Four no reason - Κριτική

«Η ζωγραφική μου είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι — προκαλούν μυστήριο και, πράγματι, όταν κάποιος βλέπει έναν από τους πίνακές μου, θέτει στον εαυτό του αυτήν την απλή ερώτηση: «Tι σημαίνει αυτό;» Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι — είναι απλώς άγνωστο.» Ρενέ Μαγκρίτ 

Η Νάντια Παλαιολόγου, χορογραφεί και σκηνοθετεί την νέα performance της ομάδας της New_ton Company, με τίτλο «four no reason», εμπνεόμενη από το συνολικό έργο του Magritte. Αναγνωρίσιμα έργα όπως Οι Εραστές, Ψάρι έξω απ’ το νερό, Ο γιός του Ανθρώπου, Η τέχνη της συζήτησης, γίνονται οι φιγούρες, ο καμβάς και μια ιστορία που διηγούνται τέσσερις ερμηνευτές πάνω στην σκηνή του θεάτρου Άλφα Ιδέα, υπό τους ήχους των The little thieves Μάριος και Βασίλης Κλεφτάκης, και τις φωτιστικές συνθήκες του Δημήτρη Κουτά  που αναλαμβάνουν να μας μεταφέρουν το ονειρικό αδιέξοδο του σουρεαλισμού. 

“... Οnce upon a time the world was round..”, ακούγεται να αφηγείται μελωδικά μια γυναίκα ενώ οι ‘γιοί του ανθρώπου’ που ερωτοτροπούν, μάχονται, τρώνε, κοιμούνται, συνομιλούν και κυρίως δεσμεύονται σε μια αέναη κίνηση, δημιουργούν μικρές ιστορίες δράσης χωρίς λόγια. Από τις πιο δυνατές στιγμές είναι η σκηνή με τα μήλα, ο θόρυβος της φρουτώδους σάρκας που ξεσκίζεται, ενώ η εικόνα φέρνει αναφορές στον Οργουελ και την Φάρμα των Ζώων, αποδεικνύει πως η σουρεαλιστική εκκίνηση μιας καλλιτεχνικής εκφρασης μπορεί να απελευθερώσει την δημιουργία. Αν και στον πίνακα του 1945 «Η καλή τύχη» υπάρχει λεπτομέρεια με το συμπαθές ζώο.

Είναι πολύ ενδιαφέρον και συγκινητικό όταν στήνεται ένας καμβάς εξ αρχής με στοιχεία από τα «Θαύματα της Φύσης» και τον «Μεγάλο Πόλεμο», ενώ η επικράτηση του μπλε χρώματος  όπως ακριβώς και στο έργο του Μαγκρίτ διαδηλώνεται σε διαφορετικές αποχρώσεις, ενώ ένα σμήνος από μπλε χέρια ξεπηδούν από το στήθος της ερμηνεύτριας. Το κυριώτερο είναι πως πραγματικά η σκηνή γίνεται πίνακας, και οι φωτισμοί του Δημήτρη Κουτά συνηγορούν σε συνεργασία με το εφέ του καπνού προς αυτή την λειτουργία ενός μη-χώρου. 

Ο σουρεαλισμός και ο Μαγκρίτ, γίνονται μια εξαιρετική αφετηρία για την παράσταση της Νάντιας Παλαιολόγου, προσφέροντας πρωτίστως μια εικαστική δημιουργία, όπου ο χορός  γίνεται η κίνηση του πινέλου και η προοπτική των πινάκων – σκηνών που εναλλάσσονται. 

Info Παράστασης