Επανάσταση 25 Μαρτίων

Οι ελληνικές γιορτές έχουν όλες την δική τους μυρωδιά. Τα Χριστούγεννα μυρίζουν γαλοπούλα, βούτυρο από μελομακάρονα και πατσουλί από τις θείες που έρχονται σπίτι και σου ζουμπάνε τα μάγουλα. Η Καθαρά Δευτέρα μυρίζει κατεψυγμένη θάλασσα ή έστω κάποιο στραπατσαρισμένο ντολμαδάκι κονσέρβας, το οποίο μάλιστα μοιάζει καλύτερο από ό,τι είναι στη γεύση. Το Πάσχα, η μυρωδιά από τον οβελία είναι αυτή που ανασταίνει κάθε χρόνο τον Χριστό, αλλά πιθανότατα και όλο το Δωδεκάθεο που μυρίζει την τσίκνα και θυμάται τα περασμένα μεγαλεία του με σπονδές, όργια και χρυσές βροχές, πολύ πριν την Σειρήνα. Διπλό λογοπαίγνιο εδώ για τους λάτρεις της μυθολογίας και του έργου του κ. Σειρηνάκη. Οι Απόκριες μυρίζουν μαυροδάφνη και πιθανότατα ξινίλα και αμμωνία, ειδικά στα σοκάκια της Πάτρας. 

Η αυριανή γιορτή μυρίζει ένα και μόνο πράγμα: σκορδαλιά. Το εθνικό γεύμα της 25ης Μαρτίου, το οποίο σοφά εποίησε ο λαός, για να εξισορροπεί το αλάτι του μπακαλιάρου και να ρίχνει λίγο την πίεση. Η σκορδαλιά, η οποία, πάντα, σε κάθε οικογένεια, ποτέ δεν αρκετή και κυρίως ποτέ δεν είναι αρκετά δυνατή. Κάθε πατέρας που σέβεται τον εαυτό του θα παραπονεθεί ότι «ελαφριά βγήκε φέτος η σκορδαλιά», ενώ μετά την κατανάλωσή της 4ης κουταλιάς θα πέσει σε λήθαργο ωρών ξυπνώντας αργά το απόγευμα με έλλειψη συνείδησης, κυρίως για τους υπόλοιπους που θα μπουν στο δωμάτιο που κοιμάται και ροχαλίζει με ανοιχτό το στόμα. Εκείνες τις παλιές εποχές, Π.Κ., που βγαίναμε το βράδυ της 25ης Μαρτίου, το βασικότερο πρόβλημά μας ήταν πώς να μην μυρίζουμε, λες και κάποιος δεν θα είχε φάει σκορδαλιά. Τώρα, το πρόβλημα μας θα είναι πως να αποδείξουμε σε πιθανό έλεγχο ότι η σκορδαλιά που μυρίζουμε είναι από το δικό μας σπίτι και δεν αποτελέσαμε μέλη κάποιου παράνομου τραπεζώματος με κωδικό 4 και μετά κωδικό 1, γιατί το 12ο κομμάτι μπακαλιάρου μάλλον δεν ήταν καλή ιδέα.

Μια εθνική εορτή, που φέτος θα γιορταστεί διαφορετικά από κάθε άλλη φορά. Αντί οι οικογένειες να κοιτιούνται αμήχανα σε καφετέριες μετά την παρέλαση, παίζοντας ο καθένας με το smartphone του, μέχρι να περάσει λίγο η ώρα και να γυρίσουν σπίτι για το γεύμα, αντί τα κανάλια να προβάλλουν ρεπορτάζ για το που κινήθηκε φέτος το ύψος της φούστας στη μαθητιώσα νεολαία και για το τι γιορτάζουμε σήμερα με μόνο λανθασμένες απαντήσεις, θα περιοριστούμε μόνο σε στρατιωτική παρέλαση. Εν τω μεταξύ, στα περισσότερα σπίτια, οι άνθρωποι τρώνε μόνο την μία από τις 2 εθνικές εορτές μπακαλιάρο σκορδαλιά. Θα έβλεπες την μάνα σου να ξαρμυρίζει μπακαλιάρο, να καθαρίζει σκόρδα, θα σε ρωτούσαν στο δρόμο από το Star «Συγγνώμη νεαρέ, ξέρετε τι γιορτάζουμε σήμερα;», θα σού 'κοβε εσένα, θα απαντούσες το σωστό. Στο δικό μου, ο μπακαλιάρος σκορδαλιά είναι το σύνηθες σε κάθε εθνική εορτή, κάνοντας τα όρια μεταξύ φουστανέλας, Πίνδου, του «όχι» και Αγίας Λαύρας, κάπως δυσδιάκριτα. Και εντάξει τώρα, έχουμε και μια Τατιάνα να ξεπλένει πρόσωπα και καταστάσεις, τότε ποιος σε ξέπλενε από την ξεφτίλα του να ρεζιλευτείς πανελληνίως;

