Γίνεται δέντρο το πουλί; - Κριτική

Ο μυθικός ναός του Απόλλωνα και η ακόμη πιο μυθική Πυθία  πρόσφεραν καταφύγιο στο Αγόρι, έναν νεαρό άνδρα που καθαρίζει και φροντίζει το ναό και τον περιβάλλοντα χώρο. Το Αγόρι μεγάλωσε στους Δελφούς από τότε που ήταν μωρό. Σήμερα, η ζωή του θα ανατραπεί πλήρως, καθώς θα μάθει την αλήθεια για τους γονείς του, ένας από τους δύο γονείς θα απειλήσει την ζωή του και θα πρέπει να κάνει μια επιλογή ζωής. 

Ο Χρήστος Χωμενίδης εμπνέεται από τον Ίωνα του Ευριπίδη, και μας μεταφέρει την ιστορία του σε ένα σενάριο "bon sauvage'', καθώς το Αγόρι, που ονομάζεται Ίωνας, θα απορρίψει τη ζωή στην πόλη, ή μια οργανωμένη κοινωνία αλλά και το περιβάλλον του Ναού, για χάρη της Αγάπης και της Φύσης. Ο Τάκης Τζαμαργιάς σκηνοθετεί το έργο του Χωμενίδη, σαν ένα μεγάλο γλέντι στην εξοχή, από αυτά που τόσο καλά γνωρίζουμε στην ελληνική επαρχία, με ζωντανή μουσική, άφθονο αλκοόλ, φλερτ και ίντριγκες. Το οξύμωρο της Φύσης εναντίον της Κοινωνίας είναι πιο εμφανές στη σκηνογραφία, η οποία μιμείται το πραγματικό περιβάλλον του μικρού θεάτρου της Επιδαύρου- το ίδιο και ο ηχητικός σχεδιασμός με το κελάηδισμα των πουλιών στην αρχή του έργου. Παρ' όλα αυτά, τα κοστούμια της βασιλικής οικογένειας και των ακολούθων, είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό το ειρηνικό περιβάλλον, καθώς και το πολυτελές κοστούμι της Πυθίας.

Ο Δημήτρης Φουρλής, είναι ο Ίων ή το Αγόρι, ένας νέος που επιλέγει ποιος θέλει να είναι, ανατρέπει το ψεύτικο δίλημμα ανάμεσα στη θρησκευτική και την κοσμική δύναμη και χαράζει το δικό του δρόμο. Η Λένα Δροσάκη ως Ζωή, επιλέγει να συμπορευτεί μαζί του σε μια δική τους περιπέτεια- η Δροσάκη καταδύεται στον χαρακτήρα της και παραδίδει μια πρωτότυπη Ζωή, ερωτευμένη με τη Ζωή. Για ακατανόητους για μένα λόγους, πρέπει να ερμηνεύσει αυτόν τον μονόλογο για τα παιδιά που ισούνται με την Ευτυχία. Τον υποστηρίζει ενεργά, αλλά προσωπικά δεν καταλαβαίνω ποια είναι η προστιθέμενη αξία αυτής της "δήλωσης", είτε στο έργο είτε στον χαρακτήρα της Ζωής. Η Ευγενία Δημητροπούλου, είναι η ιντριγκαδόρικη και επιβιωτική  Ήβη, μια όμορφη παρουσία επί σκηνής, που κάνει ωραίο ντουέτο με τη Γωγώ Μπρέμπου, όταν συνωμοτούν για τη δολοφονία του Ίωνα. Ο Γεράσιμος Γεννατάς είναι λίγο υπερβολικός- αλληλεπιδρά με το κοινό και προσφέρει έναν υπερβολικό Ξούθο. Ο Στέλιος Ιακωβίδης είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός που προσφέρει εξαιρετικές ερμηνείες- στο ρόλο της Πυθίας, έχει μια ισορροπημένη αλλά και κωμική διάθεση που σχεδιάζει το περίγραμμα μιας φιγούρας που κατέχει πολλή δύναμη και όμως τη διαχειρίζεται με λογική και ψυχραιμία. 

