Φραγκίσκος Σαμοΐλης / InnerWish – Interview

Οι InnerWish φαίνεται ότι περνάνε τη δεύτερη (και καλύτερη) νιότη τους: Έχουν βγάλει έναν εξαιρετικό δίσκο (“Innerwish”), η σύνθεση του συγκροτήματος είναι από τις καλύτερες της ιστορίας τους και κλείνουν 20 χρόνια παρουσίας στο χώρο, πιο ενεργοί από ποτέ. Το Σάββατο 5/11 θα τους δούμε στο Piraeus Academy 117 μαζί με τους Marauder και τους Sunburst. Η συζήτηση με τον Φραγκίσκο Σαμοΐλη που θα διαβάσετε, διεξήχθη μεταξύ καφέ, τσίπουρου, γέλιων και προτάσεων για σειρές και νέους δίσκους.

Να ξεκινήσω δίνοντας συγχαρητήρια για τον καινούριο δίσκο που νομίζω ότι είναι η καλύτερη σας δουλειά. 13 κομμάτια, χωρίς ούτε ένα τραγούδι για να γεμίζει απλώς τον δίσκο. Πόσο βοήθησε η έλευση του Γιώργου Εικοσιπεντάκη και η δημιουργία μιας σταθερής σύνθεσης τόσο στη προετοιμασία του δίσκου όσο και στα live. 

Αν δεν υπήρχε ο Γιώργος και ο οποιοσδήποτε Γιώργος ως τραγουδιστής, ο δίσκος δεν θα έβγαινε ποτέ. Είχαμε σταματήσει τα πάντα, δεν ασχολούμασταν με τη σύνθεση και περιμέναμε πρώτα να βρούμε τραγουδιστή και μετά να ασχοληθούμε με τα υπόλοιπα. Εντάξει, είναι ωραίο να γράφεις τα τραγούδια και να λες «θα ήταν ωραίο έτσι», αλλά χρειάζεται να ξέρεις τη φωνή που θα πει το τραγούδι για να δεις αν ταιριάζει το κουπλέ, το ρεφραίν κλπ.  

Σε βοηθάει όταν είναι σταθερό το line-up; Αλλάζει κάτι για σένα, ως μουσικό, όταν έχεις δίπλα σου για χ, ψ χρόνια στα live τον άνθρωπο που έχεις και στις πρόβες στο studio ή δεν σε επηρεάζει τόσο;    

Κοίτα, αν εξαιρέσεις τον Γιώργο που είναι ο πιο «νέος», εγώ είμαι ο αμέσως προηγούμενος, οπότε δεν ξέρω πόσο σταθεροί ήμασταν και πριν έρθει ο Γιώργος, στην ουσία κι εγώ καινούριος ήμουν και είναι το πρώτο μου album. Κατά κανόνα βοηθάει να έχεις κάτι σταθερό γιατί πέρα του μουσικού υπάρχει και το ανθρώπινο στοιχείο στην μέση. Συνεννοείσαι πρώτα από όλα σαν άνθρωπος με τον άλλον, δεν είσαι ρομπότ. Μιλάς, συζητάς, δεν είναι 5 παρτιτούρες, παίζεις, τελείωσε, αυτό είναι. Έχει να κάνει και πως δουλεύει ο καθένας, εμείς δουλεύουμε ως ομάδα. Πολλές μπάντες δουλεύουν με την  λογική του «Γράφω ένα τραγούδι, στο στέλνω, αυτό είναι το μπάσο σου, τα ντραμς σου και άντε κάνε και καμιά μικρή αλλαγή». Χίλιες φορές  το σταθερό line-up. 