Αναμένουμε λοιπόν, φέτος, μόνο επίσημους προσκεκλημένους, που θα παραβρεθούν στην στρατιωτική παρέλαση. Και φυσικά ξένους ηγέτες, πιθανότατα χωρίς κωδικό 6 στο 13033, αλλά με 4, γιατί σου λένε βοήθεια παρείχαμε τότε, βοήθεια και τώρα. Και μάλιστα σε ανήμπορους. Drones, έφιπποι αστυνομικοί, ελεύθεροι σκοπευτές στις ταράτσες, ελεύθεροι πολιορκημένοι εμείς να τα βλέπουμε όλα αυτά και να μην μπορούμε να ξεμυτίσουμε ούτε για να ρευτούμε σαν άνθρωποι στο μπαλκόνι. «Και τι θες μωρέ περίεργε, να μην κάνουν τίποτα για τα 200 χρόνια από την επανάσταση;», θα ρωτήσει, εύλογα, κάποιος. Όχι, αλλά ο εορτασμός αυτός θυμίζει γιορτή σε σπίτι συμμαθητή με υστερικούς γονείς, οι οποίοι δεν επιτρέπουν κανένα παιχνίδι για να μην χτυπήσετε/ιδρώσετε και κρυώσετε, καθόλου ηλεκτρονικά παιχνίδια γιατί χαλάνε τα μάτια και άλλα τέτοια. Μια «κρύα» γιορτή, την οποία θα δούμε από την τηλεόραση, χωρίς καμιά συμμετοχή, παρά μόνο στον λογαριασμό.

Τουλάχιστον είδαμε όμορφα πράγματα στυλιστικά. Τόσο το ένθετο της εφημερίδας «Βήμα» όσο και το τσαντάκι της Γιάννας, μας έκαναν να αναφωνήσουμε «Ζήτω το έθνος» με δάκρυα στα μάτια. Πιθανότατα από γέλιο και όχι από συγκίνηση, αλλά η ουσία είναι ότι ο στόχος επετεύχθη. Στο πλαίσιο του φολκλόρ (μετάφραση: γραφικού) εορτασμού που επικρατεί φέτος, ίσως θα πρέπει να κυκλοφορήσουν τσαντάκια μέσης με όψη αποδομημένης φουστανέλας, τα οποία δεν θα έχουν πάτο, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε λεφτά να βάλουμε μέσα. Το γεύμα στους επίσημους, αντί για μπισκότα με μελάνια σουπιάς, κιμά από γαρίδες και άλλα τέτοια φαντεζί, θα μπορούσε να περιορίζεται σε αποδομημένο μπακαλιάρο σκορδαλιά, με τα κόκκαλα τοποθετημένα στο πιάτο σε σωρό, ώστε να μπορεί να γίνει καλύτερα η εύρεση αυτών με θεατρικό τρόπο στην μπουκιά που βολεύει καλύτερα και τον Σωτήρη Κοντιζά να κοιτάει από δίπλα ικανοποιημένος.   

Αλλά, όπως είπαν και το 1821, τα επόμενα 200 χρόνια θα είναι δύσκολα. Καλή λευτεριά σε όλους μας!