Ο Τάκης Τζαμαργιάς, παραδίδει μια σκηνοθεσία του έργου του Χωμενίδη "Ίων" που προσφέρει ψυχαγωγία- οι ηθοποιοί διασκεδάζουν επί σκηνής, αλληλεπιδρούν με το κοινό, χορεύουν, τραγουδούν και η ενέργεια είναι υψηλή και ανάλαφρη. Η πλοκή ξετυλίγεται ομαλά και όλα μπαίνουν στη θέση τους με μια "τζαζ" διάθεση. 

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς, Δραματουργία: Ειρήνη Μουντράκη, Σκηνικά - Κοστούμια: Αλέξανδρος Γαρνάβος, Τζίνα Ηλιοπούλου, Μουσική: Γιώργος Χρυσικός, Φωτισμοί: Γεωργία Τζο Τσελεπή, Κίνηση: Αγγελική Τρομπούκη, Βοηθός σκηνοθέτη: Αιμιλία Καραντζούλη, Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Νεφέλη Βλαχοπαναγιώτη, Βοηθός Σκηνογράφων Ενδυματολόγων: Αλεξάνδρα Αναστασία Φτούλη, Ηχοληψία: Δήμος Λιβιτσάνος, Επιμέλεια Κομμώσεων: Θωμάς Γαλαζούλας, 

Τεχνικός συντονιστής παραγωγής: Νίκος Χαραλαμπίδης, Κατασκευή Σκηνικού: Μάριος Ιωάννου

Παίζουν (αλφαβητικά) Γεράσιμος Γεννατάς (Ξούθος), Eυγενία Δημητροπούλου (Ήβη), Λένα Δροσάκη (Ζωή), Στέλιος Ιακωβίδης (Πυθία), Γωγώ Μπρέμπου (Κρέουσα), Δημήτρης Φουρλής (Ίων)

Moυσικός Επί Σκηνής Γιώργος Χρυσικός

Εκτέλεση παραγωγής Polyplanity Productions / Γιολάντα Μαρκοπούλου, Βίκυ Στρατάκη

Φωτογραφίες από την παράσταση: Νίκος Παπαδάκος

You can’t tie a mustang down - Christos Chomenidis, Review

The mythical Apollo Temple, and the even more mythical Pythia have given refuge to the Boy, a young man that cleans and takes care of the temple and surroundings. Boy was raised in Delphi since he was a baby. Today, his life is going to be fully reversed as he will find out the truth about his parents, he will risk being killed by one of them, and he will need to make a life choice. 

Christos Chomenidis is inspired by Eurypides’s Ion, and twists his story  into a “bon sauvage'' script, when the Boy, named Ion will reject the life in the city, and an organized society as well as the religious surroundings for the sake of Love and Nature. Takis Tzamargias stages Chomenidis’s play, as a big party in the countryside, the ones we are so familiar with in the Greek outskirts, with live music, an abundance of alcohol, flirting, and intrigues. The oxymoron of the Nature vs Society is most evident in the set design, which imitates the actual surrounding of the little theatre of Epidaurus; same with the sound design of bird singing at the beginning of the play. Nevertheless the costumes of the royal family and attachés, are the exact opposite of this peaceful environment, as well as Pythia’s lavishing costume. 

Dimitris Fourlis, is Ion or the Boy, a young man, who chooses who he wants to be, overturns the fake dilemma between the religious and cosmic power and sets his own path. Lena Drosaki as Zoe, chooses to partner with him in an adventure of their own; Drosaki dives into her character and delivers an original Zoe, in love with Life. For reasons incomprehensible to me, she has to perform this monologue about Children that equal Happiness, and she is standing by it, although I do not understand what is the added value of this “statement”, either to the play or the character of Zoe. 

Evgenia Dimitropoulou, is the intriguing and self-preserving Ivi, a beautiful presence on stage, that matches with Gogo Brebou, when conspiring to the killing of Ion. Gerasimos Gennatas is a little too much; he interacts with the audience and offers an exaggerated Xuthus. Stelios Iakovidis is an excellent actor that delivers exquisite performances; at the Pythia part, he has a balanced yet comic acting that drafts the outline of a figure that holds a lot of power and yet sees through it with sense and calm. 

Takis Tzamargias, delivers a stage direction of Chomenidis play “Ion” that provides entertainment; actors are having fun on stage, interacting with the audience, dancing, singing, and the energy is high and light. The plot unravels smoothly and everything falls into place with a “jazzy” mood.