Γιατί;

Ξέρεις τι γίνεται.

Έχεις αποφασίσει, και μάλλον το καταφέρνεις, να ζήσεις μια όμορφη ζωή, να την έχεις τυλιγμένη με προστατευτικό χιούμορ, αγάπη, επικοινωνία, τέχνη, άθληση και όλα τέλος πάντων τα συμπαρομαρτούντα που θεωρείς απαραίτητα για να τιμήσεις το δώρο της ζωής που σου εδόθη 44 σχεδόν χρόνια πριν, να το τιμήσεις και να το διαφυλάξεις όσο καλύτερα γίνεται.

Αλλά, δυστυχώς δεν γίνεται να είσαι υπεύθυνος για όσα συμβαίνουν γύρω σου - κάποια πράγματα, καταστάσεις, γεγονότα, γίνονται ερήμην σου, και πολλές φορές σε ανησυχούν, σε στενοχωρούν, ή, ακόμα καλύτερα, σε κάνουν έξω φρενών, σε κάνουν αν θες - για λίγα δευτερόλεπτα - εν δυνάμει εγκληματία, τι εγκληματία, δολοφόνο - γιατί μη νομίζεις, ένα τσακ χρειάζεται για να γυρίσει το μάτι 1500 στροφές το δευτερόλεπτο και από άγγελος χαρμόσυνης νιότης (καλά, μεσηλικίας) να μεταμορφώνεσαι σε δολοφονικό κτήνος.

Σήμερα λοιπόν, ξύπνησα μετά από ένα πολύ όμορφο - πραγματικά - βράδυ, μέσα στα κέφια. Ήπια τον καφέ μου, πήρα τα φιλιά μου κι ετοιμάστηκα - νωρίτερα απ ότι συνήθως να έρθω στης δουλειάς μου την εργασία. Επειδή λοιπόν ετοιμάστηκα νωρίς πήγα και στην τράπεζα να πληρώσω τη ΔΕΗ (134 € άστο αυτό, μην το συζητάς, ψησταριά να απασχολούσα στο δυαράκι λιγότερο θα μου ερχόταν το ρεύμα) και πάω να μπω από αυτές τις φρουρούμενες ηλεκτρονικά πόρτες που φυλάσσουν το Ναό του Χρήματος.

Πριν από εμένα όμως είναι ένας μπάρμπας ο οποίος θέλει και αυτός να μπει. Αυτός λοιπόν - λες και δεν έχει ξαναπάει σε τράπεζα, τραβολογάει την πόρτα η οποία έχει φωτάκι κόκκινο - δεν θέλω συνειρμούς - και φυσικά δεν ανοίγει. Ο μπάρμπας βρίζει, η πόρτα αντιστέκεται κι εγώ αρχίζω να αναρωτιέμαι σοβαρά για την ψυχική και νοητική υγεία του μπάρμπα, μέχρι που αντιλαμβάνομαι ότι κρατά σφιχτά στο αριστερό χέρι κλειδιά με μπρελόκ τη φωτογραφία του Τέως, στα νιάτα του ο Τέως, με τη βασιλική στολή, ένα κουκλί διαλεχτό, τότε που τον ήθελε η Βουγιουκλάκη αλλά δεν την ήθελε η Φρειδερίκη τη θεατρίνα και το χάλασε το ειδύλλιο (πάντως πιστεύω ότι με το Αλικάκι βασίλισσα θα είχαμε περάσει ζάχαρη), τι έλεγα; Α ναι. 

Τραβολογάει που λες ο φιλοβασιλικός μπάρμπας την πόρτα σα να μην υπάρχει αύριο κι εγώ από πίσω του του λέω ότι πρέπει να περιμένει να γίνει πράσινο για να ανοίξει κι εκείνος με αγριοκοιτάζει και μετά έγινε πράσινο αλλά αντί να τραβήξει έσπρωχνε και την τράβηξα εγώ και τον έμπασα μέσα για να εγκλωβιστεί ανάμεσα στην έξω και τη μέσα πόρτα γιατί δεν πάταγε το κουμπί που το πατάς και κάνει 9 (μετρημένα) μπιπ μπιπ και σε βάζει μέσα.

Του φωνάζω απ έξω ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ, το πατάει κι επιτέλους τελειώσαμε. Μετά από αυτό κατάφερα να μπω κι εγώ μέσα, πλήρωσα, τον απόλαυσα να τσακώνεται με την ταμεία την έρμη - που μαύρη η μοίρα της που έγινε τραπεζικός πρωί πρωί - κι έφυγα.

Και μη φανταστείς, το κέφι έχει παραμείνει, μπαίνω στο αυτοκίνητο, τραγουδάω τα ιταλιάνικα - σκέφτομαι και το πρόγραμμα του One of Those Things, φτάνω στη δουλειά, παρκάρω και όλα πρίμα.

Και περπατάω στο πεζοδρόμιο, δίπλα σε μια πρασιά φαρδουλή και άνετη, σιγοσφυρίζοντας, με την τσάντα στον ώμο γεμάτη καλούδια, με τη ζωή να μου χαμογελά, τη ΔΕΗ πληρωμένη και τον ήλιο να λάμπει και όλα είναι τόσο όμορφα - και όπως είμαι χαμογελαστός και φρέσκος κι αγαπώ όλον τον κόσμο, έρχεται μια σκατόγρια από πίσω, ψελλίζει ένα «να περάσω να προλάβω το λεωφορείο» και πριν προλάβω να κάνω στην άκρη μου χώνει μια αγκωνιά - σπρωξιά τόσο δυνατή που παραλίγο να με πετάξει κάτω, με προσπερνά - αφήνοντάς μαλάκα για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, μπαίνει στο λεωφορείο κι εγώ τη βρίζω χυδαία. 

Αλλά δεν ήθελα να τη βρίσω. Ήθελα να τη χτυπήσω. Να την κάνω να πονέσει. Να την κλείσω σε νοσοκομείο. Κι έτσι, από κει που όλα θα μπορούσαν να είναι ρόδινα, η βελόνα του θερμοστάτη χτύπησε κόκκινο και κατεβαίνει αργά μέχρι το επόμενο συμβάν. Γιατί όλες σε μένα; Μα γιατί;