Πιστεύεις ότι οι InnerWish λόγω της ιστορίας τους έπρεπε να προσπαθήσουν περισσότερο από άλλα συγκροτήματα για να αποδείξουν την αξία τους και επιτέλους να καθιερωθούν στην ελληνική σκηνή όπως τους αξίζει; 

Νομίζω ότι λίγο-πολύ ως ένα σημείο, ο καθένας παίρνει σχεδόν ό,τι του αξίζει. Πάντα υπάρχουν παράγοντες που σ’ εμποδίζουν, αλλά εσύ καθορίζεις το μέλλον σου. Αν οι InnerWish κάποτε δέχτηκαν μια πρόταση για να παίξουν σε 50 συναυλίες με τους RAGE και την είχαν δεχτεί, μπορεί να ήταν άλλη η θέση της μπάντας σήμερα. Ίσως δεν το κυνήγησαν όσο μπορούσαν. Δες για παράδειγμα τους Rotting Christ, το καλύτερο παράδειγμα που θα λέω πάντα: τα παιδιά έφτυσαν αίμα. Τους έκατσε κάτι καλό στην πορεία, όπως με τον Gus G ή τους Suicidal Angels, αλλά σκίστηκαν γι’ αυτό και καλά κάνουν και είναι στο status που είναι. Υπάρχουν μπάντες που είναι υπερτιμημένες, μόδες, σημεία των καιρών, αλλά νομίζω ότι είμαστε καλά εκεί που είμαστε εμείς. Εγώ είμαι χαρούμενος μ’ αυτά που έχουμε κι ό,τι καινούριο προκύπτει καλό είναι.  

Οι InnerWish δεν έχουν την «κλασική» θεματολογία του είδους, αλλά επιλέγουν πιο εσωτερικούς στίχους και θέματα. Πιστεύεις ότι αυτό σας ξεχωρίζει και σας κάνει πιο ιδιαίτερους ή απομακρύνει τους παραδοσιακούς, ακραιφνείς οπαδούς που θέλουν σπαθιά και δράκους; 

Κοίτα τα αγαπάω τα σπαθιά και τους δράκους! Ακούω Blind Guardian μέχρι «αηδίας», πεθαίνω! 

Μαζί σου! 

Απλώς στα δικά μου κι επειδή στο τελευταίο album έγραψα σχεδόν όλους τους στίχους, προτιμώ να γράφω κάτι πιο ρεαλιστικό. Έχουμε τόσα προβλήματα γύρω μας που προτιμώ να μιλήσω για κάτι τέτοιο ή να εκφράσω την άποψη μου, την ανησυχία μου, το άγχος μου κι αφήνω τις άλλες μπάντες που γουστάρω να μιλάνε για δράκους. Και να σου πω και κάτι; Δεν είναι πάντα εύκολο να γράψεις για δράκους και να μην γίνεις γραφικός! (γελάει) Προτιμώ τον ρεαλισμό. Η ουτοπία είναι ωραία, αλλά έχει κι ένα όριο. Εδώ κάποιοι μας λένε ότι είμαστε «χριστιανικό metal»… 

Σε πολλά sites να ξέρεις είστε καταχωρημένοι έτσι! 

Οκ, σ’ αυτό από την μία μπορεί να φταίει λίγο κι η εταιρεία μας που έχει ανοιχτή την ταμπέλα. Αλλά να σου πω την αλήθεια, δεν βρίσκω και πολλούς χριστιανικούς στίχους. Αν εξαιρέσεις τον πρώτο μας δίσκο που ήταν μέσα κι ο Γιάννης (Παπανικολάου, μετέπειτα μοναχός και μέλος των «παπαροκάδων»). 

