ΕΛ.ΤΑ. - Γαλλία συμμαχία

Από την εποχή που μάζευα γραμματόσημα μέχρι σήμερα, έχουν περάσει και πολλά χρόνια και πολλές άλλες συλλεκτικές μανίες. Τουλάχιστον το χόμπι του κακόμοιρου του φιλοτελισμού δεν είχε ουσιαστικό κόστος, αφού η αλληλογραφία απείχε παρασάγγας από το να είναι αρχικά γρήγορη, πόσο μάλλον ηλεκτρονική. Έτσι, όλο και κάποιος έστελνε κάτι στο σπίτι, εσύ έπαιρνες το φακελάκι σαν άλλος γιατρός και η συλλογή σου μεγάλωνε χωρίς κανένα κόστος. Για να στείλεις τις καθιερωμένες χριστουγεννιάτικες ευχές έπρεπε να έχεις φροντίσει να πας στο ταχυδρομείο κατά τον Οκτώβρη, αλλιώς ο Άγιος Βασίλης της κάρτας θα αποτελούσε ένα πολύ καλό προσάναμμα για το πασχαλινό αρνί. 

Όλοι ασχολούμαστε με κάποια συλλογή, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι. Τα 58 ζευγάρια παπούτσια, τα CDs, οι χειρόγραφες επιστολές με ποιήματα του Μαέβιους Παχατουρίδη και τόσα άλλα που ενσυνείδητα ή όχι συλλέγουμε, δείχνουν ότι όλοι έχουν φάει την πετριά τους, άλλοι πολύ και άλλοι λίγο. Τον τελευταίο καιρό, το κακό που με βρήκε είναι η συλλογή παλιών φωτογραφικών μηχανών. Αναλογικές μηχανές περασμένων δεκαετιών, άλλοτε βαριές σαν σπετζοφάι το βράδυ και άλλοτε ελαφριές σαν… καλά, ποτέ. Πολλές φορές αγοράζω μέσω internet, ηλεκτρονικών δημοπρασιών και άλλων τέτοιων παζαριών χωρίς τις γκαρίδες των πωλητών, αλλά ήσυχα και διακριτικά σαν αγορά από διαδικτυακό sex shop, με το αντικείμενο να στέλνεται καμουφλαρισμένο σαν ναρκωτικά σε αεροδρόμιο. 

Μέχρι τώρα αυτό κυλούσε ομαλά με τα αντικείμενα να έρχονται κανονικά στην πόρτα μου και να συλλέγουν με τη σειρά τους τη σκόνη του σπιτιού μου, χωρίς κανένα πρόβλημα. Η τελευταία αγορά μου αφορούσε μια γαλλική φωτογραφική μηχανή των αρχών του ’70, στην προνομιακή τιμή των €20 και χώρα αγοράς την πατρίδα της. Ο Γάλλος μου την απέστειλε όντως μετά την πληρωμή μου και μάλιστα με κωδικό ώστε να μπορώ να παρακολουθώ την πορεία της, όχι στο χρόνο αλλά στον χώρο. Σε δύο μέρες έφτασε όντως Ελλάδα και πάνω που πίστευες ότι το δύσκολο κομμάτι της μεταφοράς τελείωσε με την μεταφορά της πάνω από κάτι ωκεανούς και χώρες, πλανήθηκες. 

Ελέγχοντας διαδικτυακά την πορεία της, διαπιστώνω ότι έχει φτάσει Ελλάδα και ξεκινάω τα τηλέφωνα για να δω πότε θα μπορέσω να την παραλάβω. Την μεταφορά εντός ελλαδικού χώρου ανέλαβε μια νέα υπηρεσία των ΕΛ.ΤΑ. για την οποία κανείς δεν ήξερε τίποτα και με παρέπεμπαν από τον Άννα στον Καϊάφα και πιθανότατα κάποιοι από αυτούς στο γεροδιάολο. Ανήμπορος να βγάλω άκρη περίμενα καρτερικά την κατάληξη της μπίλιας, σαν παθιασμένος τζογαδόρος. Φτάνοντας σπίτι ένα απόγευμα βρίσκω ειδοποιητήριο ότι προσπάθησαν να με βρουν, αλλά -ω τι έκπληξη!- δεν ήμουν σπίτι στις 11 το πρωί. Ακολούθησαν τηλέφωνα και ένα πολύ όμορφο και ενδιαφέρον παιχνίδι πινγκ – πονγκ, με το μπαλάκι να είμαι εγώ και ρακέτες τα διάφορα τμήματα. Νικητής δεν υπήρξε, καθώς το μπαλάκι εγκατέλειψε. 

