Γιαννούλα η Κουλουρού – Κριτική

Πως είναι η εμμονή; Πως είναι γι’ αυτόν που την βιώνει και πως είναι γι’ αυτόν που την παρατηρεί; Πως μπορείς να παρασύρεις κάποιον σε μια απάνθρωπη φάρσα; Είναι απάνθρωπο να γελάς με την εμμονή κάποιου;Μια καλοστημένη φάρσα, στην Γιαννούλα από ολόκληρη την πόλη της Πάτρας, «έτσι για να γελάσουμε»! Ποιος γελά τελευταίος; Πόσο πόνο έχει το γέλιο; Ποιο το τίμημα της κώμωδίας; Μια παράσταση στα πρότυπα της Οπερέττας, με συγχρονη προσέγγιση της φόρμας, και ξεκάθαρο έρεισμα τη σύγρονη Ελληνική Αποκριά.

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου, ήδη από την παράσταση «Η Ωραία του Πέραν» έχει δείξει καταφανώς την πορεία που τον ενδιαφέρει να διαγράψει, καθώς ενσωματώνει ολοένα και περισσότερο την μουσική και την μελοποίηση της πρόζας, στην δραματική αναπαράσταση. Η «Γιαννούλα η Κουλουρού», σε κείμενο της Θεοδώρας Καπράλου σε συνδυασμό με την μουσική της Ματούλας Ζαμάνη, και την ενσωμάτωση της λυρικής απόδοσης της πρόζας, είναι μια χαρακτηριστική στιγμή για την σύγχρονη παραστασιολογία του μελοδράματος ή οπερέττας. 

Ο σκηνικός χώρος ( Ευαγγελία Θεριανού), εκτός του ότι ανασυστήνει τον χώρο στα πρότυπα μιας site specific performance, ζωντανεύει την κλειστοφοβική διάσταση ενός εφιάλτη που επαναλαμβάνεται σαν όνειρο στο μυαλό της Γιαννούλας. Το μπλε μπαλόνι που υπάρχει πάντα σαν αναφορά στο χώρο, σε συνδυασμό με την χρήση πλαστικού καλύματος αναπαράγει αυτή την αίσθηση θωλής εικόνας που έχουμε στα όνειρα. Ο σκηνικός χώρος παραπατά ανάμεσα στο πραγματικό και την εμμονή της Γιαννούλας, υποδεικνύοντας την ψυχική κατάσταση αυτής της γυναίκας που υπήρξε πραγματικά αναμεσά μας (γεννήθηκε το 1868 στην Πάτρα και πέθανε στην Κατοχή), και την ανικανότητα μιας κοινωνίας να συναισθανθεί την διαφορετικότητα. 

Η ερμηνευτική δεινότητα των Μιχάλης Συριόπουλος, Κίμωνας Κουρής, Αθανασία Κουρκάκη, οι οποίοι αναλαμβάνουν να υποδυθούν ένα «χορό» - τον χορό των Πατρινών-, με κορυφαίο τον Συριόπουλο είναι αριστοτεχνική. Η Έλενα Τοπαλίδου χαρίζει απλόχερα την φωνή και τον ψυχισμό της ολόκληρο στην Γιαννούλα. Είναι στιγμές που η «Γιαννούλα» της επισκιάζει τον χώρο ολόκληρο, στιγμές που αναγκάζουν τους συνερμηνευτές της πραγματικά να αναρωτηθούν τι είναι αυτό που της κάνουν, καθώς ο πόνος κι η απελπισία διαγράφονται απόλυτα στην φωνή και το σώμα της. Ντύνεται νύφη τρεις φορές, με την πρώτη να είναι μια συγκλονιστική σκηνη όπου το νυφικό σαν δώρο εξ ουρανου κατεβαίνει για να το ντυθεί, κατά την διάρκεια των επόμενων δύο αποπείρων, η Τοπαλίδου κατευθύνει την ερμηνεία της από τον ενθουσιασμό και την χαρά, προς την κτηνώδη και ενστικτώδη ανάγκη να ικανοποιηθεί η εμμονή της και τελικά στην απόλυτη απογοήτευση και αποκύρηξη της.

Η διαφορά ανάμεσα στον Σάτυρο και τη Σάτιρα, δεν είναι μόνο ένα ορθογραφικό στοιχείο, φυσικά. Η παράσταση του Παπαγεωργίου, συνδέει την σεξουαλικότητα του Σατύρου, και του Διονυσιακού στοιχείου, με την σάτιρα, το είδος αυτό που αναδεικνύει και μεγενθύνει τις λάθος τακτικές μιας κοινώνιας και των θεσμών της. Είναι μια εξαιρετική συνεργασία δραματουργίας και σκηνοθεσίας, ένα παράδειγμα προς μίμηση. 