Να σε διακόψω: Θεωρείς ότι η περίπτωση με τον Γιάννη και όλος ο θόρυβος που δημιουργήθηκε για τον λάθος λόγο έκανε τους μεταλλάδες να είναι απαξιωτικοί απέναντι στο συγκρότημα;  

Αυτό δεν μπορείς να το ελέγξεις ποτέ. Από την μία μπορεί να υπάρχει κάποιος που θα τον κερδίσεις γι’ αυτόν τον λόγο και από την άλλη μπορεί να χάσεις κάποιον άλλο. Ό, τι και να κάνουμε, ο γνώμονας είμαστε εμείς: «Μου αρέσει  αυτό που κάνω; Ωραία - Θα αρέσει στους άλλους; Δεν ξέρω». Και με τον καινούριο δίσκο εμείς ήμασταν ενθουσιασμένοι, μας άρεσε πάρα πολύ, αλλά δεν ξέραμε αν θα πιάσει. Είχαμε να βγάλουμε δίσκο 6 χρόνια και δεν ξέραμε τι θα γίνει. Τελικά, και σύμφωνα με τις πωλήσεις που μας στέλνει η εταιρεία, ο δίσκος τα έχει πάει καλύτερα από όλους τους άλλους μέχρι σήμερα. Δεν μπορείς να ξέρεις που θα τον «πιάσεις» τον μεταλλά. Εδώ σε ένα live πας και «τσακώνεσαι» με τον φίλο σου για ποιο κομμάτι δεν άκουσες!

Αυτό με τις πωλήσεις ήταν η επόμενη ερώτηση μου. Πόσο εύκολα είναι τα πράγματα στην εποχή του download και δη στην Ελλάδα για ένα metal συγκρότημα; Θεωρείς ότι τα metal συγκροτήματα είναι πιο «τυχερά», καθώς ο μεταλλάς θα αγοράσει τον δίσκο, την μπλούζα και γενικά θα στηρίξει το συγκρότημα; 

Σε ένα βαθμό ισχύει αυτό ακόμα, πολύ πιο περιορισμένα από ό, τι κάποτε, αλλά και πάλι ο metal οπαδός είναι πιο δεμένος με το συγκρότημα. Στην Ελλάδα βέβαια, μπορεί να λειτουργεί διαφορετικά, καθώς λίγο - πολύ όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Δεν είσαι ακριβώς η «μπάντα» κι ο «οπαδός». Λίγο - πολύ είμαστε ένα μικρό γαλατικό χωριό εδώ. Όταν πας έξω καταλαβαίνεις απολύτως το «είμαστε μπάντα». Όπως αντίστοιχα όταν έρχονται μπάντες του εξωτερικού που τους βλέπεις σαν τελείως επαγγελματίες και σαν κανονικές μπάντες και μπορεί στο δικό τους χωριό στη Σουηδία πχ να ναι από κάτω (στη συναυλία) ο Κώστας ο γείτονας, η Σούλα η ξαδέρφη κλπ. Πάει καλά (ο δίσκος). Πραγματικά πάει καλά και με τα δεδομένα της εποχής μας και στην Ελλάδα παραδόξως. Ειδικά όταν ξεπερνάς μπάντες -και δεν το λέω με χαζή λογική τύπου «α πουλήσαμε 500 κόπιες, οι άλλοι 100, άρα είμαστε καλύτεροι από τους Χ Motorhead». Είναι αστεία η σύγκριση. Στην Ελλάδα υπάρχει πλέον λίγο παραπάνω στήριξη στο ελληνικό στοιχείο. Καλό μεν, μέχρι ενός ορίου όμως, γιατί ξαφνικά ό, τι ελληνικό βγαίνει είναι τέλειο, που κανείς μας δεν είναι τέλειος. Ευτυχώς, έστω κι έτσι, υπάρχει η παραπάνω στήριξη στην ελληνική σκηνή. Αλλά για να ζήσεις απ’ αυτό… (γελάει) 

Ακούγοντας τις δουλειές σας και κυρίως τον τελευταίο μου έρχονται στο μυαλό εκτός των άλλων Stratovarious, Crimson Glory και σε σημεία Queensryche. Σας τιμούν αυτές οι παρομοιώσεις, σας αγχώνουν ή δεν σας αρέσει να σας παρομοιάζουν με άλλα συγκροτήματα, έστω κι αν αυτά είναι ιερά τέρατα του χώρου.  

