Γαμημένο Σύμφωνο

Τις προάλλες ήταν η κηδεία ενός αγαπητού καλλιτέχνη, του Μηνά Χατζησάββα, γνωστού ηθοποιού και πολύ αγαπημένης φυσιογνωμίας.

Στην κηδεία λοιπόν του Μηνά, ο επί 25 χρόνια σύντροφός του, μέσα στη θλίψη, την πίκρα και την απίστευτη ταλαιπωρία που έχει υποστεί - ξέσπασε. Και μίλησε για το «γαμημένο» το σύμφωνο συμβίωσης. 

Και τότε, όλα τα μέσα, στο ίντερνετ τουλάχιστον, προέβαλαν το θέμα. Καλά έκαναν. Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι τι ειπώθηκε από κάτω από τον λεγόμενο «απλό» άνθρωπο. Τι κορώνες μίσους, τι κραυγές απόγνωσης, τι υστερίες τύπου «τι θα πω στα παιδιά μου», τι κηρύγματα περί ανωμαλίας, περί σατανά, περί δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, για ένα θέμα απλό και ανθρώπινο. Για ένα θέμα που οι περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες έχουν λύσει ή είναι έτοιμες να λύσουν. 

Όχι όμως εδώ. Εδώ, πέραν των θρησκόληπτων, εμφανίζονται αηδιασμένα και πρόσωπα πολιτικού κύρους, εμπαίζουν τον πόνο και την ταλαιπωρία του ανθρώπου αποκαλώντας τον «αξύριστη χήρα». Εδώ, στην Ψωροκώσταινα βλέπεις υπάρχουν οι νοικοκυραίοι, οι εν δυνάμει νοικοκυραίοι και οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν. Για ποια δικαιώματα μιλάμε; Πως τολμά ο επί 25 χρόνια σύντροφος του αποθανόντος να απαιτεί, να τολμά να απαιτεί να κηδέψει τον αγαπημένο του; Το κράτος δεν το αναγνωρίζει αυτό. Επειδή η κοινωνία μας είναι τόσο βαθιά οπισθοδρομική που ενώ εδώ και χρόνια το «γαμημένο» προαναγγέλλεται, το «γαμημένο» δεν έρχεται. Ο Γιωργάκης, καραμέλα. Ο Αντώνης το θάψε βαθιά. Ο Αλέξης το θέτει υπό δημόσια διαβούλευση και γενικώς τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. 

Υπάρχουν και οι φωνές που αναρωτιούνται αν είναι φλέγον θέμα εν μέσω οικονομικής κρίσης. Εδώ ο κόσμος χρωστά, δεν έχει δουλειά, αυτοκτονεί και τρώει μακαρόνια χαλασμένα, με το σύμφωνο συμβίωσης θα ασχοληθούμε; Κατά την ταπεινότατη μου άποψη, ναι, θα ασχοληθούμε. Όταν μιλάμε για θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη, θα ασχοληθούμε ΚΑΙ με αυτό. Όχι μόνον με αυτό. ΚΑΙ με αυτό. Γιατί μία - μία οι αδικίες οφείλουν να εκλείψουν. Μία - μία οι τρύπες οφείλουν να γεμίσουν.

Φυσικά υπάρχουν κι εκείνοι που αναρωτιούνται τι θα πουν στα παιδιά τους. Οι συγκεκριμένοι - κατά την ταπεινή μου άποψη - τίποτα. Δεν χρειάζεται να πείτε κάτι αγαπητοί. Δεν ξέρετε τι να πείτε διότι οι παρωπίδες δεν σας επιτρέπουν. Δεν ξέρετε τι να πείτε διότι αν δεν μπορείτε να αντιληφθείτε ότι υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικοί από σας και έχουν και αυτοί δικαιώματα, ε, δεν έχουμε και πολλά να εξηγήσουμε.

Και πολύς κόσμος αναρωτήθηκε αν κι εφόσον ο Μηνάς δεν είχε πει τίποτε δημοσίως επί του θέματος, ελάχιστοι άλλωστε γνώριζαν ότι ήταν ομοφυλόφιλος, ήταν σύμφωνος με το ξέσπασμα του συντρόφου του. Αυτό όμως δεν μπορεί να το ελέγξει κανείς.

Δεν ελέγχεται τι ήθελε ο Μηνάς. Αυτό είναι βέβαιο. Ας ελεγχθεί τι θέλουμε εμείς. Θέλουμε μια μερίδα ανθρώπων να είναι πολίτες 2ης κατηγορίας μόνο και μόνο επειδή ερωτεύονται άτομα του ιδίου φύλου; Αν το θέλουμε αυτό, αφήνουμε τα πράγματα ως έχουν. Αν όχι, οφείλουμε να τα αλλάξουμε επιτέλους. Και ναι. Πλέον είναι γαμημένο το σύμφωνο συμβίωσης που 200 χρόνια είναι προς ψήφιση και δεν ψηφίζεται ποτέ, επειδή Φαήλοι και Άνθιμοι και λοιποί σκοταδιστές είναι αντίθετοι. Είναι γαμημένο λοιπόν. Σε κάθε περίπτωση.