Girls & Boys – Κριτική

Ένα σαλόνι, καλυμμένο με υφάσματα σε χρώμα γκρι – γαλανό, σαν ένα σπίτι προς / από μετακόμιση, μια γυναίκα, πάνω σε ένα άβολο σκαμπό, μπροστά από αυτό το πλάνο του σαλονιού. Μια γυναίκα, που ανατρέχει πολύ πίσω στο χρόνο, για να μας μεταφέρει την προσωπική της δύναμη για επιβίωση μέσα από ερωτικές αποτυχίες και κατακτήσεις, επαγγελματικές επιτυχίες και φιλοδοξίες, οικογενειακή θαλπωρή και τραγωδία.

 «Δεν έχω υπάρξει ποτέ βίαιος, αλλά μόνο επειδή δεν ήμουν καλός σε αυτό. Δεν υπήρξα ποτέ ο σκληρός τύπος, αλλά πιθανώς να υπάρχει κάπου μέσα μου ένα κομμάτι που να επιθυμεί να σκοτώσει κάποιον. Μην με παρεξηγείτε. Δεν φαντασιώνομαι πάνω στη βία, στην πραγματικότητα με αρρωσταίνει. Αλλά νομίζω ότι υπάρχει μία πλευρά μου, σε ένα παράλληλο σύμπαν, που την ευχαριστιέται.» Απόσπασμα από συνέντευξη του Dennis Kelly στην εφημερίδα The Guardian

Η ηρωίδα του Kelly, από την πρώτη της φράση αναφέρεται στη βία, συχνά κάνει αναφορές, πως η βία είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Ακόμη και τα παιχνίδια που παίζει με τα παιδιά της εμπεριέχουν βία. Όμως την προσπερνάς σαν θεατής, γελάς, αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις με μια σχετική ελαφράδα. Κι όμως στο τέλος όταν όλα τα κομμάτια του παζλ συμπληρωθούν θα δεις πως αν αναχαίτιζες μια μια τις μικρές, λεπτές αποχρώσεις βίας, ίσως να αποφεύγαμε τα χειρότερα. 

Η σκηνοθέτης, υπογράφει και την μετάφραση του κειμένου, μια μετάφραση που πραγματικά μιλάει στα αυτιά του θεατή, του προκαλεί το γέλιο, του φέρνει ανάγλυφα τα συναισθήματα και τις καταστάσεις. Όσον αφορά στην σκηνοθετική γραμμή, αυτή ουσιαστικά ακολουθεί την ροή του κειμένου, η κίνηση της ηθοποιού στο μπροστινό μέρος της σκηνής θυμίζει ελαφρά ομιλία TedX. Η Δώρα Παρδάλη, ερμηνεύει τον εξομολογητικό μονόλογο του Kelly, διατηρώντας μια λεπτότατη ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική εμπλοκή και την περιγραφή των γεγονότων. Σ’αυτό το σημείο οφείλω να αναφέρω ότι τα θύματα κακοποίησης (αν και προκειμένω η λέξη αυτή είναι πολύ λίγη), τείνουν να αποστασιοποιούνται όταν ανασύρουν τις μνήμες τους, ώστε να μην επανατραυματίζονται. Αυτή η διάσταση της ερμηνείας της, την καθιστά ειλικρινά καθηλωτική, καθώς κοινωνεί το χρονικό μιας ζωής που θα καταλήξει στο έγκλημα. 

Είναι ενδιαφέρον πως το κείμενο της παράστασης συμπρωταγωνιστεί με την ερμηνεύτρια, πως αγκαλιάζει την συναισθηματική της φόρτιση και την καθοδηγεί σε μια νηφάλια μεταφορά της προσωπικής της τραγωδίας. Είναι ενδιαφέρουσα η παρούσα απουσία των παιδιών, και η μεταφορά της βίας και της εξουσίας, όπως αυτή καλλιεργείται μέσα τους,  από τις φράσεις τους  που εκείνη επαναλαμβάνει. Νομίζω είμαστε αρκετά έξυπνοι πλέον και έμπειροι ώστε να αναγνωρίζουμε ότι το προβληματικό σκέλος των λέξεων πατριαρχία και μητριαρχία είναι το δεύτερο συνθετικό τους, κι αυτό, δηλαδή η εξουσία, είναι που θίγεται και στοχοποιείται σ’ αυτήν την παράσταση.

Νάγια Παπαπάνου

Στοιχεία παράστασης:

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Άννα-Μαρία Στεφαδούρου, Σκηνικά: Ηλέκτρα Σταμπούλου, Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα, Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας, Trailer: Έλενα Κώτση, Teaser: Γιώργος Μακρής, 

Παίζει η Δώρα Παρδάλη

Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι-Μετρό Κεραμεικός 

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, (έως 7 Ιανουαρίου)

Εισιτήρια: 12 ευρώ, 8 ευρώ (μειωμένο)