Δεν το γλιτώνεις αυτό. Δεν ανακαλύψαμε τον τροχό με αυτό που παίζουμε. Προφανώς το παίζουν κι άλλοι, έχει επιρροές, άρα αναγκαστικά θα γίνει η σύγκριση εντός ή εκτός εισαγωγικών. Εννοείται ότι γουστάρω να με συγκρίνουν με μπάντες του εξωτερικού γιατί ίσως έτσι φαίνεται ότι είσαι και λίγο πιο επαγγελματίας. 

Δεν σε αγχώνει αυτό; 

Αν έκανα κόντρα μπορεί. Τώρα όμως όχι. Κάνω αυτό που κάνω και με πάει όπου με πάει. Κι άλλωστε οι επιρροές είναι κάτι σχετικό. Θυμίζεις κάτι στον ακροατή αναλόγως των ακουσμάτων του. Κι είναι και τα ακούσματα μέσα στην μπάντα. Είμαστε 6 άνθρωποι με τελείως διαφορετικά ακούσματα: από classic rock και AOR μέχρι death και black metal. Προφανώς και δεν περνάνε όλα αυτά στην μουσική μας, αλλά όσοι ασχολούμαστε με την σύνθεση βάζουμε και λίγο από τα ακούσματα μας μέσα. Εγώ γουστάρω τη σύγκριση και το θεωρώ τιμητικό όταν αφορά μεγάλες μπάντες.  

Συμφωνώ! Πες μας κάποιο αστείο ή περίεργο περιστατικό από συναυλία των InnerWish;  

Κοίτα εγώ είμαι πίσω και δεν βλέπω καλά τον κόσμο και τα σκηνικά. Τα περισσότερα από αυτά τα αστεία είναι μεταξύ μας, τύπου «πωπω χάλια παίξαμε σήμερα». Εκεί κάναμε τα τάδε λάθη, ξέρεις, αυτά που μόνο εσύ καταλαβαίνεις κι από κάτω να σου λένε «παίξατε τρομερά». Κι εσύ να λες μα στο 2:38 έκανα αυτό που δεν είναι έτσι! Τα περισσότερα από τα αστεία είναι συνήθως εκτός Ελλάδας, γιατί εκεί είναι άγνωστοι και βλέπεις «άκυρο» κόσμο. Παίζαμε Ολλανδία και μέσα στον κόσμο του φεστιβάλ είναι μια παρέα 10 ατόμων με έναν θεό τύπο, ο οποίος θυμίζει άνετα κάθε καλτ φιγούρα μεταλλά. Μετά από κάθε τραγούδι, ούρλιαζε, αλλά όταν λέμε ούρλιαζε, ήταν τόσο πολύ πού που μετά από κάθε τραγούδι σταματούσαμε. Δεν μιλούσαμε ούτε εμείς, ούτε ακουγόταν κάτι από το κοινό και περιμέναμε όλοι να ουρλιάξει για να χειροκροτήσουν. Τον είχαν αγαπήσει όλοι. Ανάθεμα αν κατάλαβε τι είδε εκείνο το βράδυ. Πολλά, πολλά…  

Είσαι πάνω στην σκηνή και παίζεις. Τι είναι χειρότερο να βλέπεις από κάτω; Απαθές κοινό ή λιγοστό κοινό; 

Απαθές. Μακράν. Προτιμώ να βλέπω κάτω 10 άτομα και να τα κάνουν όλα μπάχαλο, όπως πχ πας Αγρίνιο και παίζεις μπροστά σε 100 άτομα και νομίζεις ότι παίζεις στο Wembley Arena, σφαγή, παρά να παίξω μπροστά σε 5000 ανθρώπους και να μην υπάρχει παλμός. Σου περνάει από το μυαλό ότι ίσως δεν κάνεις κάτι εσύ καλά. Εντάξει, υπάρχουν και μέρη που το κοινό είναι «κρυόκωλο», αλλά στα υπόλοιπα αναρωτιέσαι μήπως δεν το κάνεις καλά. Προτιμώ να το κάνω καλά για 100 παρά να μην το κάνω καλά για 5000. Χίλιες φορές. 

