Finchley Road - Κριτική

Finchley Road, ένας δρόμος του Βόρειου Λονδίνου δίνει το όνομά του στην δεύτερη δισκογραφική κυκλοφορία του Πάνου Μπίρμπα. Μια δουλειά πλήρης, συμπαγής κι ακέραια. Δέκα τραγούδια, δέκα ιστορίες καλύτερα, στο ύφος των αγαπημένων του "αφηγητών ιστοριών" (story tellers) Leonard Cohen και Nick Cave. 

Το καλαίσθητο εικαστικό μέρος του cd σε προδιαθέτει για το τι πρόκειται να ακούσεις, αλλά είναι και παραπλανητικό ωστόσο. Μέσα από την σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων ο Πάνος αφήνει ανοιχτή μια χαραμάδα ελπίδας και αισιοδοξίας. Το μαύρο δέχεται πινελιές του κίτρινου, του κόκκινου και του λευκού...

Ο Πάνος Μπίρμπας σε αυτό το άλμπουμ δείχνει ωριμότερος στιχουργικά, μουσικά και φωνητικά και καταφέρνει να δημιουργήσει ένα αποτέλεσμα που άνετα στέκεται στις διεθνείς παραγωγές. Από τις μελωδικές μπαλάντες σε οδηγεί στο σημερινό ανεξάρτητο ροκ, κι από την ήρεμη σε οδηγεί στην άγρια πλευρά του δρόμου (που θα έλεγε κι ο Lou Reed). Προσωπικά βιώματα, ιστορίες φίλων κι ο έρωτας... ο έρωτας γυμνός κι ανεπιτήδευτος, σου φανερώνεται με θράσος κι ειλικρίνεια και θέλει να σε παρασύρει στον ονειρικό του κόσμο χωρίς να ξεχνά την πραγματικότητα. 

Ο Πάνος σε παρασύρει πάλι με τον συναισθηματικό τόνο της φωνής του, από τον λυγμό περνά στη χαρά, κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, ντραμς και δεύτερα φωνητικά γεμίζουν με τον καλύτερο τρόπο τα τραγούδια, η ζωή είναι όμορφη τελικά, η μουσική κι οι στίχοι του Finchley Road σε προδιαθέτουν για αυτό. Ένα άλμπουμ που χρειάζεται κάποια ακούσματα για να εξοικειωθείς, αλλά όταν γίνει αυτό σε "στοιχειώνει" και σε ακολουθεί παντού. Εν κατακλείδι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς στην Ελληνική αγορά που προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Ο σαμάνος της  Finchley Road θα ήταν χαρούμενος ακούγοντας αυτό το αποτέλεσμα, εσείς;

Υ.Γ.: Το παραπάνω εννοείται γράφτηκε ακούγοντας το cd, με επαναλαμβανόμενο repeat στο Tears Like Raindrops που είναι και το αγαπημένο του γράφοντος.