Δεύτερη μέρα, δεύτερη ειδοποίηση αλλά στις 12 αυτή τη φορά, καθώς μπορεί να είχα συνταξιοδοτηθεί στο ενδιάμεσο και να έτρωγα το μεσημεριανό μου εκείνη την ώρα. Την τρίτη μέρα κατά τα ΕΛ.ΤΑ., το πακέτο φτάνει στο ταχυδρομείο της γειτονιάς μου και όλος χαρά πηγαίνω να παραλάβω. Το συγκεκριμένο ταχυδρομικό κατάστημα λειτουργεί ως αργά συνήθως με δύο υπαλλήλους, έναν σβέλτο και εξυπηρετικό νεαρό και μια κυρία στα (πολίτικαλυ κορρέκτ) «χρυσά της χρόνια». Έρχεται η σειρά μου, προφανώς θα με εξυπηρετούσε η κυρία και ακολουθεί ο εξής διάλογος, χωρίς ίχνος υπερβολής και αλλοίωσης:

-Καλησπέρα σας, να παραλάβω ένα δέμα θέλω

-Για δώστε μου το χαρτί της ειδοποίησης

(Το δίνω ευγενικά)

-Τι είναι αυτά τα περίεργα δέματα ρε παιδιά;

-Παρακαλώ;

-Αυτές οι νέες υπηρεσίες που βάλανε

-Εμένα ρωτάτε; Που να ξέρω;

Παίρνει το χαρτί και πηγαίνει να ψάξει μουρμουρίζοντας, ενώ επιστρέφει μετά από λίγο με το δέμα μου, εξακολουθώντας να μουρμουρίζει.

-Καλά, τι ζητάτε παράδοση σπίτι, αφού δεν είστε στο σπίτι;

-Δεν ζήτησα κάτι τέτοιο, παρήγγειλα απλώς κάτι από το εξωτερικό. Άλλωστε 11 και 12 είναι δύσκολο να είναι κάποιος σπίτι.

-Καλά, καλά… Δώστε μου ταυτότητα.

(Δίνω την ταυτότητα)

-Η ταυτότητα σας λέει Κωνσταντίνος Γωγιός, ενώ το δέμα λέει Κωστής Γωγιός

-Ναι και;

-Που ξέρω εγώ ότι είναι το ίδιο;

-Το «Κωνσταντίνος» με το «Κωστής»; 

-Ναι.

-Αλήθεια το συζητάμε τώρα αυτό; Ξέρετε ότι το «Κωστής» βγαίνει από το Κωνσταντίνος και δεν είναι άλλο όνομα, έτσι;

-Σημασία έχει τι είπε ο νονός. Αν ο νονός μπερδεύτηκε εκείνη τη στιγμή;

-Πας στο ληξιαρχείο μετά και δηλώνεις το όνομα.

-Το ληξιαρχείο κάνει λάθη, τι θα πει ο νονός ισχύει.

-Τι μου λέτε τώρα; Έχω γνωστό που το δεύτερο όνομα των παιδιών του είναι χαρακτήρες από το Star Wars, γιατί πήγε και το δήλωσε στο ληξιαρχείο! 

(Σιωπή, ήχοι γραναζιών που προσπαθούν να γυρίσουν και ίσως μια ανεπαίσθητη μυρωδιά καμένου)

-Κι αν το παιδί είναι αβάπτιστο; Τι μου λέτε για νονούς;

(Η μυρωδιά καμένου γίνεται εντονότερη)

-Θα σας το δώσω, αλλά να ξέρετε ότι κανονικά πρέπει να μου υπογράψετε μια δήλωση του νόμου τάδε που να λέει ότι είστε ο ίδιος. Και να σας πω και κάτι; Τι έπρεπε να παραγγείλετε απέξω πια, που δεν το έχουμε στην Ελλάδα;

-Μια αναλογική φωτογραφική μηχανή του ’70.

-Γιατί; Μουσείο έχετε;

-Όχι τις μαζεύω.

-Τι να σας πω…

Ήταν από τις λίγες φορές που δεν ήξερα τι να πω. Πήρα το πακέτο μου και αποχώρησα, νιώθοντας σαν τον Asterix που ολοκληρώνει τον άθλο της γραφειοκρατίας.