Μουσικός/ συγκρότημα που δεν θα παραδεχόσουν ότι σ’ αρέσει αλλά είναι η ένοχη απόλαυση σου. 

(Γελάει) Τώρα θα γίνουμε ρεζίλι! Από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω … Pink, την αγαπώ αν και όχι τόσο τώρα που άρχισε την γυμναστική! Ακούω Αλκίνοο Ιωαννίδη, μ’ αρέσει πάρα πολύ! Και πάνω από όλα τα μουσικά μου ακούσματα είναι η Loreena Mckennitt (Καναδή μουσικός, αρπίστρια, πιανίστρια κλπ που παίζει world music με κέλτικα στοιχεία). Πίσσα και πούπουλα αν συνεχίσω, καλά δεν είναι τρία; (γελάει). 

Συντάκτης στο Rock Hard, DJ στο Underground, drummer σε δύο συγκροτήματα (InnerWish και Diviner), τι άλλο δεν έχουμε δει από σένα; Ζωγραφική πχ; 

Ναι, αν θες να δεις έναν κύκλο με 3 γραμμές για ανθρωπάκι…Όχι εντάξει, είμαι άχρηστος στη ζωγραφική. Δουλειά κανονική. Πρέπει να δουλεύεις για να κάνεις όλα τα υπόλοιπα που σου αρέσουν. Εκτός αν περιμένεις να ζήσεις από αυτό και είσαι “rock star” στην Ελλάδα, γιατί έχουμε κι από αυτούς … Έχουμε μπαντάρες, όπως οι Suicidal Angels πχ, που είναι τόσο καλά παιδιά, που αν τους πεις rock star θα ξενερώσουν. Και βλέπεις άλλους που δεν έχουν κάνει τίποτα και έχουν τουπέ 1000 καρδιναλίων. Έχουμε μπαντάρες, μουσικάρες αλλά πρώτα από όλα δουλειά. Δεν έχω χρόνο για κάτι άλλο. Αν μεγαλώσεις την μέρα και την κάνεις 32 ώρες… 

Καλά και αυτό να γίνει, το πολύ-πολύ να παίζεις και σε κάνα τρίτο συγκρότημα! 

Ύπνο θέλω! Θα προλαβαίνω να κοιμάμαι!  

Τι να περιμένουμε από το επερχόμενο live των InnerWish;  

Κοίτα, θα παίξουμε 2 ώρες περίπου, οπότε θα ακουστούν κομμάτια από όλη την ιστορία μας. Έχουμε και δύο μπάντες μαζί που εγώ προσωπικά γουστάρω πολύ. Οι Sunburst είναι καινούριοι ως μπάντα, αλλά καθόλου καινούριοι ως μουσικοί και είναι όλοι υπερπαίχτες ένας προς έναν. Τα παιδιά είναι στο θεό παιχτικά και τεχνικά. Και ο Κώστας Μυλωνάς στα τύμπανα, κι ο Gus Drax είναι παιχταράδες! Ο Μυλωνάς έφτασε πολύ κοντά στο να παίζει στους Slipknot…Το παιδί είναι «ζώο» στα τύμπανα, τρομακτικός ντράμερ. Και τεχνικά είναι θεοί, αν και δεν μου λέει κάτι η τεχνική, αλλά η μουσική. Ο Gus (Drax) είναι για μένα από τους κορυφαίους αυτή τη στιγμή και έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Κι οι Marauder που βγάλανε και πολύ ωραίο δίσκο και είναι και ιστορία. Ωραίο το νέο, αλλά ωραία κι η ιστορία. Στα δύσκολα της ελληνικής σκηνή, κάποιοι την κρατούσαν ζωντανή. Τώρα που έχει πάρει τα πάνω της, υπάρχουν άπειρες μπάντες από πολλά είδη που είναι super, αλλά κι η ιστορία μετράει. Η βραδιά ξεκινάει στις 19:30 με τους Sunburst και τελειώνει στις 23:30 με μας. Ε, νομίζω 4 ώρες με εισιτήριο €10 είναι καλά! Και σε ωραίο χώρο. Θα ανέβει κι η χορωδία στη σκηνή σε 4 κομμάτια, ελπίζω να είναι ένα ωραίο live.

