστής, ένα κείμενο του οποίου προβληματίζει τόσο η χρονολογία όσο και η πατρότητα, έχει χαραχτεί στην μνήμη των περισσοτέρων για την περίφημη φράση: «Ματαιότης ματαιοτήτων, είπε ο Εκκλησιαστής, ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης.»

Η παράσταση του Αντώνη Αντωνόπουλου, σου αφήνει μια παράδοξα οπτιμιστική αίσθηση. Στα όρια του live art performance, o Lowtronik παραθέτει το κείμενο του Εκκλησιαστή σαν να πρόκειται για αφήγηση από την Βίβλο, ενώ το ηχητικό περιβάλλον, η μουσική που αναπαράγει αναμοχλεύει μέσα σου σύγχρονες εικόνες. Το ιδιόμορφο κοστούμι, που χρησιμοποιεί ο Αντωνόπουλος, ένα εξαιρετικό δείγμα της Ιωάννας Τσάμη αλλά και ο σκηνικός χώρος της Πουλχερίας Τζόβα που αναδεικνύει πόσο δραματικά μπορεί να συμβάλλει το εικαστικό στοιχείο στην ενδυματολογία, γίνεται ένα τοτέμ υπό την χρήση του ερμηνευτή. Το αποτέλεσμα της κυκλικής αίσθησης του κειμένου (τα πάντα ματαιότης) με την γραμμική αναπαράσταση του ανθρώπινου πολιτισμού από τον ερμηνευτή δημιουργούν ένα συναρπαστικό καινούριο κόσμο. 

«Καιρός που θρηνείς και καιρός που χορεύεις». Το μοναδικό σκηνικό είναι ο ίδιος ο ερμηνευτής, αρχικά η σκηνική εγκατάσταση που ενδύεται, και στην πορεία αυτό το κοστούμι τοτέμ από το οποίο τελετουργικά θα ελευθερωθεί. Η ερμηνεία του αναπαράγει την υπαρξιακή αγωνία του «κτήνους» που τόσο πολύ συγκρίνει ο εκκλησιαστής με τον άνθρωπο. Η ενέργεια του, οι χαρακτηριστικές κινήσεις που παραπέμπουν από την κοινωνική, έως την προσωπική αλλά και την χειρωνακτική ζωή είναι ένας συναρπαστικός ζωντανός πίνακας με καμβά  το ηλεκτρονικό ηχητικό τοπίο του Lowtronik. Το γεγονός και μόνο ότι η αφήγηση γίνεται εξ ολοκλήρου από τον Lowtronik, είναι μια ευφυής αναφορά στον ίδιο τον τίτλο του έργου το οποίο παραπέμπει στην λέξη «εκκλησία, συνέλευση του λαού» και προσωπικά μου έφερε στο νου το κομμάτι του 1998 “God is a DJ” των Faıthless. 

Όταν πρωτοδιάβασα τον Εκκλησιαστή, αισθάνθηκα το αδιέξοδο της ανθρώπινης προοπτικής. Η παράσταση του Αντωνόπουλου, με ένα τρόπο εικαστικό, χορευτικό και λογικό μου έδωσε το κείμενο του Εκκλησιαστή με τη μορφή μιας «διδασκαλίας» όπου στόχος δεν είναι η απογοήτευση αλλά η αποδοχή, η κατανόηση, η απόλαυση του τώρα. «Έτσι, διαπίστωσα πως καλύτερο δεν έχει ο άνθρωπος, παρά να νοιώθει χαρά μ’ αυτό που κάνει.» (Εκκλησιαστής, μετάφραση Αλέξ. Ίσαρης, κεφ. 3, στιχ. 22)

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Κώστας Ι. Φριλίγγος, Σκηνοθεσία / Ερμηνεία: Αντώνης Αντωνόπουλος, Μουσική / Ερμηνεία: Lowtronik, Κίνηση: Κώστας Τσιούκας, Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, Σκηνικός Χώρος: Πουλχερία Τζόβα, Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας, Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Γκέλυ Καλαμπάκα

Βοηθός Ενδυματολόγου: Βασιλική Σουρρή

Συμπαραγωγή: BIOS, ΑΦΟΙ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΙ Α.Μ.Κ.Ε.