Greek Horror Story

Ξέρεις το ρητό που λέει ότι όποιος προγραμματίζει ο Θεός γελάει;

Πάμε να σου πω μιαν ιστορία!

Χτες λοιπόν ξυπνάω νωρίς, γιομάτος κέφι κι ενέργεια, φοράω τα καλά μου, σακάκι και πουκάμισο μαύρο, παπιγιόν κεραμιδί, παντελόνι γκρι αρζάν και ποδηλατικό κράνος κι έρχομαι στη δουλειά σαν τρελός με το ποδήλατο, μαζεύοντας απορημένα βλέμματα συμπατριωτών μου στο δρόμο. Είχα να πάρω το ποδήλατο καιρό και ήταν ένα πείραμα για τις αντοχές μου από τότε που ελάττωσα το κάπνισμα σφόδρα, χρησιμοποιώντας το ηλεκτρονικό τσιγάρο- μια εφεύρεση εξαιρετική πραγματικά, την οποία αν δεν θες ή δεν μπορείς να κόψεις το κάπνισμα στη συστήνω ανεπιφύλακτα -και πραγματικά είδα τεράστια διαφορά στην αναπνοή μου.

Ευτυχής λοιπόν, οργανώνω τη μέρα μου, κανονίζω στο κεφάλι μου πως θα ξοδέψω το απόγευμα μου - πολύ όμορφα και δημιουργικά- μέχρι που με παίρνει ο διαχειριστής τηλέφωνο να μου πει ότι έχει γίνει μια ζημιά στην αποχέτευση και πρέπει να βγει στο φωταγωγό να δει τι έχει συμβεί.

Μένω που λες σε μια πολυκατοικία, σε υπερυψωμένο ισόγειο, στο οποίο υπερυψωμένο ισόγειο, όταν ο αρχιτέκτονας σχεδίαζε το κτίριο επειδή ή είχε πιει ή δεν ήξερε τι του γινόταν, έφτιαξε τη μοναδική είσοδο στο φωταγωγό απ το διαμέρισμα που μένω φυσικά εγώ. (Υποψιάζομαι ότι μετά από αυτόν τον άρτιο σχεδιασμό πήρε Όσκαρ και Νόμπελ πρωτότυπου σχεδιασμού πολυκατοικίας και λοιπών νήσων). Οπότε, για να δει ο άνθρωπος τι έχει γίνει, πρέπει να είμαι εγώ στο σπίτι, να ξεβιδώσω μια μεγάλη παπουτσοθήκη που έχω κρεμάσει εκεί για να κρύβει το άσχημο πορτάκι κι επειδή έχει πόρτα-καθρέφτη κοιτιέμαι συνεχώς και ζυγίζει κι ένα κάρο κιλά. Οπότε για να την βγάλω, πρέπει να βγάλω όλα τα παπούτσια - δεν με λες Ιμέλντα Μάρκος αλλά έχει μπόλικα, να ξεκρεμάσω την πόρτα - καθρέφτη, να ξεβιδώσω 7 μεγάλες βίδες και να την βγάλω απ τη μέση.

Μετά, πρέπει να βρω τα κλειδιά για το πορτάκι, τα οποία δεν βρίσκω εύκολα γιατί τους αλλάζω θέση σε κάθε συμμάζεμα συρταριού, να βρω ό,τι άλλο θες, να βρίσω, να χτυπήσω το κεφάλι στο ντουλάπι και μόλις τα βρω να ανοίξω την καταραμένη πόρτα.

Έτσι και χτες ήρθε ο άνθρωπος και αφού έγιναν όλα τα παραπάνω, ανοίξαμε την πόρτα για να αντικρίσουμε λιμνάζοντα βρομόνερα τα οποία ίσα που δεν είχαν ξεχειλίσει μέσα στο σπίτι, μπάζα, κομμάτια γυαλιά, λάσπη και δεν θες να ξέρεις τι άλλο. Η μπόχα δε, ασύλληπτη. Απαλλοτριώθηκα εντελώς, επαρκώς κι ανυπερθέτως. Μέσα σε δευτερόλεπτα με έπιασε πονοκέφαλος, άνοιξα μπαλκονόπορτες παντού να φύγει και πίστεψέ με, μέχρι τις 12 που έπεσα για ύπνο δεν είχε φύγει εντελώς. Πήραμε μια βέργα, να βρούμε το σιφόνι που δεν φαινόταν απ τη βρώμα, μετά από κάνα τέταρτο το βρήκε ο χριστιανός, του έδωκε μια και φύγαν τα νερά. Μετά συμφωνήσαμε να έρθει και να καθαρίσει σήμερα το απόγευμα.