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου, Κείμενο: Θεοδώρα Καπράλου, Σκηνογράφος: Ευαγγελία Θεριανού, Ενδυματολόγος: Βασιλική Σύρμα, Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου, Ηχολήπτης: Δημήτρης Δημητριάδης, Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα, Μουσική: Ματούλα Ζαμάνη, Βοηθός σκηνογράφου: Έλλη Παπαδάκη, Α’ βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Καλακίδης, Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννης Λατουσάκης, Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου, Εκτέλεση παραγωγής: Νίκος Συμεωνάκης, Επικοινωνία Μαρία Τσολάκη, Παραγωγή: Goo Theater Company 

Παίζουν: Έλενα Τοπαλίδου, Μιχάλης Συριόπουλος, Κίμωνας Κουρής, Αθανασία Κουρκάκη

Μουσικοί: Μένιος Γούναρης, Γιάννης Κονταράτος, Ρία Ελληνίδου, Παναγιώτης Τσάκος

Συμμετέχουν οι εθελοντές: Δημήτρης Φριτζέλας, Θησέας Παπαπαναγιώτης, Ζαχαρίας Γουέλα, Σπυρίδων Κεκρίδης, Δημήτριος Κυπραίος, Μύριαμ Τσούμπου, Ναταλία Σουίφτ, Σεμέλη Μητροπούλου, Χρήστος Ρενέσης, Αιμιλία Κεφαλά, Ιωάννης Τομάζος, Άδωνης Χατζηπόπης

Giannoula Koulourou – Review

What is obsession; how is it for the person experiencing it and the one observing? How can you allure one in an inhumane prank? Is it inhumane to laugh at one’s obsession? One well staged prank for Giannoula, from the entire city of Patras, “why, but to laugh!” Who shall laugh the last? How much pain is there in laughter? What is the price for comedy? A spectacle in the path of Operetta, a contemporary approach of the form, that clearly derives from the Modern Greek Carnival. 

Giorgos Papageorgiou, since his representation of “La Belle du Péra”, has clearly set his course of interest, as he integrates more and more, music and prose in the dramatic interpretation. “Giannoula Koulourou”, text by Theodora Kapralou, in combination with the music by Matoula Zamani, and the lyrical interpretation of prose, is setting a momentum for the contemporary performativity of melodrama or operetta.

The set design (Evangelia Therianou), re-sets the space after the model of site specific performance, and brings into life the claustrophobic dimension of a nightmare that conceptualizes the repetitive dreams that Giannoula experiences. The conjunction of using plastic fabric that blares the view, and the constant reference both physically and in wording of the blue balloon, reproduces the dream concept of blare vision. The setting is tripping between the reality and the obsession of Giannoula, pinpointing the psychological status of this woman who has lived amongst us (born at Patras 1868, died sometime during the Axis Occupation) and the incapability of a society to empathize the distinctness. 

Michalis Syriopoulos, Kimonas Kouris and Athanasia Kourkaki, are exhibiting an excellent acting, as they undergo the mission of interpreting a “chorus” – the chorus of Patras People – with chorus leader Syriopoulos. The voice and the psyche of Elena Topalidou become those of Giannoula. There are times, when her “Giannoula” is dominating the entire space, moments when she makes her co-performers actually question what is it that they are doing to her, as the agony and pain are clearly stated through her body and voice.  She becomes bride three times; the first time is outstanding as the wedding dress literally descends from the sky for her to wear it, during the next two attempts Topalidou leads her performance from enthusiasm and joy through the brutal and instinctive need to satisfy her obsession to the absolute frustration and denouncing. 

Difference between Satyr and Satire, is, of course, more than spelling. Papageorgiou’s spectacle combines the sexuality of the Satyr and the Dionyciac aspect, with satire, that genre that shows and intensifies the wrong tactics and policies of a society and its authorities. This is an outstanding collaboration between dramaturgy and staging, a role model to imitate. 

Directed by Giorgos Papageorgiou, Text: Theodora Kapralou, Set design: Evangelia Therianou, Costume design: Vasiliki Syrma, Lighting design: Alekos Anastasiou, Sound engineer: Dimitris Dimitriadis, Movement: Mariza Tsiga, Music: Matoula Zamani, Assistant to the set designer: Elli Papadaki, First assistant to the director: Dimitris Kalakidis, Second assistant to the director: Ioannis Latousakis, Photos: Domniki Mitropoulou, Executive producer: Nikos Symeonakis, Communication: Maria Tsolaki, Production: Goo Theater Company

Cast: Elena Topalidou, Michalis Syriopoulos, Kimonas Kouris, Athanasia Kourkaki

Musicians: Menios Gounaris, Yannis Kontaratos, Ria Ellinidou, Panagiotis Tsakos

Featuring volunteers: Dimitris Fritzelas, Thiseas Papapanagiotis, Zacharias Gouela, Spyridon Kekridis, Dimitris Kypraios, Myriam Tsoumpou, Natalia Souift, Semeli Mitropoulou, Christos Renesis, Aimilia Kefala, Ioannis Tomazos, Adonis Chatzipopis