French kiss

Η ιστορία παλιά. Η ιστορία καινούρια. Η ιστορία θλιβερή. 8 (αν δεν κάνω λάθος) ηλίθια ανεγκέφαλοι σκότωσαν 130 και βάλε άτομα. Στην πόλη του φωτός. Αυτό καλείται τρομοκρατία. Αυτό είναι θλιβερό. Είναι απαράδεκτο. Είναι αδιανόητο.

Ή μήπως όχι;

Καθημερινά σκοτώνονται δεκάδες, εκατοντάδες μάλλον στον πλανήτη. Ίσως και χιλιάδες. Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Ισραήλ, Συρία, Βυρηττός, Παρίσι. Καθημερινά, αθώοι πληρώνουν με τη ζωή τους, ξαφνικά, χωρίς να υπάρχει πλάνο συγκεκριμένο πέραν αυτό του τρόμου, σε βομβιστικές επιθέσεις, σε αποστολές αυτοκτονίας, σε συρράξεις, σε, σε, σε. Και προχτές ήταν το Παρίσι. Και να σου πω γιατί ήταν σοκαριστικό το Παρίσι πέραν της ωμότητας των εγκλημάτων; Ήταν σοκαριστικό γιατί το Παρίσι το έχεις αλλιώς στο μυαλό σου, το έχεις στο μυαλό σου σαν την Πόλη του Φωτός, σαν το Σηκουάνα, τον Πύργο του Άιφελ, τα κρουασάν και το Λούβρο, σα ρομαντική βόλτα, σαν προορισμό εορταστικό, σαν διακοπές, σαν κάτι όμορφο. Κι εγώ που δεν έχω πάει ακόμα αλλά σκοπεύω να πάω - σύντομα.

Κι εκεί, στο κάτι όμορφο, στο κάτι λαμπερό, συνέβη δολοφονική επίθεση με θύματα εκατοντάδες. Είναι λογικό να σοκαριστείς. Το είχες στο μυαλό σου σε ένα ασφαλές επίπεδο, δεν γνώριζες τα του Παρισίου - ούτε κι εγώ. Δεν γνώριζες παρά ίσως μόνον εξ ακοής, τα περί των γκέτων, και ίσως είχες ξεχάσει περί των Γαλλικών κτήσεων, σε έχει βλέπεις βουτήξει απ το σβέρκο η γερμανική και δορυφορικά φιλογερμανική μέγγενη, που τη Γαλλία τη φέρνεις στο μυαλό σου μόνο σαν λαμπρό πολιτισμό, μόνο σα διαφωτισμό, μόνο σαν υπέροχη μουσική και πεσμένα φύλλα έξω απ' τις Βερσαλλίες. Δεν γνωρίζεις αν συμμετείχε στο παρελθόν στη γέννηση του ISIS και αν έγινε αρωγός σε αυτά τα εγκλήματα μόνο για οικονομικούς λόγους. Μάλλον έτσι είναι.

Και πληρώνουν οι αθώοι - φυσικά. Βγήκαν μια βόλτα Παρασκευή βράδυ και ξαφνικά τους γάζωσαν τα Καλάσνικοφ και τους συνέθλιψαν οι βόμβες. Σφαίρες και βόμβες φανατικών ηλίθιων. Διότι αυτοί που μεταφράζουν μια οποιαδήποτε θρησκεία ως φονική εντολή, μόνον ηλίθιοι είναι, ανόητα πιόνια σε χέρια ειδημόνων που τους χρησιμοποιούν σα ζωντανές σφαίρες. Η οργή της καταπίεσης, του φανατισμού, της φτώχειας, του οτιδήποτε είναι η μεγαλύτερη τύφλωση. Και μέσα σ αυτήν την τύφλωση, η ζωή, το υπέρτατο δώρο, είναι άνευ αξίας. Δυστυχώς.

Και ας έρθω στα δικά μας. Κάποιοι, και καλά έκαναν, μίλησαν ή έδειξαν την πίκρα, τον αποτροπιασμό, την έκπληξή τους, βάζοντας τη γαλλική σημαία, τον πύργο του Άιφελ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, στα προφίλ τους στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Κάποιοι άλλοι, επίσης καλά έκαναν, όχι. Κι εκεί αρχίζει ο πανηλίθιος φεϊσμπουκικός εμφύλιος.

Γιατί αυτοί που έβαλαν δεν αντέδρασαν παρόμοια σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Προχτές επίσης έγινε βομβιστική επίθεση στη Βυρητό. Γιατί αυτοί που δεν έβαλαν, δεν έβαλαν. Ποιος πόνεσε πιο πολύ. Ποιος ασχολήθηκε με την Ελλάδα. Ποιος δεν ασχολήθηκε. Τι είπες εσύ, τι είπα εγώ και ποιος την έχει μεγαλύτερη. Το τι αντίκρισαν τα μάτια μου χθες και προχτές είναι άνω ποταμών. Ξέχασαν οι πατριώτες ότι οι Γάλλοι διαδήλωσαν πριν λίγο καιρό υπέρ της Ελλάδας. Βάλανε Ελληνικές σημαίες στα μούτρα. Βριστήκανε και αντάλλαξαν χυδαίες εκφράσεις. Επιχειρηματολογούσαν άσκοπα εκατέρωθεν. Ειρωνεία, κακία, χολή - γιατί; Επειδή το Παρίσι τι; Έπρεπε να σκοτωθούν τόσοι άνθρωποι ξαφνικά, μια Παρασκευή βράδυ; Έπρεπε τι; Να τιμωρηθεί η Ευρώπη; Μα δεν τιμωρήθηκε η Ευρώπη. Τυχαίοι άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και τώρα; Δεν θα είναι τα πράγματα λίγο χειρότερα; Για το κύμα προσφύγων από τη Συρία; Δεν θα φουσκώσει λίγο παραπάνω το φασιστικό αίσθημα των αμφιταλαντευόμενων; Δεν θα ειπωθούν ψέματα; Γιατί; 

Δεν μπαίνουμε όλο και πιο βαθιά σε έναν ακήρυχτο πόλεμο με θύματα αθώους; Δεν το καταλαβαίνεις ότι ο τρόμος που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει σε κλειδώνει όλο και περισσότερο σε αόρατες αλυσίδες; Γιατί φωνάζεις που κάποιοι πόνεσαν; Γιατί το γελοιοποιείς; Τι σε νοιάζει; 

Συνέλθετε. Η ειρωνεία και το μίσος οδηγούν σε ακόμα χειρότερες οδούς. Συνέλθετε. Ο κόσμος καίγεται γύρω μας. Μη χτενίζεστε.

ΥΓ. Το 2001, 2 αεροπλάνα έπεσαν στους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης σκοτώνοντας χιλιάδες. Ευτυχώς τότε δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. ποιος ξέρει τι θα είχαμε αντικρύσει...