Σήμερα το πρωί όμως μιας και σηκώθηκα απ’ τις 6.30 λέω στον εαυτό μου, δεν το καθαρίζεις εσύ να ξεμπερδεύεις, να ρίξεις και τις χλωρίνες να γίνει λαμπίκο; Έτσι λοιπόν, αφού ήπια τον καφέ μου, κατά τις 7.15 ανοίγω το πορτάκι και με ικανοποίηση βλέπω ότι έχει στεγνώσει τελείως οπότε ανασκουμπώνομαι, παίρνω σκούπα, φαράσι και σακούλες και μπαίνω στο φωταγωγό να μαζέψω τα ανεπιθύμητα στοιχεία. Εκεί που σκουπίζω, αναριγώ από αηδία και ακούω ωραία μουσική από το Boem Radio μέσα απ το σπίτι, σκέφτομαι να γείρω το πορτάκι να το κάνω έτσι-έτσι με τη σκούπα να καθαρίσει και αυτό - μην κάνω μισές δουλειές. Κι εκεί που το γέρνω να μην πέσουν βρομιές στο σπίτι, φεύγει το πορτάκι απ το χέρι μου και κλείνει.

Και μένω στήλη άλατος, aka μαλάκας. Κλειδωμένος μέσα σε ένα βρώμικο φωταγωγό 0.5x1.5, θεοσκότεινο, εκτός από την κορυφή 6 ορόφους πιο πάνω όπου είναι η ταράτσα στην οποία κάνουν κάτι εργασίες αλλά δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα - κι ευτυχώς μιας και δεν διατρέχω άμεσο κίνδυνο να μου πέσει κάνα τούβλο στο κεφάλι, με όλα τα φώτα των παραθύρων σβηστά και τίποτα να επικοινωνήσω με κανέναν.

Κάθομαι μερικά λεπτά και σκέφτομαι τι να κάνω και δεν μου έρχεται τίποτα. Αρχίζω να πανικοβάλλομαι. Από μέσα απ το σπίτι ακούγεται το Incurably Romantic με Yves Montagne και Merilyn Monroe. Αρχίζω να πιστεύω ότι ζω σε ένα θρίλερ, όπου λίγο πριν πεταχτεί ο βουρδούλαγας, ο πρωταγωνιστής ρομαντζάρει. Η όλη κατάσταση είναι τόσο σουρεάλ που δεν μπορώ να το πιστέψω. Μετά αρχίζει και ενεργοποιείται η λογική. Είμαι κλεισμένος σε ένα φωταγωγό του οποίου την πόρτα δεν μπορώ να ανοίξω, είμαι μόνος στο σπίτι με εξώπορτα κλειδωμένη και ασφαλισμένη με σύρτη, δεν έχω μαζί μου τηλέφωνο ή οτιδήποτε για να επικοινωνήσω με κάποιον, το παραθυράκι του μπάνιου έχει σιδεριά για ασφάλεια οπότε δεν μπορώ να το σπάσω να μπω μέσα - είμαι χαμένος από χέρι. Θα πεθάνω απ την πείνα μέσα στο φωταγωγό και θα με βρουν μετά από εβδομάδες, ίσως και ποτέ.

Η μουσική έχει γίνει πιο λάγνα και ο ιδρώτας με λούζει. Δεν ξέρω τι να κάνω. Κλωτσάω το σιδερένιο πορτάκι μπας και - τίποτα. Αρχίζω και χάνω τα λογικά μου. Ψελλίζω βοήθεια. Τίποτα. Φωνάζω πιο δυνατά. Τίποτα. Συνεχίζω. Τίποτα. Είμαι χαμένος. Αρχίζω και ουρλιάζω ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑ Μ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΒΟΗΘΕΙΑ. Στην αρχή τίποτα. Μετά από λίγο με άκουσε η γριά από πάνω. Η μισόκουφη. Καταλαβαίνεις πόσο φώναζα.

Από κει και πέρα, όλα έγιναν όπως έπρεπε. Η γριά φώναξε κόσμο, κατάφεραν να μπουν στο σπίτι και να με βγάλουν απ το φωταγωγό, απίστευτα ανακουφισμένο και ντροπιασμένο.

Όλα καλά. Θρίλερ ήταν και τέλειωσε.

ΥΓ. Ξέρεις τι φοβάμαι, πως από δω και πέρα, όποτε θα ακούω το Incurably Romantic - το οποίο και λατρεύω, θα θυμάμαι τον εγκλεισμό στο φωταγωγό και θα με κόβει κρύος ιδρώτας...