Για μια Ελένη (κι έναν Φιλιππινέζο)

Φευ! (Χμμμ... άραγε τόσο η Ελένη όσο κι οι τηλεθεάτριες της γνωρίζουν το αρχαιοπρεπές επιφώνημα;). Δεν μας έφταναν τα τόσα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν καθημερινά. Στην τηλεοπτική πορεία της Στεφανίδου, στο «ακέφαλο» δελτίο ειδήσεων του Mega, στους συμμετέχοντες του «Dancing with the stars» και στην πρωινή πρεμιέρα του Σεφερλή αναφέρομαι. Τι νόμιζες; Στην κρίση, την ανεργία, την Τρόικα, τις εκλογές, την Αμφίπολη και τη Μονόπολη; Όχι βέβαια! Ήρθε κι ένα ακόμη άγχος, μία αγωνία ρε αδερφέ, να προστεθεί στα άμοιρα κεφαλάκια σλας μυαλουδάκια μας, με μπόλικη δόση από ντεκαπάζ και κάτι από σχιστό μάτι.

Ξέχνα τον Niles που η Nanny Fine έπαιζε στο μικρό της δάχτυλο και με τον οποίο αντάλλασε απίστευτες μπιτσιές χαρίζοντας σκηνές άπειρου γέλιου στο «The Nanny» κάπου στα early 90’s. Τώρα έχεις την Ελένη (τη Μενεγάκη ντε!) που όχι μόνο διαθέτει... μπάτλερ, αλλά μάλιστα Φιλιππινέζο που φαίνεται να τα μαρτυράει όλα σε δημοσιογράφους σαν τον Χρήστο Νέζο. Ίσως και τη Σάσα Σταμάτη. Δεν παίρνω όρκο.

Οι σχέσεις, ο γάμος, τα νούμερα, ο λούτσος, οι εγκυμοσύνες, οι κουμπάροι, το διαζύγιο, ο Ματέο, τα Άχλα, οι παπαράτσι, το twitter κι άλλα πολλά...  Ελενιακά μας έχουν «απασχολήσει» τα τελευταία 20+ χρόνια μίας τηλεοπτικής βασιλείας. Μίας... αριστοκρατίας που, ε φυσικά, και θέλει τον μπάτλερ της εν ονόματι Τσαντ Μπαορί, που ‘κανε τη μέση Ελληνίδα τηλεθεάτρια το περασμένο ΣΚ ν’ απορεί, «μα καλά, έχει η Ελενίτσα (μας) μπάτλερ;». Ε και φυσικά  -η εμπαθέστατη- να ψάχνει κανάλι για να εκδικηθεί.

Έτσι, σε μία τηλεοπτική πραγματικότητα όπου η έλλειψη θεμάτων καλά κρατεί, απ’ το θάνατο του «θρυλικού» τετράποδου Λουκάνικου των διαδηλώσεων και του γάμου της μυκονόπληκτης Σίσσυς Φειδά (WTF?) περάσαμε σε μπάτλερ (ο θεός να τον κάνει), μηνύσεις και λοιπά φανταιζί. Και δώσ’του οι αναλύσεις σε πάνελ, εκπομπές. Δώσ’του τα 2σέλιδα ρεπορτάζ για το «τις πταίει;» σ’ εφημερίδες και περιοδικά. Και τώρα κοίτα μία αγωνία που την έχεις, ειδικά εσύ του βασικού μισθού για το σε ποιον πρώτα θα τα... ξεράσει όλα ο Φιλιππινέζος.

Κι ύστερα σου λέει ότι ο σουρεαλισμός τελειώνει στα έργα του Samuel Beckett. Αμ δε μανταμίτσα μου. Αμ δε...