Φαίδρας ‘Ερως - Κριτική

Μια γυναίκα φλέγεται από πόθο. Ένας νεαρός άντρας φλέγεται από αδιαφορία. Κοινό σημείο επαφής το σεξ. Μια οικογένεια – έμβλημα μιας χώρας. Η βασιλεία πέφτει. Ζήτω η βασιλεία. Τι κι αν οι βασιλείς αλληλοσπαράχτηκαν; Το ζητούμενο είναι να διατηρηθεί η φήμη της βασιλείας.

Με την Φαίδρα έχουν ασχοληθεί πολλοί, από την αρχαιότητα ως σήμερα. Η διαφορά της Σάρα Κέην είναι ότι ορμάται από τον μύθο για να γράψει τις σκηνές της ώστε να αφορούν τον σύγχρονο θεατή. Και ότι γράφει είναι πέρα για πέρα αληθινό, όσα θεατρικά εφέ και να χρησιμοποιηθούν. Αν παρακολουθείς παραστάσεις των έργων της, το κάνεις γιατί εκτιμάς την ευφυΐα της συγγραφέως, όχι γιατί είσαι εθισμένος στην σπλάτερ αναπαράσταση, που επιλέγεται συνήθως. 

Όλα τα έργα της Κέην έχουν μια κινηματογραφική αίσθηση, άλλωστε κι η ίδια παραδεχόταν ότι η εικόνα είναι πολύ σημαντική. Αυτό το στοιχείο η Άντζελα Μπρούσκου το ασπάζεται και το αναδεικνύει, τόσο με τις βιντεοπροβολές που αντικαθιστούν τους ρόλους του «όχλου» όσο και με την ζωντανή αναμετάδοση των χαρακτήρων που παρακολουθούμε στο σκηνικό της παράστασης. Ο χώρος του ξενοδοχείου «Μπάγκειον» όχι μόνο ενδείκνυται αλλά γίνεται το φυσικό σκηνικό αυτής της κωμωδίας φθοράς και παρακμής, μέσα στο ξέφτισμα των τοίχων, την θλίψη μιας πάλαι ποτέ πολυτέλειας. Οι φωνές των ηθοποιών αντηχούν στους διαδρόμους γύρω από την παλιά αίθουσα χορού που παρακολουθούμε την παράσταση να εξελίσσεται. 

Η δυναμική είσοδος της Φαίδρας (Παρθενόπη Μπουζούρη) με τα εφέ των φλας και την είσοδο του γιατρού (Τσιμάρας Τζανάτος) δίνει το στίγμα της παράστασης. Η ηπιότητα και ο διακριτικός κυνισμός του γιατρού, το προσεκτικό πλησίασμα του στην βασίλισσα, γίνεται αντίβαρο στην έντονη σωματοποίηση του πάθους της Φαίδρας. Η δυσκολία του να ξεκινάς με κρεσέντο για την Παρθενόπη Μπουζούρη φαίνεται κάτι απλό και κεκτημένο. Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς υποστηρίζει αυτή την αντίστροφη πορεία από τον παροξυσμό στην ησυχία, πως μεταμορφώνεται από μαινάδα σε ερωτευμένο κορίτσι, πως σταδιακά ανοίγει την βεντάλια όλων των αποχρώσεων του έρωτα από την βαθιά απελπισία ως την ήσυχη αποδοχή της μοναξιάς του. 

Θεωρώ ως κορυφαία από συγγραφικής άποψης την σκηνή Ιππόλυτου (Γιάννης Παπαδόπουλος) και Ιερέα (Τσιμάρας Τζανάτος). Μια σύγχρονη ανάγνωση με ελαφρά στρέβλωση του Μέγα Ιεροεξεταστή από τους «Αδελφούς Καραμαζώφ», για την υποφαινόμενη. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνευτικής προσέγγισης που επιτρέπει στην φιλοσοφία του Ιππόλυτου να εξηγήσει την στάση ζωής του. Τίποτα στην αρχική εμφάνιση και φέρεσθαι του Ιππόλυτου δεν προϊδεάζει τον θεατή για αυτόν τον σωκρατικό μονόλογο, όπου ο Ιερέας δεν έχει άλλη επιλογή παρά να γονατίσει και να αποτίνει φόρο τιμής σε έναν έκπτωτο θεό. Ο Τσιμάρας Τζανάτος περικυκλώνει τον Ιππόλυτο, μέσα στην ανθρώπινη αλαζονεία της πίστης του δόγματος, μέχρι να διαπιστώσει την μικρότητα του και να αφεθεί στην λατρεία ενός ετερόκλητου Διονύσου. 

Προσωπικά θεωρώ την Σάρα Κέην κορυφαία συγγραφέα, το έργο της όσο και να το εικονογραφήσεις δεν μπορεί να αποδεσμευτεί από την βαρύτητα του ελλειπτικού πλην αφόρητα εγκεφαλικού λόγου. Αυτό που με όχλησε ήταν ο θόρυβος της φωνής που δεν μου επέτρεπε να ακούσω την ομιλία. Υπάρχουν στοιχεία ποίησης στο έργο «Φαίδρας Έρως» και την ποίηση δεν την εξαπολύεις σαν τσουνάμι, την αποδεσμεύεις σαν την παλίρροια μετά την άμπωτη. Ο ρόλος της Νατάσας Εξηνταβελώνη ως Στρόφη, της επέτρεψε να διατηρήσει αυτή την ισορροπία, να μην υπερτερήσει η συγκινησιακή φόρτιση, αλλά να αναδειχθεί μια ήπια συναίνεση συναισθηματικού φορτίου και λογικής επεξεργασίας αφήνοντας να διαφανεί το ηθικό πλαίσιο μέσα σε μια αήθη συνθήκη. 

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης, Σκηνοθεσία - Εικαστική Άποψη: Άντζελα Μπρούσκου, Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέξανδρος Πολιτάκης, Μουσική: Αλέξης Εφραιμίδης, Κατασκευή σκηνικού: Κομνηνός Κουσιέρας, Bοηθός σκηνοθέτη:Θάνος Χατζόπουλος, Φωτογραφία & Live video: Άντζελα Μπρούσκου

Παίζουν: Παρθενόπη Μπουζούρη, Γιάννης Παπαδόπουλος, Τσιμάρας Τζανάτος, Νατάσα Εξηνταβελώνη

Συμπαραγωγή της Constantly Productions και του Θεάτρου Δωματίου. 

Το Θεάτρο Δωματίου επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού για την συγκεκριμένη παράσταση.

• Tο έργο είναι κατάλληλο για άτομα άνω των 18 χρόνων

Ξενοδοχείον Μπάγκειον, Πλατεία Ομονοίας 19, 694 5054160

Παραστάσεις: Πέμπτη έως Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:30 (έως 06 Δεκεμβρίου 2020)

Διάρκεια: 1 ώρα και 30 λεπτά

Εισιτήριο: 15 ευρώ, 8 ευρώ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων), 5 ευρώ (ατέλειες)