Guinness

Μαθαίνω μόλις τώρα από την υπέροχη Μαρία, ότι η Νεοϋορκέζα ασιατικής καταγωγής που διαμένει στη Γαλλία, φίλη της αδερφής της, έκανε 40 ολόκληρα λεπτά να φάει ένα σουβλάκι τυλιχτό, με καλαμάκι όχι γύρο, απ’ όλα δεν νομίζουμε, αλλά δεν παίρνουμε και όρκο. Ενημέρωσα τη Μαρία ότι η Νάνσι Ρέιγκαν έλεγε ότι στα πλαίσια μιας υγιεινής διατροφής, καθένας οφείλει να μασά την κάθε μπουκιά 36 φορές. Εγώ που είχα προσπαθήσει να το κάνω αυτό μόνο με το μήλο τα κατάφερα και αυτό γιατί δεν μου αρέσει καθόλου και δεν κατεβαίνει το άτιμο με τίποτα. 

Σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς μπουκιάς ανά τετραγωνικό εκατοστό και χρόνο μάσησης, η Νεοϋορκέζα ασιατικής καταγωγής που διαμένει στη Γαλλία, φίλη της αδερφής της Μαρίας, η οποία είναι και πρωταθλήτρια ξιφασκίας (η Μαρία) αλλά δεν είχε πρόχειρο τα σπαθί της χτες να της κόψει την όρεξη δια παντός, πρέπει να μασούσε την κάθε μπουκιά τουλάχιστον 72 φορές, αριθμό διπλάσιο από το προτεινόμενο της Νάνσι της Ρέιγκαν – που και λεπτή ήταν και υπέρκομψη – οπότε θα την εγγράψουμε στο βιβλίο Γκίνες να βγάλουμε κάνα φράγκο γιατί δεν βγαίνει η ζωή δίχως τα εξτραδάκια!

Μπαίνω που λες εχθές στα ιντερνέτια – εδώ θέλω να σου γνωστοποιήσω ότι λόγω επαγγέλματος είμαι χρήστης του διαδικτύου από το όχι και τόσο κοντινό 1999 – και βλέπω μια διαφήμιση για αρώματα σε εξευτελιστικές τιμές. Ψαρώνω ο καταναλωτής και μπαίνω να χαζέψω και βλέπω μια παλιά αγαπημένη κολόνια που φορούσα πριν λίγα χρόνια στην τιμή των 20€ τα 100 ml. Το κοιτάζω λίγο, μπαίνω και το βάζω στο καλάθι, βάζω τα στοιχεία μου και μετά το μετανιώνω και κλείνω τη σελίδα γιατί δεν ένιωθα έτοιμος και ήθελα να μείνω λίγο μόνος να το σκεφτώ και τα σχετικά.

Μετά από καμιά ώρα μου έρχεται mail ότι η παραγγελία μου είναι σε επεξεργασία κι επειδή είχα πολλή δουλειά δεν έδωσα σημασία. Μετά από καμιά ώρα άλλο mail ότι η παραγγελία μου απεστάλη και θα την έχω στα χέρια μου το συντομότερο και πολύ χάρηκα αλλά επειδή δεν γνώριζα για ποια παραγγελία μιλούσαμε έκανα κλικ στο σύνδεσμο και είδα ότι είχα κατά λάθος παραγγείλει την κολόνια στην εξευτελιστική τιμή – η αλήθεια είναι – των 20€ τα 100 ml. Το σκέφτηκα λιγάκι, γελάσαμε εδώ μέσα με το θέμα, και είπα δεν πάει στα κομμάτια, 20€ είναι, δεν είναι περιουσία ολάκερη, άντε μια κολόνια παραπάνω.

Κι έρχεται σήμερις το κούριερ, ευγενέστατος δε λέω, και μου φέρνει το πακέτο και τον πληρώνω και έρχομαι – ελαφρά διστακτικός η αλήθεια είναι – να το ανοίξω. Και κόβω τις ταινίες και βγάζω και το πλαστικό με τις φουσκάλες, το οποίον χρησιμοποιείται ευρέως για αγχολυτικό και γι αυτό το βάζουνε στις συσκευασίες, και, χωρίς μεγάλη έκπληξη η αλήθεια είναι, αντικρίζω αντί για την Dolce & Cabbana που νόμιζα ότι είχα παραγγείλει, την Dolce & Koumpara που μου ήρθε τελικώς διότι βλέπεις μέσα στη βλακεία μου δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι ήταν μαγαζί με κολόνιες αντίγραφα διασήμων. Θα μου πεις δεν πειράζει, αφού δεν είναι Μυρτώ λεβάντα – όπου τη λεβάντα σα φυτό πολύ την αγαπώ, σαν άρωμα όχι - πάλι καλά. Κι έμεινα εδώ με την κολόνια την ιμιτασιόν να σκέπτομαι τη βλακεία που με δέρνει και αν αυτό αξίζει βραβείο Γκίνες. Διότι η βλακεία ανίκητος δε, ουχί και τόσο πρωτότυπη δε, μια ματιά γύρω μας αρκεί να μας πείσει. 

Να έστελνα υποψηφιότητα καλού κακού;