Εννοείται ότι θα είναι ωραίο! Συνεχίζω με ερωτήσεις: Οι πεποιθήσεις ενός καλλιτέχνη πρέπει να επηρεάζουν τη γνώμη του κοινού για την μουσική του; 

Αν σου έλεγα ναι, δεν θα ίσχυε για την Ελλάδα γιατί αν σε πειράζει κάτι σε κάποιον και σου αρέσει ο καλλιτέχνης λες «δεν πειράζει, εγώ την μουσική ακούω». Έχω ξενερώσει με μπάντες που έχω γνωρίσει. Θα ακούσω και πάλι την μουσική τους, αλλά θα το δω πιο ψυχρά, όχι «οπαδικά». Αν μ’ αρέσει η μπάντα, αλλά με ενοχλεί το τάδε μέλος, θα πάω στο live τους. Απλώς να έχεις μέτρο: ή θα το κάνεις για όλους ή για κανέναν. Πίστευε ό,τι θες αλλά άστο έξω από την μουσική. Αν θες να το έχεις μέσα, οκ, όποιος θέλει ακολουθεί. Απλώς πιστεύω ότι έχουμε χάσει το μέτρο και κατηγοριοποιούμε πολύ εύκολα τους ανθρώπους. Εύκολα βάζεις ταμπέλα σε κάποιον, χωρίς να στηρίζεται κάπου. Τα άκρα δεν τα γούσταρα ποτέ.  

Ακολούθησε μια συζήτηση για τους Pantera και τους «χαιρετισμούς» του Anselmo, τους Metallica και κατά πόσον μπορεί να θεωρηθεί ακροδεξιός ο Αμερικάνος James Hetfield με την μπλούζα «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ», την ελληνική σημαία που χαρακτηρίζει κάποιον, την αγγλική σημαία που κουνάει ο Dickinson χωρίς πρόβλημα, τις κατηγορίες που δέχτηκαν οι Motörhead λόγω της τρέλας του Lemmy με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και άλλα αντίστοιχου περιεχομένου. 

Ποια σειρά ή ταινία θα ήθελες να ντύσεις με την μουσική σου;

Τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (γελάει). Αυτό έπρεπε να έχει γίνει από Blind Guardian. Θα ήθελα να ακούσω το “Rain Of A Thousand Years” σε μια επική ταινία για την Ελλάδα με θέμα την ιστορία ή την μυθολογία, αλλά να ναι καλύτερη από την Τροία ε; Και όχι στη Ζήνα! (Γελάει) Αλλά η Lucy Lawless μπορεί να έρθει σε κάποιο live μας! 

Πες μας μια BOEM στιγμή σου

Όλη μου η ζωή! Θα είμαι αυτός που είμαι κι όποιος γουστάρει. Όχι εις βάρος σου, σε σέβομαι αν με σέβεσαι. Αν δεν με πας, δεν με πας!  

Σε πάμε Φραγκίσκο! Ευχαριστούμε για τη συνέντευξη-συζήτηση και θα σας δούμε ζωντανά και το Σάββατο 5/11! 

Οι InnerWish με τους Maruder και Sunburst θα εμφανιστούν το Σάββατο 5/11 στο Piraeus Academy.